Tabula

Hoofdstuk 8. - De Nieuwe Data

Daniel maakte zijn weg naar het voorste stuk van de shuttle, en opende de deur naar de cockpit.
''Ah mooi.'' Zei Owens toen Daniel de ruimte betrad.
Owens zat in het midden van de cockpit op de kapiteinsstoel en tikte met zijn hand op de schouder van de vrouw die voor hem zat. Zij draaide zich om van het bedieningspaneel waarop zij de geografische metingen van Tabula monitorde. Het was een oudere vrouw, Daniel gokte zo eind vijftig of begin zestig. Ze had grijzend zwart haar en een dun postuur.
''Ik wil je graag voorstellen aan Mia Blok. Mia dit is ons hoofd van beveiliging, Daniel Murphy, mijn rechterhand.''
''Ik wil je bedanken voor hoe je de situatie met Ben Miller hebt opgelost Daniel. Dat betekende veel voor ons passagiers dat dodelijk geweld is vermeden. Je moet begrijpen dat hij normaal een zeer schappelijke man is, ik heb dit gedrag nooit eerder bij hem gezien.'' zei Mia terwijl zij op was gestaan en Daniel zijn hand had geschud.
''Je kent hem?'' vroeg Daniel verbaast.
''Misschien moeilijk te geloven maar hij is een ingenieur, gespecialiseerd in de ontwikkeling van cryopods. Ik heb hem en zijn vrouw vaak ontmoet tijdens lezingen aan de universiteit. Vreselijke situatie.'' zei Mia terwijl zij haar blik naar de grond richtte, duidelijk nog ontdaan over het voorval.
''Mia is een ecoloog aan de universiteit van Hamburg met een specialisatie in geografie, ik kan niet anders zeggen dan dat deze kennis aardig van pas komt op dit moment.'' zei Owens terwijl hij Mia een vriendelijk klop op de schouders gaf.
''Het was alleen maar logisch dat diegene die nu nog leven door Uniform zijn gekozen vanwege hun belang voor deze missie, vooral omdat er maar zo weinig konden worden gered.'' zei Casey zonder op te kijken van het besturingssysteem van het schip waarachter de androïde zat.
Het schip begon plotseling hevig te trillen en Daniel moest zich aan de muur vasthouden om te zorgen dat hij niet om viel. Owen boog zich naar voren en drukte op de knop van de microfoon.
''We doorkruisen nu de dampkring van Tabula. Deze weerstand van de zwaartekracht is normaal, geen reden tot paniek.'' zei Owens op een rustig, bijna nonchalante toon in de microfoon.
De microfoon was nog niet uitgezet of een rood licht vergezelt met een alarm begon te knipperen op het bedieningspaneel waar Mia achter had gezeten. Met alle haast stapte zij naar het scherm en ging op de stoel zitten. Haar wenkbrauwen fronste zich terwijl zij las wat er op het scherm verscheen. De letters van het beeldscherm verlichte haar gezicht in een donkergroene kleur terwijl zij op het paneel verschenen.
''Problemen?'' vroeg Daniel.
''Mogelijk het tegenovergestelde, een meevaller.'' zei Mia terwijl haar ogen steeds groter werden door de inkomende data. ''De landingslocatie die Uniform ons heeft gegeven is gebaseerd op een scan van de planeet bestaande uit 60% van het oppervlakte. Hieruit heeft zij de beste locatie berekend voor landen en overleven. Nu was ik benieuwd en heb ik de boordcomputer een scan van het gehele continent laten maken.''
''En er is dus een betere locatie naar voren gekomen?'' vroeg Owens.
''Een veel betere locatie. Schrikbarend beter als ik deze data mag geloven. Kijk maar.'' zei Mia waarna zij de data projecteerde op het grote beeldscherm dat aan het plafond van de cockpit hing.
Op het beeldscherm waren de data van Uniform en de data van Mia naast elkaar verschenen. Het was inzichtelijk voor iedereen die zich in de cockpit bevond dat het contrast tussen beide data groot was.
''Zoals jullie hier kunnen zien heeft de nieuwe locatie meer toegang tot rivierwater, open velden en bebossing.  Allemaal zaken die onze overleving veel makkelijker kunnen maken.'' zei Mia terwijl zij naar de data op het beeldscherm wees.
''Daarnaast is dit stuk hier perfect om ons schip zonder enig risico te laten landen. Het is zeer zeldzaam een gebied van deze grootte zo egaal te zien op een onbewoonde planeet.'' zei Owens geïntrigeerd. ''Wat vind jij Daniel?''
''Qua veiligheid en kans tot overleven lijkt deze locatie vele malen geschikter. Waarom heeft Uniform dit niet geconstateerd?'' vroeg Daniel verbaast terwijl hij de data nog steeds bestudeerde.
''Volgens het rapport van Uniform is het gebonden aan een protocol om minimaal een derde aan brandstof in dit schip te behouden. Een reserve in het geval van nood. In het geval wij het schip zouden moeten verplaatsen of brandstof nodig hebben om te overleven. Indien wij naar deze nieuwe locatie zouden reizen blijft er nog maar 5% brandstof over. Het zou dus een definitieve beslissing zijn, maar ik ben voor.'' zei Mia resoluut.
''Mag ik jullie eraan herinneren dat dit tegen protocol is. Uniform heeft deze plek al bepaalt.'' onderbrak Casey terwijl hij zich omdraaide .
''Uniform had deze nieuwe informatie niet, daarnaast ben ik de kapitein. Ik bepaal, ik, een mens, niet jullie computers, wat ons lot is.'' zei Owens met een duidelijke toon van irritatie in zijn stem.
''Ik kan daar niet akkoord mee gaan kapitein, Uniform was zeer specifiek in haar wens waar er geland moest worden. Ik zal een nieuwe locatie niet vliegen.'' Zei Casey.
Owen leunde naar het paneel dat in de rechterarmleuning van zijn kapiteinsstoel zat verwerkt. Hij toetste ijverig commando's in terwijl hij af en toe op keek naar de data op het beeldscherm. Aan zijn hele lichaamstaal was af te lezen dat zijn irritatie nu was vervangen door pure woede.
''Wij gaan naar deze nieuwe locatie en er is niets wat jij daar nu nog aan kan doen.'' zei Owens tegen Casey.
Met een laatste harde druk op de knop sprongen alle schermen in de cockpit op rood. Iedereen was buitengesloten, een commando waar alleen de hoogste ranken van Orion over beschikten. De automatische piloot zou de rest van de vlucht uitvoeren, Owen had zijn keuze gemaakt.
Owen stond op en stormde de cockpit uit. Hij liep door de shuttle naar het luik, de enige uitgang van het schip. Het duurde niet lang voordat de shuttle zijn nieuwe bestemming had bereikt en de landing door de automatische piloot werd gestart. De data van de nieuwe scan bleek te kloppen en zonder moeite landde de shuttle op zijn bestemming. Daniel was met getrokken plasmageweer achter Owen gaan staan, klaar om deze onbekende nieuwe omgeving te betreden.
''Ik ga als eerste de shuttle uit, dat je het weet.'' zei Owens zonder om te kijken tegen Daniel.
Owen toetste zijn personeelscode in op het display naast het luik, waarna deze langzaam openging. Achter Daniel en Owen verzamelde de andere passagiers zich. Sommige sloten hun ogen, anderen hielden hun adem in terwijl het luik zich opende. Daniel zag Owen uit de shuttle stappen en zijn hand boven zijn ogen houden terwijl het sterke zonlicht van Tabula op hem scheen. Hij zag hoe Owen om zich heen keek, maar verstijfde toen hij zich naar rechts keerde.
''Godverdomme...'' zei Owens onder zijn adem, zijn blik bevangen door iets dat Daniel vanuit de shuttle niet kon zien.
Daniel stapte de shuttle uit en toen zag hij het ook. Honderdvijftig meter van hen vandaan zag hij het wapperen in wind. Voor een moment kon hij het niet geloven, maar er was geen twijfel over mogelijk. Daar aan een paal hing een vlag met een lichtblauwe valk, het was de vlag van Orion.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden,  laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988