ARYA (Texting)

1. BÖLÜM ~BABA/m~

"Yaşıl! Kızım kalk artık. Daha ne kadar uyumayı düşünüyorsun." Annemin o güzel  sesi(!) kulaklarımı inletirken tabiki laf yetiştirmeyi de ihmal etmedim. "amann ya sanki ben kalkmayınca insanların işi ters gidiyor. Kalkmıyorum ben . Kış uykusuna yatıcam. " Annemin şu an yüzünü buruşturduğunu tahmin edebiliyordum. Ve o benim annemse eğer bi' laf sokardı bana.
Çok geçmeden annemin sesi kulaklarımda yankılandı." Kızım hadi . Okula gitmen gerek. Geç kalacaksın. " bir yandan annem niye laf sokmadı diye düşünürken bir yandan da Icimden o okula yazıldığım güne küfür ediyordum. Çok geçmeden kalkıp okul için hazırlandım.

***
Size kendimden bahsediyim.
Ben yaşıl.  17 yaşındayım. Annem ile birlikte kalıyorum.  Babam daha ben 6 yaşındayken bizi bırakıp gitmiş. Yüzünü hayal meyal hatırlıyorum. Bazen onu çok özlüyorum. Ama bizi bi' kadın için bırakıp giden adama baba diyip onun için üzülmek beni deli ediyor.
Küçükken ona hep hayallerimi anlatırmışım. Şimdi ise en ufak bi ' hayalim kalmadı. Annemi üzmemek için hiç bir zaman yanında ağlamadım. Hep geceyi bekledim. Bu üzüntü ve acı beni çok asi birine çevirdi. çevredekiler hep bana acır gözlerle baktılar. Artık tüm erkeklerden nefret ediyordum. Taa ki onu görene kadar.

Ama hâlâ içimde bir yerlerde babasını özleyen o küçük kız çocuğu saklı.

***
Her zaman ki gibi telefonumu ve kulaklığımı alarak odamdan çıktım. Merdivenlerden hızlı adımlarla indim ve mutfağa ilerledim. Annem kahvaltıyı hazırlamıştı. Bir kaç bir şey atıştırıp çıktım. Telefonumu elime alarak o en sevdiğim şarkıyı  açtım ve mırıldanmaya başladım.

" Güldürmeyen, ağlatmayan,
   sinsi bir ok, öldürmeyen,
   çaresi yok bu yaranın,
   kimde kalır kablukları...

   Aldın beni, nefesimi.
   yarsiz mülksüz sahip gibi,
   Aslı sende sureti yok.
   yamacına indir beni...

   Şimdi gövdende büyüyen bu,
   Arsız, kimsesiz, topraksız çiçek.
   Yüreğinde kor, sürgün göğsüne,
   Bunu bana yapmazdın çiçek..."