Mijn kleren waren al wat droger ondertussen, en voelden niet meer aan als een harnas. Misschien moest ik de meneer ook prikken, hij wilde nog steeds mijn ouders vinden. Ik voelde aan mijn riem naar mijn zwaard, maar het was er niet meer! Ook de rugtas hing niet meer op mijn rug, en het vouwtentje was weg. Ik had het waarschijnlijk ergens laten liggen. Zelfs mijn mooie fiets had ik ergens laten staan. Ik huilde niet nog een keer, nu was ik wel een echte ridder. Vanbinnen huilde ik wel, maar dat zag niemand.
YOU ARE READING
To Rome with a Bike
General FictionEen vijfjarige jongetje verdraagt de scheiding van zijn ouders niet. Vastbesloten om ze weer samen te brengen trekt hij naar Rome. Daar woont de godin van de Liefde, Aphrodite... Een verhaal over liefde voor je ouders, over hoop, over alle mensen op...
