Bloedbad

Hoofdstuk 3

Ik probeerde mijn trillende benen onder controle te houden. Tientallen ogen staarden mij aan. Gelukkig ging dan de bel, het begon een beetje ongemakkelijk te worden. Ik liep naar mijn lokaal voor wiskunde en ging zitten. "Zoals jullie weten hebben jullie vandaag een proefwerk, dus alles mag van je bank behalve uiteraard je pennenzak", zei mevrouw Peeters. Ik zuchtte, ik kom me echt niet concentreren, ik kon alleen maar denken aan wat Bram zei en aan Robert...Mevrouw Peeters legde het proefwerk met een overdreven klap op mijn bank zodat ik opschrok. Ze keek me nog één keer vuil aan en gaf dan de rest van de klas een proefwerk. Nadat ik het proefwerk had verpruts, ging ik naar Engels en Nederlands. Ik deed net nog geen vreugdedansje toen de bel ging voor de eerste pauze. Ik sprintte het klaslokaal uit en ging naar de aula. Ik zocht robert tussen de massa, maar ik vond hem maar niet. Toen de bel ging, kreunde ik iets te luid, waardoor er verschillende mensen in mijn richting keken. Voordat ik überhaupt de kans kreeg om rood te worden, liep ik de aula uit naar Frans. Na die eindeloos lange uren ging eindelijk de bel. Ik ging naar de aula, direct zag ik Robert zitten met zijn honderden vrienden, soms ergerde ik me echt aan hoe populair hij wel niet was. Een paar vrienden zagen me staren en zeiden iets tegen Robert. Hij draaide zich om, glimlachte voorzichtig en wenkte me. Wow wacht. Wenkte Robert me net? Meestal glimlachte hij alleen maar kort als we elkaar tegenkwamen op school. Ik kreeg net nog geen paniekaanval, ik kon toch moeilijk weigeren? Robert staarde me nog altijd aan met een blik van komt-ge-nog, ik ademde nog is diep in en liep naar hun toe. "Hey, hoe gaat het?", vroeg Robert; Ik staarde hem even met open mond aan en zei op een spottende toon; "oh is denken, ik weet het niet, de halve school denkt blijkbaar dat ik mijn ouders en zusje heb vermoord, maar ik wist daar niks van, Bram maakte weer is een rotopmerking en toen besloot mijn pleegbroer hem een klap te geven, daarna heb ik mijn wiskunde proefwerk verkloot omdat ik me de hele tijd zorgen maakte over een bepaalde persoon, maar voor de rest gaat het prima danku". Zijn vrienden begonnen ongemakkelijk te wiebelen op hun stoelen. Robert wreef zenuwachtig door zijn redelijk lang wordende zwarte haar en durfde me niet aankijken. Stiekem genoot ik van deze situatie. Ik zuchtte, "zand erover maar waag het niet om nog iemand een klap te geven, zeker niet aan Bram, die arme jongen is al lelijk genoeg". Robert lachte, ooh wat hield ik van dat geluid. "Oké, belooft." Daarna keek hij me aan met twinkelende ogen, "heb je Bram nog gezien?", ik keek hem verbaast aan "nee hoezo?". "Kijk zelf maar", Ik volgde zijn ogen en zag Bram zitten met een gigantisch blauw oog. Ik kon me niet inhouden en gierde het uit, "hij ziet er niet uit!", lachte ik. Robert grinnikte, "dat is nog zacht uitgedrukt". "Hij verdiende het", hoorde ik een stem achter mij zeggen. Ik keek in de ogen van een lange, blondharige jongen. Hij stak zijn hand uit "Nathan", "euh Emmy, aangenaam". Hij gaf me nog een kort knikje en draaide zich dan om naar de rest van het groepje, euh pardon, groep. Na een paar minuten zat ik in een situatie waarvan ik had gedacht dat ik er nooit in zou zitten. Ik lachte en praatte met de vrienden van Robert. Tussendoor keek Robert me aan met zo'n blik waardoor het helemaal warm werd in mijn buik. Ik baalde voor de eerste keer toen de bel ging die het einde van de middag aangaf. Na dat die van fysica ons nog een taak meegaf, ging de laatste bel. Ik wachtte in de fietsenstalling op Robert. Hij zag me staan, nam afscheid van Nathan en kwam glimlachend naar mij. "Hoi zullen we", "ja natuurlijk wacht nog even dan pak ik mijn fiets". We fietsen de straat op, toen me opeens iets te binnen schoot. "Wow wacht, wat zei Vanaken eigenlijk?". Hij haalde zijn schouders op, "Hij heeft ons lang zitten preken, dan heeft hij een nota geschreven, die ik moet laten tekenen door mijn ouders". Hij zuchtte, "dat wordt boel vanavond", mompelde hij. "En dat is alles?", vroeg ik. "Ja, hij ging het voor één keer door de vingers zien", hij imiteerde de stem van Vanaken. Ik lachte. Toen hoorde we opeens een miauwend geluid uit de struiken komen die we voorbij fietste...