Bloedbad

Hoofdstuk 6

Lachend liep ik met Ava de school uit. "Kom je anders nog even mee naar mijn huis?". Ik trok een spijtig gezicht. "Nee, sorry ik kan niet". "Oh, spijtig, misschien volgende keer?". "Ja". Ik nam nog afscheid van Ava en fietste naar huis. "Ah, daar ben je!", zei Marie vrolijk. Ik glimlachte naar haar. "Ik ga hem mee ophalen, dan kunnen we met de auto". "Oh, ja dat is wel handig", zei ik wat verstrooid. Ik klom in de auto. "Kom je nog?", vroeg ik aan Marie toen ze niet instapte. Ze schudde haar hoofd. "Robert is er nog niet". Ik beet op mijn lip, dat was wel de laatste persoon die ik wilde zien.

Kan die gast niet gewoon een keer op tijd komen? We zaten hier al zeker tien minuten te wachten. "Ah, daar ben je". Ik draaide me om en zag Robert een kus aan Marie geven op de wang. "Ja, sorry ik was de tijd uit het oog verloren". Marie wuifde zijn verontschuldiging uit de weg en stapte in de auto. Robert ging zwijgend naast mij zitten. Marie startte de auto en reed van de oprit. Na bijna tegen een paal te zijn gebotst en vijf minuten heen en weer geslingerd te worden -met het gevolg dat ik minstens vijftien keer tegen Robert aanvloog- kwamen we aan bij de kliniek. "Ik vraag me af hoe jij ooit je rijbewijs hebt gehaald", mompelde Robert. "Nu moet je ook niet overdrijven", kaatste Marie terug. Ik probeerde niet te laten merken dat ik zijn opmerking stiekem wel grappig  vond  en duwde de glazen deur van de kliniek open. Ik liep rechtstreeks naar de balie en vroeg naar het katje. 

Nog een halfuur later liep ik met stralende ogen en een ronkende kat in mijn handen naar buiten. "Het is zo een schatje", zuchtte ik. Ik zag Robert glimlachend naar mij staren uit mijn ooghoek en werd opeens super ongemakkelijk. Act normal bitch. Loop ik nu niet wat raar? Kijkt hij nog altijd naar mij? Bruh, ik word zo gek van hem. "Hoe was het op school", vroeg Marie toen we alle drie in de auto zaten. "Oh, leuk er is een nieuw meisje in mijn klas, Ava". "Oohh, wat geweldig Emmy". Ik lachte. "En bij jou Robert?". "Wel oké".

We reden onze straat in en zagen een politiewagen voor onze deur staan. Ik verstijfde. Ik beet gefrustreerd op mijn lip toen ik na een tijdje bloed proefde. "Fuck", mompelde ik. "Wat zouden zij hier doen?", vroeg Marie met een zenuwachtige stem. Ze wist best voor wat ze hier waren. Voor mij.  Ik zag één van de twee politieagenten een wenkbrauw optrekken toen Marie de auto parkeerde voor ons huis. Een goeie chauffeur zou ze nooit worden. Ik liep  de auto uit toen de agent zei, "juffrouw Verbeek?". "J-ja dat ben ik", stotterde ik. "Mogen we even binnenkomen? We hebben nieuws over de moord op u ouders en jongere zus". Op dat moment stortte mijn hele wereld in. Ik bleef stokstijf staan. Toen ik mij niet veroerde, liep Marie naar voren en deed ze de deur open. "Euh, ja kom maar binnen", zei marie met een geforceerd opgewekte stem.

Robert pakte de kat van mij over want hij begon onrustig te bewegen in mijn armen en trok mij zachtjes mee naar binnen. We gingen aan de keukentafel zitten en Marie gaf ons allemal een kop koffie. "Sorry dat we dit nog is moeten vragen, maar het is noodzakelijk voor ons onderzoek, waar waart u de dag voor de moord en de dag dat u ze vond". 

Ik probeerde mijn trillende handen onder controle te krijgen en haalde diep in en vertelde hun over de verschrikkelijkste dag van mijn leven.