Het Vlindereffect

-2-

Het was nog steeds heel warm op 1 september. Toen ik daar in de zon stond op het schoolterrein had ik spijt dat ik geen rokje aan had gedaan. Maar ik was nog niet klaar om me bloot te geven. Letterlijk en figuurlijk. Het was enorm moeilijk om de leegte in mezelf weer te vullen, maar met de tijd zou het me wel lukken. Dat wist ik. Dat voelde ik. Maar toch achtervolgde het gevoel me overal waar ik ging alsof het me niet alleen wou laten. Maar ook alsof het me niet kwijt wou. Opeens zwaaide de deur open en verscheen er een brede jongen met bruin haar. Wát! Niet nu. Niet nu. Wat moet ik in godsnaam zeggen. Gelukkig nam de jongen het woord. "Oh, sorry. Ik had niet verwacht iemand hier te zien. Ook aan het proberen te ontsnappen aan deze klote dag?" "Zoiets ja", antwoordde ik ongemakkelijk. "Ik ben Laelia." "Laelia? Speciale naam heb jij. Is dat een bloem of zo?", vroeg hij nonchalant. God, wat is hij knap. "Bijna juist. Het komt van de vlinder Laelia Coenosa, een moerasspinner. Mijn moeder is zo wat geobsedeerd met vlinders." Het kan hem echt niet schelen vanwaar je domme naam komt, Laelia. "Ik ben Ronan. Niet van Ronan the Accuser van die Marvel Comics, gewoon Ronan", zei hij stotterend. "Ik kijk geen Marvel", zei ik korter dan ik wou. "Ik ook niet. Maar hé, ik ga eens naar mijn klas. Straks denken ze nog dat ik geen zin had om op te komen dagen", zei hij sarcastisch. En daar was het dan. Het typische, scheve lachje waarvan elk meisje smelt. Ik ben niet zomaar een meisje, maar smelten deed ik zeker. Die lach zou wonderen verrichten. Dat wist ik zeker. "Ja, lijkt me een goed plan. Ik moet ook maar eens gaan. Het was leuk om kennis met je te maken, gewoon Ronan." Vervolgens liep ik in stilte terug naar binnen, zonder om te kijken want ik wist dat hij me nakeek. De eerste schooldag zou misschien toch niet zo verschrikkelijk verlopen als ik dacht.