Thorns In My Heart

Chapitre 2🥀

Wat vooraf ging:
God, wat heb ik deze tijden gemist. Zal het me dan echt lukken, om door te gaan. Zal het voorbij zijn? Glimlachend knikte ik in mezelf. Het is over.

_____________________________________________

P.P. Hadiya

"Hoe voel je je?" Vroeg me moeder voorzichtig en ze nam 1 paprika van me aan. "Ze voelt zich helemaal perfect ayemma" zei Shamseddine en hij pakte een blikje RedBull die hij in 1 keer opdronk.

"Weshh ben je hayawan geworden ofzo, drink normaal a hyena" zei mijn moeder streng en ze duwde hem de keuken uit. Ik schoot in de lach en genoot van dit moment.

God, wat heb ik dit gemist. "Ik hou ook van jou yemma" gilde Shamseddine hard en hij liep weg.

En ja hoor, het gekrijs klonk al van boven af. "Eyemshouma je hebt je broertje waker gemaakt stinkdier" zei me moeder geïrriteerd en ze wou omhoog lopen. Ik moest lachen en zei "ik ga wel naar dat monstertje."

Ik heb hem zo gemist, het hele gezin. Ik besefte me gewoon niet dat liefde van mijn gezin hetgeen was wat ik nodig had. Het deed me pijn ze al die tijdenlang niet te zien en het doet nog meer pijn als ik besef dat het mijn eigen keuze was.

Ik loop de trap op omhoog en haal hem uit bed. Direct is hij stil en kijkt hij me blij aan. Ik knuffel hem stevig en neem zijn geur in me op. "Jij adiya (Hadiya) nooit meer weg?" Vroeg hij bedroefd. De tijd dat ik mezelf opsloot in me kamer is hem wijsgemaakt dat ik naar mijn oma ben gegaan. Hoe erg. Zijn woorden breken mijn al gebroken hart nog erger. Ik slik een zware brok weg uit mijn keel en kijk hem glimlachend aan.

"Nee Imrane inou (van mij) Hadiya gaat nooit meer weg." Komt er schor uit mijn keel. Zijn kleine armpjes slaat hij stevig om me heen en met twinkelende oogjes leunt hij op mijn schouder. "Himhane (imrane) missen jou il (heel) veelllll" zegt hij en hij spreid wild zijn armen zo ver hij kan "soveell" zegt hij. Ik lach en ga met mijn handen door zijn kleine kastanjebruine krulletjes.

"Knapperd" grinnik ik. Hij springt uit mijn armen en pakt zijn spiderman pop. "WESHHH SPIDDDERMANNN" gilt hij en hij rent de trap af naar beneden. Ik schiet in de lach en loop ook naar beneden. "Mama, ijsje alen (halen)?" Vraagt hij. Me moeder zet het vuur aan en kijkt hem aan "mama gaat zo weg naar oma ga je mee?" Vraagt ze. "Daarna ijsje?" Vraagt hij lief. "Dan is alles al dicht seyno" zegt ze.

Hij wil gaan huilen maar ik til hem op "ga je met mij?" Vraag ik. "JAAAA!" Schreeuwt hij en hij knikt hevig met zijn hoofd. Hij springt uit mijn armen en komt even later terug met zijn schoenen en jas. "Weet je zeker dat je naar buiten wil?" Vraagt ze bezorgd. Ik bijt losjes op mijn lip en knik. "Ik kan mezelf niet opsluiten yemma" zeg ik zacht. Ze drukt voorzichtig een kus op mijn voorhoofd "pas je goed op jezelf?" Zegt ze. Ik lach en knik.

Ondertussen heef Imrane zijn schoentjes zelf al aangedaan maar zijn jasje lukt niet helemaal. Ik help hem met zijn jas en trek zelf ook mijn Canada Goose jas en Balenciaga schoenen aan.

Als ik de deur wil openen twijfel ik even, wat als ik mensen tegen kom die ik ken. Ik heb ze maanden lang niet gezien en opeens sta ik daar. Wat moet ik zeggen? 'Hey ik ben opgestaan uit de dood' En straks gaan allemaal beginnen over mijn vader. Ik probeer dat juist te vergeten. Het leven gaat gewoon door en dus ik ook.

Ik ben al eerder een dierbare verloren, dit is niet de eerste keer. Ik slik en sluit mijn ogen. Ik pak het handje vast van mijn tweejarige broertje. "Ga je lopen of wil je in de carossa (kinderwagen)?" Vraag ik. "Lopen!" Zegt hij vastbesloten. Ik loop de deur uit richting het park. In het park komen we telkens hondjes tegen en bij elke keer dat hij een hondje ziet houd hij mijn hand nog strakker vast.