Thorns In My Heart

Chapitre 4🥀

Wat vooraf begon:
Alleen ik heb ze gevraagt om zich geen zorgen te maken over mij. Ik heb tijd nodig, heel veel tijd. Dit doet hun pijn, maar ik kan het gewoon nog niet. Hopelijk zal de tijd de wonden helen.

_____________________________________________

Perspectief Hadiya

Ik open vermoeid mijn ogen en kijk de kamer rond. Mijn blik stopt bij 't fotolijstje dat met zijn gezicht naar beneden zit waardoor je de achterkant ziet en niet het fototje. Ik pak het fotolijstje vast en net dat ik het goed wil zetten leg ik het terug plat, omgekeerd zoals het zat. Nee nog niet, ik ben er niet klaar voor. Ik zucht en ga met mijn handen door mijn haar.

Stapje voor stapje. Ik kom er wel, mischien niet snel maar ik kom er wel.

Ik sta op en maak mijn bed op. Ik open 't raam en de gordijnen waarna ik een outfit klaarleg. Ik loop de douche in en zet alvast de kraan aan ondertussen poets ik mijn tanden. Ik kleed me uit en stap onder de douche. De stralen die op mijn huid vallen en mijn lichaam spoelen.

Voor ik 't door heb ben ik weer diep in gedachten verzonken. Iedereen vind dat 't leven zo snel voorbij gaat, maar voor maar is het alsof er geen eind komt aan de dag. De tijd gaat zo langzaam wanneer je 't leven met tegenzin doorgaat. Ik wil zo snel mogelijk weer naar school. Ik wil me focussen op de toekomst en eraan werken. Alleen ik ben bang, bang dat ik er nog niet klaar voor ben.....

Ik spoel de zeep uit en blijf nog een paar minuten onder de warme douche-stralen. Ik draai de kraan uit en sla een handdoek om. 1 om mijn lichaam en 1 waar ik mijn lange haren in wikkel. Ik loop de douche uit en draai de deur opslot.

Mijn gehele lichaam smeer ik in met body lotion van Chanel. Mijn gezicht smeer ik in met Zwitsal crème. Mijn lippen smeer ik in met lippenbalsem van Dior. En mijn haar laat ik los hangen en natuurlijk opdrogen. Dit is mijn vaste routine na 't douchen. Mijn huid en lippen en haren verzorg ik oprecht super goed.

Ik kleed me om in een comfi outfit en kam mijn haren door. Ik doe alleen wat mascara en open mijn slaapkamerdeur. "Nohman, kifesh ze schiet zichzelf" hoor ik Houdayfae zeggen. Ik denk dat hij weer Black List kijkt. Ik heb die lekker al uit daardoor kan ik spoilen. Hij vindt dat zo irritant dus dan doe ik 't juist.

Ik loop naar zijn kamer en kijk naar binnen. "Okey seizoen 2 aflevering 4 wat gebeurde er toen ook alweer?" Grinnik ik terwijl ik doe alsof ik denk. "Toen zei Houdayfae dat zijn ezelina zusje de kamer uitmoest voor ze weer gaat spoilen" zegt hij gelijk geïrriteerd. "Hij gaat ontvoerd worden uit 't ziekenhuis" gil ik waarna ik hem direct op 't rennen zet. Op mijn allerhardst ren ik mijn kamer uit totdat ik bots tegen een breed gestalte. Net shi betonnen stenenmuur, tering.

Ik deins duizelig achteruit en hou met moeite mijn evenwicht. Net dat ik denk te vallen vangt hij me op. Mijn ogen zitten gesloten en ik durf ze niet te openen. Als ik merk dat hij me nog steeds vastheeft open ik langzaam mijn ogen. "Boe!" Zegt hij. Ik schrik en val weer bijna. "Teringlijer" zeg ik als ik zie dat 't Junayd is. Ondertussen gaat hij bijna dood van 't lachen.

Ik kijk hem droog aan en wacht tot hij klaar is met lachen. "Done?" Vraag ik neutraal als hij gestopt is. "Hewa kabouter, hoe gaat het met je?" Vraagt hij terwijl hij mij diep in m'n ogen aankijkt. Ik wil iets zeggen maar kan de woorden niet vinden. Damn zijn ogen, I keep saying it.

"Kabouterr" zegt hij. "Ohw ehm ja beter" stammel ik. "Je weet dat als je wil praten ik er ben he, ik ben blij dat 't weer goed met je gaat" zegt hij serieus. Ik kan me niet focussen omdat hij me vast heeft en slik. Hij kijkt me diep in me ogen aan en knipoogt. Shit, ik staar te lang. "Ga je niet vragen of ik je los wil laten?" Vraagt hij triomfantelijk. "Jij bent echt irritant" zeg ik snel waarna ik me lostrek en snel me kamer in ga en de deur achter me sluit.

Ohh shit. Hoe snel ik ook wegging, mijn rooie wangen heeft hij sws gezien. Ik sluit mijn ogen terwijl ik tegen de deur leun. Ik adem een paar keer diep in en uit en pak mijn gebedskleed. Ik leg 'm goed en doe een hoofddoek en abaya aan waarna ik in alle rust mijn gebed verricht.

Na 't gebed berg ik alles netjes op.

Ik voel me zo schuldig en slecht dat ik nog steeds afstand neem van sommige mensen die veel voor me betekenen. Ik wreef met mijn vingers over mijn slapen. Ik kan Rouayda dit niet aan doen. Ze moet weten dat ik vooruitgang heb geboekt. Ik keek naar de deur en stond op. Ik ga haar verrassen!

Ik liep de trap af en hoorde me moeder bellen. "Yemma, ik ga even langs Rouayda" zei ik en ik trok mijn witte Nikes aan. "Wacht ff" zei ze tegen degene met wie ze belde en ze keek me aan vanaf de bank "alsjeblieft doe rustig aan, als iets teveel is doe 't niet" zei ze bezorgd. Ik liep naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd.

"Geloof me yemma, maak je geen zorgen. Ik doe niks wat ik niet aankan" zei ik. "Niet te lang wegblijven, Shamseddine is ook weg. Als je hem ziet zeg dan dat hij niet lang weg moet blijven. Qa ahamosh inie jougi ethiekhsi tilifon ines (qa die jomgen wil zijn telefoon niet opnemen)" zei ze. Ik knikte en grinnikte waarna ik naar de deur liep. "See ya laterr" zei ik. Ze knipoogde en ging weer verder bellen.

Sinds me vader er niet meer is, is me moeder bang dat 1 van ons op 't verkeerde pad komt. De drugs in of in verleiding komen met 't wereldse leven. Ze kan niet overal tegelijk zijn en ze wil niet een te overbezorgde moeder zijn. Ze wil ons onze eigen weg laten gaan en vertrouwd ons. Juist hierdoor is Houdayfae er nog meer voor ons. Vooral voor mama. Hij heeft het gevoel dat hij nu op ons moet passen en ons moet beschermen.

Ik kijk naar Houdayfae zijn auto. Voor ik depressief werd deed ik rijlessen. Me theorie had ik allang al en ik zou bijna afrijden, maar niet alles gaat zoals geplanned. Sub Han Allaah, hoe je leven door 1 ding compleet veranderd. Zelfs je kijk op mensen en dingen veranderd.

Maar goed, Rouada woont dichtbij dus ik ga gewoon lopen en ik vind lopen toch fijner. Ik loop en bestudeer alle bomen en straten goed. Niks is veranderd. Ik stop bij mijn bestemming. Ik bezoek mijn vriendin die gewoon mijn zus is maar toch ben ik zenuwachtig. Ik klop een paar keer aan en wrijf in mijn handen. Het is koud buiten.

De deur gaat open en ik blijf kijken maar me schoenen. O god, waarom voelt dit zo raar. "H-hadiya??" Hoor ik een verbaasde Rouada.

Hiii boo'ss❤️

Hoe houden jullie deze quarantine nog uit hhh en hoe is 't leven.

Buttttt voor de meiden die nog geen cooking skills hebben is dit een mooie gelegenheid om te koken HAHAHA en ik ben d'r altijd nog we all are friends! Ik ga denk ik heel Netflix uitkijken.

Well, wat vinden jullie van dit verhaal hhh. En who knows Hadiya en Junayd hmmm

Naja heb gehoord dat er alleen nog maar kleine kinderen op deze app zitten die ook nog eens onze boeken na doen🥴

Vergeet niet te stemmen en te reageren lekkerding.

Dikke kus en knuffel Salma