Walkie Talkie : The Replacement Contract

chapter 13 : what a lonely man you are

Sinunod ko kung ano man ang sinabi niya. Kaya kinuha ko na ang tablet niya at sinimulan na.... Habang siya ay nasa likod ko at nagpapahinga sa sofa.

"ah...ganito lang pala...ahm sorry for advance ha..pero napansin ko mula dito sa workload mo...ahm wag mo lang mamasamain ang tanong ko ha...."

"ano yon?..."

"white collar ka din ba?...i mean a white collar worker?...."

Hindi siya nakasagot agad.

"i knew it!...kaya nga mataas ang position mo kahit ang bata mo pa...di na tama ako?.......

Gossshh....ang talino ko talaga!...pero alam mo nakakarelate din ako nitong TO DO LIST mo...after all may mga naging  trabaho naman ako for several years....kaya may mga ganitong sitwasyon na rin ako dati na halos mag collapsed na rin ako sa sobrang trabaho....kasi syempre as a newbie...gusto nating gumawa nang mga good impression para sa superior mo...at kailangan mong magtrabaho nang maigi,pleasing others na kahit wala ka nang oras para sa sarili mo....

Sa dami nang workload mo masasabi ko sa boss mo na his such a pain...bakit ka niya binibigyan nang ganito ka dami eh sa konting oras lang?.....

Im sure bagong recruit ka lang din noh?...magaling ka at probably mayron kang magandang resume....but your still a human!...kawawa ka naman...yan ba ang rason kaya ka naghired nang katulong kasi wala ka na talagang time?....

So tama ako tungkol sa boss mo? Siya ba ang dahilan nang pagiging stressed out mo?...."

"sa katunayan lang...tama ka...pero anong magagawa ko?importante ang career ko!..."

"hey...kailangan mo sigurong baguhin yang pananaw mo habang maaga...i mean youre still young dapat mas binibigyan mo nang time ang sarili mo...wag mong hintayin na maging huli na...o baka matulad ka sakin..."

"sinasabi mo bang like youre old?..."

"well,i am old. Thank you for reminding me..."

"sa naalala ko youre only 29 di ba?..."

"ahhhh!wala bang nagturo sayo na ang pagmemention sa edad nang mga babae ay bawal?!..huh!...anyway...kaya ko na tong task mo dito...kailangan mo nang magpahinga diyan...im sorry kung naistorbo kita sa mga tanong ko....

"tama...baka gusto mong magpahinga sa taas?mas comportble dun?....."

"no...ayos lang ako dito...."

Pagkatapos nang ilang oras.

"gotchaaa!..sa wakas natapos na din!..."

Tinitigan ko siya.

Young achiever huh?!

Bumalik sa isipan ko ang sinabi niya.

"Pero magagawa ko?importante ang career ko"

Nagawa ko na ring isipin yan. Na importante ang career ko. Career this. Career that.... At habang lumilipas ang taon...hindi ko na napapansin kung ano ang importante.

Time is so cruel.

"kung magsalita ka parang ang tanda mo na,29 ka palang naman ahh"

Ang edad ko ang nagpapaalala sa aking mga oras noon na hinding hindi ko na pwdeng balikan.

Ring... Ring... Ring...

Tiningnan ko ang cellphone ko na nag riring. Pagkatingin ko  ay bigla akong kinabahan dahil si mama ang tumatawag.

Dali dali akong lumabas para sagutin yon.

"ma?...."

"hoy rose...bakit ba hindi ka na tumatawag sa amin?nasaan ka ba?....l

Inilayo ko ang phone sa tenga ko dahil sa sobrang lakas nang boses ni mama.

Waaa!hindi ko pwedeng sabihin kay mama ang totoo

"bu-busy po ako sa trabaho ko..."

"talaga?..."
Medyo huminahon ang boses ni mama.

"wag masyadong magtrabaho ha...kuha mo?..."

"o-opo ma..."

"tsaka wag mo ring kalimutan na tumawag sa amin minsan...hindi mo ba alam na sobra kaming nag alala sayo?....nung nasa edad mo ako...."

"bye na ma...may gagawin pa ako....."

Hindi ko na pinatapos pa ang sasabihin ni mama...pinutol ko na agad dahil alam kong matatagalan na naman siya sa pag papaalala sa akin nang kung ano ano....na lagi naman niyang sinasabi sa akin.

Pumasok na ako sa loob at dumiritso na sa kusina para maghanda nang makakain.

Pagkapasok ko dun tiningnan ko agad sa refrigerator kung ano ang maluluto ko...pero pagkatingin ko...wala man lang akong maluluto. Instant noodles nalang ang meron....

Hayyy ang lungkot naman ni boss. Mag isa lang siya.....

What a lonely man you are........