Walkie Talkie : The Replacement Contract

chapter 21 : what a reliable man

Lumabas kami nang building at naghahanap nang makakainan.

"pasensya ka na for taking so much of your time ha..."

"gaya nang sabi ko...dont worry about it...i also get to enjoy this as my break time...at isa pa hindi naman to araw araw na may makakasama akong magandang babae sa umaga..."

Tiningnan ko siya. This man is really good  with his words hindi katulad nang isang taong kakilala ko . Sabi ko sa sarili ko.

"so kakain ka ba heavy breakfast?...kasi may alam akong lugar..."

"kahit ano okay lang..."

"okay..."

Ilang sandali lang at pumasok na kami sa isang restaurant.

"gusto mo pa ba?treat ko..." tanong niya sa akin habang kumakain ako.

Nom nom nom .... Kain lang ako nang kain. Hindi na lang niya hinintay ang sagot ko sa tanong niyang gusto ko pa ba daw at nag order na siya.

"excuse me miss..." tawag niya sa waitress. "another order as usual ,please..."

"yes sir..." sabi nung waitress.

His nice....

"pero totoo?..."

"na ano?..."

"na yong brat na yon ang CEO?...."

"brat?ibig mong sabihin si daniel?....Oo.....haha..."

Bakit siya tumawa? Isa din itong weirdong oh...a nice weirdo.

"pero bakit?...i mean....arghhhh!... Im so caught up with whats  happening in my life to notice it!...."

"hehehe...you really clueless..."

"at sorry pero curious lang...di ba partner kayo?...sa tingin ko mas ka ideal ideal ka na maging CEO kasi youre older and more mature...."

"hahaha salamat sa compliment but.... I honestly think na mas deserves ni daniel ang spot niya. After all he was the one who created LIME at napaka talentado niya...alam mo ba yon? Ang ginagawa ko lang naman ay ang ini encourage siya sa lahat...karamihan kasi sa mga tao si daniel lang ang nakikita nilang tumatayong bata na mayaman...

the way the medias sensationalize him doesnt help much either...he has to endure a lot of prejudice because of that...

well, siguro natural lang....ibig kong sabihin...karamihan kasi sa mga taong ka edad niya ay sinusubukan pa rin nilang i figure out kung ano talaga ang gusto nilang gawin sa buhay nila....

At kaya ginagawa ko ang best ko para tulungan siyang magpatakbo nang kompanya...social-wise...."

"Ooh....i was wondering...kung paano niya namamanaged ang mag deal sa iba?kung napaka grumpy niya?haha..."

"hahaha bibigyan ka talaga niya nang isang napakalamig na tingin kung sasabihin mo iyan sa kanya...."

"oo...hahaha...yong malamig na tingin niya...l

Its so nice to have someone to talk to like this again.
After going through all that craziness for the past several days and nights.

"hm?...may kanin ang pisngi mo...."

"ha?ano?dito?..." sabay punas ko sa kaliwang pisngi ko.

"no mali...dito...if you'll excuse me ako na ang kukuha..." pinunasan niya ang pisngi ko.

"ito oh...you need to slow down,we've got plenty time...."

"thank you..."

"no worries..."

He really does feel mature.
I wonder why that is...?
Is it really just because his older?
Ahh....nevermind.

Paalis na sana kami nang tawagin siya sa waitress.

"sir yong tinake out niyo po...."

"ooppss...muntik ko nang makalimutan...thank you miss..."

Nasa loob na kami nang building. At napansin ko mukhang may mga tao na.

"thanks andrew,once i get my first paycheck i'll treat you...l

"im looking forward to it rose...heheh" at nag approved sign pa.

Right,i need to apologize to mr. Yoon later.
I should set aside my childish hate towards LIME's CEO for a while.
So what if that my jerk ex broke up with me using the app?

I need this job.
Not just for me.
But for my family too.

Pumasok na kami ng elevator papunta sa office ni mr. Yoon. Medyo marami nang tao ang sasakay nang elevator ngayon ah.. Dahil siguro nagsigdatingan na ang mga trabahante dito.

Nabangga ako nang isang lalaking naka headset.

"sorry miss...."

Mag ingat ka naman.

Dahil sa dami nang nakasakay medyo na pupush ako papalapit kay andrew. Dahil nasa pinaka dulo kami medyo naiipit ako. Napaharap pa ako kay andrew nang ma push ulit ako nung lalaki. Buti nalang at naitukod ko ang isang kamay ko sa ding ding nang elevator dahil kung hindi baka napayakap na ako sa kanya.

Pero parang hindi ko na kaya...medyo nangangalay na ang kamay ko. Tumingin naman ako kay andrew na nakatingin na rin sa akin.

"tulungan mo ako...." sabi ko sa kanya.

"ahh...kaya pala....excuse me good sir..." tawag niya sa taong naka head set.

"wag mo sanang mamasamain...pwdeng umabante ka nang kunti?...napupush mo kasi siya ehh..."

"ahh so-sorry...."

"okay ka lang?...." tanong aa akin ni andrew nang makalabas na kami nang elevator.

"yeah...salamat ha...tinulungan mo ako kanina...nababahala nga ako kasi baka mamasamain nung tao....and you too as well..."

"walang problema...."

.
Biglang nag ring ang phone niya.

"oh daniel?.....huh....rose?.....here gusto ka niyang makausap...." binigay niya sa akin ang phone niya.

"bakit?..." sinagot ko naman ang nasa kabilang linya. "yes hello?..."

"hey dalhan mo nga ako nang makakain,hindi pa ako naka pagbreakfast eh..."

"sabi niya pagkain daw..." bulong ko kay andrew.

"ahh yon..oo meron ako para sa kanya...sabihin mong nagdala ka..."

Kaya pala siya nag take out?

"hello?!...." sabi nung nasa kabilang linya

"oo meron akong dala,just a minute..."

"all right ..bilisan mo..." pagkatapos niyang sabihin yon ay pinatay na niya agad tawag.

"ito oh..." sabay abot ko kay andrew sa cellphone.

"i figured out kasi na hindi ka pa nag breakfast so naisip kong ganun din siya...after all,responsibilidad mo pa rin ang pag gawa nang pagkain niya..."

"salamat..."

"ao lets go?tara?..."

What a reliable man.....