Ο Αναρχικος

Κεφάλαιο 9°

Κ.Μαργαρίτα:"Κλειώ ξυπνά εχεις σχολείο"

Δεν νιώθω καθόλου καλά νομιζω αρρώστησα.

Κατέβαινω της σκάλες και πηγαίνω στην κουζίνα.

Κλειώ:"Μαμά δεν νιώθω καλά" λέω με βραχνή φωνή

Με πλησιάζει και βάζει το χερι της στο κεφάλι μου

Κ.Μαργαρίτα:"Εσύ καις. Πήγαινε να ξαπλώσεις θα σου φτιαξω μια σούπα"

Πήγα στο δωμάτιο μου ξαπλωσα και σκεπάστηκα.

Σε λίγο ήρθε η μαμά μου, μου έφερε την σούπα και έφυγε για την δουλειά.

Έφαγα δυο μπουκιες και την άφησα πανω στο γραφείο.

Εξω ξεκίνησε να βρέχει.

Φόρεσα ενα ζεστό φουτερ και βγήκα εξω στο μπαλκόνι.

Τι καλύτερο απο την βροχή; να είσαι σπίτι και να βρέχει, να την ακούς, να την βλέπεις και να την μυρίζεις.

Να δυναμώνει και να χαμηλώνει όπως το κλάμα, όπως η ψυχολογία όταν μαζεύονται οι σκέψεις και ξεσπας.

Η βροχή σε χαλαρώνει σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος, σε κάνει να χαμογελάς, να φωνάξεις δυνατά κοιτάζοντας τον ουρανό και ύστερα η μελαγχολία που σε πιάνει για τον άνθρωπο που σου λείπει τόσο και δεν είναι κοντά σου για να χαζέψετε την βροχή μαζί.

Το τηλέφωνο μου με διέκοψε απο της σκέψεις μου.

Πήγα μέσα έκλεισα το παράθυρο και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου.

*Χαίρομαι που έμεινες μακρυά του. Έτσι θα είναι καλύτερα για ολους μας* μου στέλνει ένας άγνωστος αριθμός

*Ποιος είναι*

*Δεν θες να μάθεις. Περαστικά 😷*

Οκαυ να αρχίσω να φοβάμαι;

Μήπως είναι κανένας ψυχακιας ανώμαλος που θέλει να με βιάσει και να πουλησει τα όργανα μου στη μαυρη αγορά;

Που ξέρει πως είμαι άρρωστη, αυτό σημαίνει πως με παρακολουθεί και απο ποιόν έμεινα μακρυά;

Απο τον Άλεξ

Ααα ναιι ευτυχώς που είσαι και εσύ εδώ.