"Bakmayın siz benim kuru bir yaprak gibi sallandığıma..
Köküm sağlamdır sarsılsam da kopmam dalımdan..
Öyle kolay değil rüzgarın önüne kapılıp gitmem..
Son ana kadar 'vazgeçmem' yaşamaktan..
Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda..
Hiç birinde v...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
"Bebeğimin bebeği oluyormuş gözün aydın sevgilim"
Belki saniyeler içinde milyonlarca kez bu sözlerin ne anlama geldiğini düşündüm.
Karşımda,nefesi nefesime karışan adamın parlak gözlerine aldırmadan düşündüm..
Hiç ummadığı bir anda eline koca bir şeker poşeti tutuşturulmuşçasına gülümseyen adama bakarak düşündüm..
Ve o an anladığım,fakat bir türlü anlamlandıramadığım gerçekle bir an da yataktan doğruldum..
Kalp atışlarımın hızlanmasına,boğazımın kupkuru olmasına,parmaklarımın ve sesimin titremesine aldırmadan konuşmaya başladım.
''Bu..Bu ne demek oluyor?''
Sesimle birlikte nefesim kesilmişti sanki.Boğazımdan aşağı ciğerlerim yanıyordu.İki ğöğsümün arasında ki yanma ve sıkışma sanki tüm bedenimi ele geçirmişti.Korku,sevinç,mutluluk,hüzün..Şu anda hepsi birlikte tüm uzuvlarımı işgal ediyor,acımadan yakıp yıkıyordu..
Bu olabilir miydi?
Ben bu sözleri doğru mu anlamıştım?
Peki yanlış anladıysam Sedat neden böyle bakıyordu?
''Bilmem..Ne demek oluyor sence''
Parmakları usul usul yüzümde gezinirken,kafamı eğdim ve titreyen ellerimi yorganın altında saklı duran karnıma götürdüm.
Dümdüzdü..
Hiç bir şey yok gibiydi..
Düşündüğüm şey olsa kendini belli etmez miydi hiç?
Ya da belli etmişti de ben mi fark etmemiştim?
Tabi ya..
Kendini çoktan belli etmişti ama ben anlamamıştım.Onun dilinden anlamamıştım..
Bu düşünce gözlerimin dolmasına neden olmuştu.Oysa anlamalıydım.Göğüslerimin ağrımasından,sürekli yemek yeme isteğimden,her gördüğüm yere kedi gibi kıvrılmamdan ve daha dile gelmeyen bir çok şeyden.Fakat anlayamamıştım işte.Kafam orada mercimek tanesi kadar küçük bir canlının yaşama tutunma çabasını bir türlü aklına getirmemişti.
''Hamile miyim?''dedim tek bir nefeste.Gözlerimi hala karnımdan ayırmamıştım.
''Yüzüme bak bebeğim,gözlerime bak''
Yanaklarımdan tutarak beni zor da olsa kendine çevirmiş ve göz göze gelmiştik.Hamileydim..O cevabını vermeden ben gerçeği onun gözlerinde görmüştüm.
Bebeğim olacaktı..Minik bir can getirecektim dünyaya.
Tüm bunların düşüncesi ile iki dudağımın arasından küçük bir hıçkırık firar etti.Sonra da ardı arkası kesilmedi.Gözyaşlarım tane tane dudaklarıma doğru yol alırken yaptığım tek şey ellerimi karnıma götürüp onu korumak istercesine etrafını sarmam ve aynı zaman da sürekli Sedat'a bakmak olmuştu.
