Eksperyment

Rozdział 1 - Ignorancja

Kilka tygodni po wojnie

Hermiona usiadła na pniu drzewa, który był tuż obok grobowca Severusa. Nie poniosła wielu ran w bitwie, dlatego od czasu, kiedy tu spoczął, pojawiała się tu codziennie.
- Mój drogi, dlaczego nas to spotkało? Czy teraz to już koniec? Ty dobrze wiedziałeś, jak wypełnić przysięgę. Czułam to. Miałeś plan. Czy to próba? Wystawiłeś mnie, moje umiejętności, na próbę?
W tym momencie Hermiona usłyszała za sobą dźwięk tłuczącego się szkła. Obróciła się by zobaczyć, czy na pewno nikogo w pobliżu nie ma, zaglądała za każde drzewo i krzak, ale była tam tylko ona sama.

W jej głowie zaczęło kłębić się wiele myśli, bo skąd dźwięk tłuczonego szkła w miejscu, gdzie nikogo nie ma? W lesie? 

- Ja też będę miała swój plan. Obiecuję, że nasz pocałunek nie był ostatnim...
Poczuła przyjemny dreszcz w okolicach policzka, jakby ktoś właśnie musnął ją ustami. Pomyślała, że jest zmęczona i psychika dalej płata jej figle, ubzdurała sobie, że to był on. Złapała się palcami za policzek i uśmiechnęła pod nosem. Wiem, że tu jesteś.



.........

Rok po wojnie

Piątek, zajęcia z klasą piątą.
Nie obyło się bez wysadzenia (prawie) sali w kosmos, jeszcze zanim Hermiona weszła do klasy. Panna Bunch zdążyła przed rozpoczęciem lekcji wypróbować zaklęcie Wingardium Leviosa na kociołku, w którym była gotująca się ciecz, przez co wylała zawartość na Pana Dillego, który stanął w płomieniach.
Panna Granger rzuciła ruchem nadgarstka odpowiednie zaklęcia w stronę ucznia, by opanować sytuację. Po upewnieniu się, że mroźne płomienie, które wywołał niedokończony eliksir, nie wyrządził większych szkód na Panu Dilly'm, usiadła za biurkiem z zamiarem rozpoczęcia lekcji.
- Panno Bunch, odejmuję 20 punktów Slytherinowi i daję 3 dni szlabanu z panem Filchem - powiedziała ze stoickim spokojem, wpatrując się chłodno w uczennicę.
- Ale pani profesor! Ja..
- Nie ma żadnego "ale". Siadać wszyscy, przygotować się do lekcji! - syknęła. - Dzisiaj zrobicie Eliksir Wiggenowy, który - jak mniemam - już dobrze znacie - powiedziała chłodno; wystarczył jeden ruch nadgarstka, a na tablicy pojawiły się wszelkie możliwe informacje na temat eliksiru.
Uczniowie zabrali się do pracy. Hermiona, by nie dopuścić do całkowitej destrukcji sali, przechadzała się między stolikami podopiecznych. W ostatnim momencie wyrwała z rąk dwóm uczniom z Gryffindoru fasolki Sopophorusa, które mogłyby narobić większej szkody, niż scysja na początku lekcji.
Lekcja minęła bardzo szybko, nic ciekawego więcej się nie wydarzyło, tak też nie miała na kim wyładować swoich negatywnych emocji.
Już chciała się wygodnie rozłożyć na fotelu przy biurku, gdy podeszła do niej panna Ern.
- Dlaczego nie wyszła pani, panno Ern, razem z uczniami z klasy na inne zajęcia? -zapytała lekceważąco.
- Ponieważ mam do pani profesor pytanie...
- Pytaj, byle szybko. - Wskazała uczennicy krzesło, dając jej znać, że może usiąść.
- Ostatnio, przechodząc obok klasy Transmutacji, słyszałam, jak rozmawiała pani z profesor McGonagall. Pani ją pytała, czy są jakieś sposoby na wskrzeszenie bądź skontaktowanie się ze zmarłym. - Dziewczyna wyprostowała się na krześle, obawiając się reakcji nauczycielki.
- A czy Tobie nikt dziewucho nie powiedział, że nieładnie jest podsłuchiwać?! – syknęła i podparła się rękami o biurko, powoli wstając.
- No bo ja mogę pani pomóc. - Dziewczyna wyciągnęła z torby starą, ogromną, zniszczoną... mugolską księgę. - To się może pani przydać. Ja już muszę iść, do widzenia.
Dziewczyna wyszła, nim Hermiona zdążyła podnieść głowę.

"Vita post mortem. Antiquis magicae. 
Przekonaj się sam!"*

Hermiona przeczytała tytuł książki, z którego nie zrozumiała nic poza "przekonaj się sam", przewertowała kilka stron i odłożyła książkę na bok. Nie miała czasu na czytanie nic nie znaczącej mugolskiej książki. W końcu mugol to mugol. Na magii się nie zna, pomyślała Hermiona, łapiąc się za nasadę nosa. Rozłożyła się w fotelu, nogi kładąc na biurko i zasnęła.

* "Życie po śmierci. Starożytna magia."

Δ Safirieen