Lionhearted Planet (Ellington Series #4) (SELF-PUBLISHED)

Kabanata 23

Hi, Present!

Kabanata 23

Uno

I have no choice but to go home with Sylvester. Wala na rin naman akong lakas para tanggihan pa siya and besides, It's getting late already. Marami pa akong trabaho bukas nang umaga.

"Are you okay?" tanong niya habang nagmamaneho.

I simply nodded my head.

Sinandal ko ang aking ulo sa gilid ng bintana. Hindi ko maiwasang balikan 'yong mga araw na masaya kami sa Argonza. We spent most of our weeks on that place. Sa dami nang nangyari sa lugar na 'yon ay halos hindi ko na mapagkasya sa aking memorya.

Gusto kong magpasalamat kay Felly dahil iyon lang ang sinabi niya. I was a wrecked for the past years, I barely escaped my own death too. As much as I wanted to put everything behind my back, it will always go back right in front of my face.

This is what it feels like to be hit by reality. This is my reality. Ako na umaasa pa rin habang si Sylvester ay sumusuko na. This is our fate.

It's my fault anyway. I forced him to marry me and him being the gentleman, he couldn't reject my offer. I took advantage of my situation and Injustice feelings. That was so unfair and immature.

May mga bagay talaga na kapag nadala ka ng emosyon mo, hindi ka makakapag-isip nang tama. You'll decide immediately without weighing the pros and cons. Because this is reality. We're only humans, nasasaktan at nakakasakit tayo. Hindi natin maiiwasang madala ng emosyon natin lalo na kung may mga pinagdaanan tayong sa palagay natin ay sobra pa sa sobra.

It's not my intention to hurt him but I will never deny the fact that I used him for my own benefit. Ginamit ko siya dahil nagbaka sakali ako na maisalba ang sarili ko, na baka kapag ginawa ko 'yon ay makalimot ako.

Pero saan ba ako dinala nang ginawa kong iyon? Dito pa rin. Sa dating ako. Miserable pa rin ako.

All these years I thought I was doing fine with my own. Writing has a huge part in my life, it became my shoulder to cry on whenever I feel sad. I still have Uno who never failed to make me smile. Ten million points for my baby boy.

"Neptune, we're here." para akong natauhan sa sinabi niyang iyon.

Hindi ko na siya hinintay pang pagbuksan ako ng pinto, ako na ang kusang lumabas para salubungin si Uno na natutulog sa kulungan niya. I have to put him in his cage while we were away because he might pee everywhere. Hindi naman maliit ang kulungan niya, it's pretty big for a cage.

"Nep, can we talk?" biglang sabi ni Sylvester kaya pagod ko siyang tinignan.

"If this is about me running after you in Manila, let's just forget it." mapait akong ngumiti at akmang tatalikuran na siya pero hinawakan niya ako sa aking braso kaya hindi ko naituloy ang balak ko.

"Bakit hindi mo sinabing sumunod ka?"

Kinagat ko ang gilid sa loob ng aking pisngi para pigilan ang nagbabadyang emosyon na paparating. Hindi ako pwedeng manghina sa harapan niya ngayon. I did everything to be the woman of who I am today.

"Does it matter?" I raised my brow. "It won't change a thing, Syl. Umalis ka pa rin, iniwanan mo pa rin ako."

Marahas kong binawi ang braso ko sa kaniya. Nakita ko kung paano lumambot ang kaniyang tingin sa akin pero sinubukan kong hindi mag paapekto ro'n.

Papaakyat na ako sa kwarto nang marinig ko naman ang boses niya.

"Are we still going to do the deal?"