Avatar: De legende van Ember

Hoofdstuk 1

Ik had nooit begrepen waarom er altijd zoveel regeltjes waren. Ik had nooit begrepen waarom we niet lang op een plek konden blijven en ik had al helemaal nooit begrepen waarom mijn broertje opeens verdween. Ik begreep er niks van tot ik mijn ouders hoorden praten. Ik weet dat ik niet zou moeten luisteren. Maar ik heb zoveel vragen. Ik ging dichter bij de deur zitten om het beter te luisteren. "Ze komen dichterbij Koima.." Waar heeft papa het over? "Ik hoorde al meerde mensen praten over de opruimers, ze komen dichterbij." Wie zijn de opruimers? "Ze volgen ons, we zijn een van de weinige die nog over zijn. Eerst Natsu... we kunnen niet ook Ember kwijtraken." "We weten niet of ze Natsu hebben! Natsu leeft!" Mijn normaal zo kalme moeder was boos? En wat zeggen ze over Natsu? Weten ze meer dan dat ik weet. Ik wou de kamer binnestormen om de informatie uit hun te krijgen maar bedacht dat het zinvoller was om te blijven luister. "We weten het niet zeker... maar ik zal alles doen om mijn jongen weer te vinden. Maar we moeten voorkomen dat Ember ons ook afgenomen wordt. Dus we moeten verder trekken. Ik heb de plek al uitgekozen. Het heet Askiere, het is omringt door bos. Daar zullen we een tijdje kunnen blijven..." "Oke, we zullen onze spullen inpakken." Weer weg! Ik wil niet. Ik stormde de kamer in. "Ik wil niet meer verder weg gaan! Ik wil blijven." "E-Ember? Hoe lang stond je daar al?" "Lang genoeg, Papa. Ik wil uitleg." "Schat, kalmeer." "Nee! Wie zijn die opruimers?! En wat hebben ze met mijn broertje gedaan?!" mijn ouders wisselen blikken. "Mischien is het tijd voor de waarheid Leon." zegt mama. Papa zuchtte. "Schat, kom even zitten." ik deed wat ze zeiden en ging tegenover mijn ouders in een stoel zitten. "Um... Lieverd, kan je je dat gesprek herrineren over jouw... uhm.. talenten?" ik kon het me herrineren. Papa en mama kwamen me vertellen dat ik geen water mocht sturen in de buurt van andere mensen. Ik snapte toen nog niet waarom, ik was jong. Later begreep ik dat ik bijzonder was. "Hoe jij het water manipuleert... dat komt bijna nooit meer voor. Alleen je vader en jij en een paar andere mensen in de wereld kunnen dat. Je weet toch dat ik het vuur kan sturen?" Ik knikte. "Natsu kon dit ook. Vroeger, een lange tijd geleden was de wereld verdeelt in groepen." "Groepen?" "Ja, er warem plekken voor mensen die het lucht sturen, water, aarde of vuur." "Zijn er ook mensen die de aarde en lucht kunne sturen?! waarom wist ik dit niet eerder?" nu begon papa te praten. "Hoe minder je weet hoe veiliger." Mama ging verder met haar verhaal. "De verschillende mensen kregen meerdere malen oorlog. Op dat soort momenten was er de avatar." ik durfde mijn moeder niet te onderbreken. ik wou meer leren over de geschiedenis. Maar tot nu toe klonk het maar als een sprookje. "De avatar, Meester van alle vier de elementen. De avatar is bedoeld om balans te brengen in de wereld. Jammer genoeg is deze in geen 50 jaar meer verschenen en zonder de hulp van de avatar blijven oorlogen doorgaan." "Is er nu een oorlog?" "Ja, maar het is geen oorlog tussen de elementen. Het is een oorlog tussen mensen van onze soort en mensen die meesters van de elementen minachten. Ze vinden dat wij hier niet thuishoren. Ze vervolgen ons." "Ze vervolgen ons, maar... Natsu? Is Natsu gepakt door die opruimers!? We moeten hem terug halen. Als moet ik elke opruimer op mijn pad bevriezen!" "Lieffie, dat weten we niet en zo makkelijk gaat dat allemaal niet. De mensen van deze tijd hebben wapens." "Ik heb ook wapens! Ik gebruik mijn sturing als een wapen! Hoe durven ze mijn broertje af te pakken!" "Ember, je bent heel dapper. Maar je kan dit niet alleen." verteld papa me. "Ik train! ik train hard met de rollen die we thuis hebben! En dan zoek ik anderen. Ik zoek tante Lily!" "Tante Lily en jij zijn machtige watermeesters, maar dit kan je niet alleen lieverd. Het is veel te gevaarlijk." "Gevaarlijk of niet ik wil mijn broertje terug." ik voelde de armen van mijn ouders om me heen. "Dat weten we schat, maar eerst moeten we naar een veilige plek gaan. Dan praten we verder oke?" "Oke..." "Ember, pak je spullen in. Laat niks persoonlijks achter, geen spoor oke?" ik knikte en liep naar mijn kamer. Van deze kamer had ik nooit iets persoonlijks kunnen maken, dus ik zal waarschijnlijk geen spoor achter laten. Ik pakte de doos onder mijn bed vandaan met mijn herrineringen. Boven op lag een foto van natsu. Natsu leek op mama net als ik. Donkere haren, lichte huid en goude ogen. Ik leek erg op Natsu. Maar qua karakter waren we niks hetzelfde. Natsu was kalm, dacht goed alles door, Hij was zo volwassen. Hij zou nu 17 jaar zijn. "Ik ga je vinden Natsu... ik ga trainen... Trainen tot ik erbij neer val. Niks maakt me meer uit, ik moet je vinden. Wie weet wat die vieze opruimers met je doen?" Ookal had ik nog maar net over de opruimers gehoord... ik had nu al haat voor ze ontwikkelt. Ik pakte mijn kleding in mijn reistas die standaart in mijn kamer bleef staan. Het langste wat ik ooit op een plek heb gewoond is een en een half jaar. Op die plek ontmoette ik Roos, een van de weinige vrienden die ik heb gehad. Ze was geen meester. een andere meester heb ik nog nooit ontmoet. Behalve dan tante. Tante had me veel dingen geleerd samen met papa. Maar ik wist dat er meer was. En ik ga alles leren wat maar kan zodat ik de vuile opruimers kan neerhalen. Ik pakte mijn teken- en lees-boeken en legte ze boven op mijn kleding. Nog mijn sieraden kistje en dan had ik al bijna alles. Ik had niet veel spullen. Als je veel reist wen je aan het idee dat je weinig spullen nodig hebt. Ik liep naar beneden om te helpen met de rollen. We hadden een rollenkamer, deze kamer stond vol met rollen met technieken. Ik nam stiekem altijd een rol mee als ik weer eens een 'wandeling' ging maken. Als ik ging 'wandelen' ging ik naar een plek om met water te spelen. Altijd als we in een nieuwe woning kwamen was het eerste wat ik ging doen wandelen. Zoeken naar een plek om te oefenen. Ik haatte het als ik lang niet kon sturen, ik voelde me dan niet mezelf. Ik hoop dat in Akiere een meer of een rivier is. Een strand is ook goed, zolang er maar een rustig plekje is met veel water. "Ember Joehoe?!" ik werd wakker geschud uit mijn gedachten door mijn moeder. "Oh, mama. Ik kwam om te helpen met de rollen." "Kom maar mee, ik heb er al veel ingepakt." ik hield ervan om te helpen met de rollen in te pakken. Het was zelden dat ik in de rollen mocht kijken en als ik rolle meenam om te oefenen waren het water rollen. Andere rollen nam ik niet mee, ik wist dat daar een grotere straf op stond dan gewoon een preek. Ik was nieuwschierig. We hadden wel honderede rollen! Ik wilde ze zo graag lezen. Voor de rest hadden we ook een muur vol met boeken staan. De boeken had ik ook nooit mogen lezen van papa. "Begin maar met de boeken schat." ik liep naar de kast en nam een lege doos mee. Ik legde er stapeltjes in totdat bovenop een stapeltje een boek lag dat me intresseerde. "De Legende van de avatar." Fluister ik. Ik sloeg het boek open. Er stonden namen met plaatjes erbij.

Avatar Roku. Vuurmeester, geboren op 82 VSK. Gestorven op 12 VSK. (Vuurnatie)

Wat betekent VSK?

Er zat een plaatje bij van een man met lang grijs haar en een lange baard. Hij had goude ogen en droeg rode kleding. Bovenop zijn hoofd zat een sort knotje met een sieraad? ik kon het niet goed zien. Het boek was oud en de bladzijden waren wat vervaagd. Ik sloeg een pagina om. Ik keek in de ogen van een kale man met een blauwe pijl op zijn hoofd. ondanks dat hij kaal was had hij wel een baard.

Avatar aang. Luchtmeester, geboren op 12 VSK. Gestorven op 153 NSK. (Zuidelijke luchttempel)

Wacht even... Hij is 166 jaar? Dat meen je niet! ik besloot om het stukje onder deze avatar te lezen.

Aang was 100 jaar lang bevroren in een ijsberg. Hij ontwaakte, biologisch nog steeds 12, in een wereld in oorlog. Tijdens zijn afwezigheid voerde de Vuurnatie oorlog met de drie andere naties en slaagde erin de Luchtnomaden helemaal uit te roeien. Hij slaagde erin om Vuurheer Ozai te stoppen en bracht vrede. Aang kreeg drie kinderen met zijn vrouw Katara. Kya, Bumi en Tenzin. Waaronder twee watermeesters en een luchtmeester. (Lees voor meer informatie De legende van Aang.)

Zouden wij dat boek in huis hebben? Ik zocht tussen een paar boeken die nog op de planken stonden maar vond geen boek met die naam. Misschien zat het boek al in de dozen? Ik zal het uitzoeken in ons nieuwe huis. Ik weet dat ik niet mag rondneuzen maar nu ben ik nieuwschierig. Ik pakte snel de rest van de boeken in maar stopte het boek 'De legende van de avatar' onder mijn T-shirt. Ik ging terug naar mijn kamer en stopte het boek in een zijvak van mijn tas. De rest van de dag helpte ik mijn ouders met inpakken. Het was niet veel werk. Wij huurden of kochten huizen met meubels en al om ze vervolgens zo weer achter te laten. Dus het enige wat we meenamen waren persoonlijke spullen. Het was avond toen we klaar waren. "Rijden we 's nachts?" vroeg ik vader. "Ja, we gaan eerst nog wat eten en vertrekken daarna. Kun jij nog even de kamers checken." Dit was eigenlijk altijd Natsu's taakje geweest. Hij zag het altijd als we iets hadden laten liggen. Ik had dat talent ook maar niet zo goed als Natsu. Ik liep de kamers in en uit, maar vond niet veel meer. Nog wat vuile was en dat was het. ik stopte de gevonden spullen in de doos die nog open was. We lieten altijd een doos open voor de spullen die later nog gevonden werden. Dit was het dan. Straks nog avond eten en dan zag ik dit huis nooit meer terug. Ik had er geen moeite mee. Ik zie huizen nooit als een thuis. Thuis is waar je famillie is. Waar ik ook zou zijn. Als ik er met mijn famillie was zou het thuis zijn. We aten ons avond eten terwijl mama mij enthousiast probeerde te maken over het dorpje Akiere waar we naartoe zouden verhuizen. "Waarschijnlijk kan je daar ook wat vrienden maken Ember! We kunnen er best lang blijven. En er zijn mooie natuurgebieden waar je waarschijnlijk wel geintresseerd in bent." Vrienden? ik heb nooit echt veel vrienden gehad. Het is moeilijk om jezelf te binden als je weet dat je die plek toch gaat verlaten en die persoon nooit meer zult zien. Misschien ben ik eenzaam. Maar binden doet pijn. Die fout heb ik al te vaak gemaakt. Maar misschien is het daar anders. Als we langer blijven... misschien heb ik dan een kans om vrienden te maken? Mijn sociale vaardigheden zijn echt prut maar ik kan het proberen. Stiekem kreeg ik al meer zin om te gaan. Zonder het te laten merken aan mijn ouders natuurlijk. Toen was het zo ver. Ik nam plaats op de achterbank. Helemaal voor me alleen. 5 jaar geleden zou Natsu er nog zijn en kon ik mijn hoofd op zijn schoot leggen om daarop te slapen. sinds dien neem ik altijd een kussen mee in de auto. Als ik mijn ogen sluit probeer ik mezelf wijs te maken dat ik tegen Natsu aan lig... soms werkt het.. soms niet. Dit was een van de keren dat het niet lukte. Dus ik bleef de nacht wakker en staarde uit het raam naar de donkere velden waar we langskwamen en de heldere sterren hemel. Hoe lang zou het duren voordat we in Akiere komen? Ik hoop niet al te lang. Het is alweer een paar dagen geleden dat ik heb 'gewandeld' en ik word nerveus als ik lang mijn sturing niet kan gebruiken. Ik strekte mijn armen en benen en rekte me uit. Het voelde zo leeg op de achterbank. "Hey Natsu, ik kom je halen oke? Wacht op me." misschien was het mijn verbeelding mischien niet maar ik voelde mezelf warmer worden. Ik sloot mijn ogen. "Weltrusten grote broer."

Sorry voor de spellings fouten!!! arghhh... mijn nederlands is echt slecht... Laat me weten wat je ervan vindt en of ik dit verhaal door moet zetten.