Hidden secrets (BxB)

Deel 02

Maandag, 03 sept.

Haastig ren ik de gangen van het enorme schoolgebouw heen. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik nog precies 1 minuut heb om op tijd te komen voor mijn aller eerste les.

Een tip, zorg altijd dat je te vroeg op school bent als je naar een nieuwe school gaat.

Ik kom een nieuwe gang in die ik nog niet heb gehad, en kijk naar de bordjes naast de deuren die de lokaal nummers aangeven. 302, 303, 304, 305... Maar nee hoor, geen 314. Ik duw de klapdeuren open en loop de trappen weer af. Even later kom ik in een hal uit. Ook wel de ingang genoemd. Of te wel, ik loop rondjes. Met een diepe zucht haal ik mijn handen door mijn haar.

Moet echt alles fout gaan?

Een lange dunne leraar met grijze haren komt op me af gestapt. 'Wat doe jij nog in de gangen? Heb je geen les?' 'Ik heb wel les, alleen kan ik het lokaal niet vinden.' Mompel ik, een beetje beschaamd. Kort scant de man mij van top tot teen. 'Een 5e klasser die het lokaal niet kan vinden, laat me niet lachen.' Zegt hij dan en laat een kort lachje horen. 'Ik ben nieuw.' Zeg ik op een geïrriteerde toon. De man vormt een "O" met zijn mond. 'Dat verklaart een boel, welk lokaal moet je wezen?' Ik vertel hem het nummer, en hij loopt met me mee.

Als we voor het lokaal staan klopt de man op de deur, en opent hem dan. Iedereen in de klas valt stil en kijkt naar de deur, inclusief de leraar. Ze komt op me aflopen en kijkt over haar bril naar mij. 'En waar komt meneer zo laat vandaan?' Ik mompel dat ik de weg kwijt was, en hoor een paar kinderen grinniken. 'Je bent nieuw hier?' Ik knik. De leraar zucht. 'Nou goed, ga daar maar zitten en sluit de deur achter je.'

Ik doe wat ze zegt, en neem plaats naast een andere jongen die onderuit gezakt op zijn stoel hangt. 'Ik ben mevrouw Pieters, en ben aardrijkskunde docent, maar ik denk dat je dat al begrepen had.' Kort knik ik en pak ondertussen mijn boeken uit mijn tas.

Ik kijk opzij om te zien welke bladzijde we zijn, als ik merk dat de tafel naast me helemaal leeg is. Ik richt mijn blik op de jongen, en zie hem ongeïnteresseerd naar buiten kijken. Als hij merkt dat ik kijk, kijkt hij terug.

Ik heb nog nooit zo felblauwe ogen gezien. Wow.

Hij haalt kort zijn wenkbrauwen op, en als ik het door heb dat ik nog aan het staren ben draai ik me vluchtig om. Snel open ik mijn boek op een random bladzijde, in de hoop dat die lijkt op degene waar we daadwerkelijk zijn.

•~•