Hidden secrets (BxB)

Deel 04

Woensdag, 05 sept.

'Simon!' ik stop met lopen en draai me om. Het is Emma. 'Kan je vanmiddag naar de stad?' Vraagt ze. 'Drankje doen of zo.'

Het laatste lesuur is net afgelopen voor mij, en aangezien het jaar net is begonnen heb ik nog geen huiswerk.

'Ja is goed. Ben je al vrij?'
Ze schud haar hoofd. 'Nog een uur.'
Ik knik zacht. 'Ik wacht wel op je.'
Haar gezicht klaart op. 'Dankje!' zegt ze en ze slaat kort haar armen om me heen, maar voordat ik haar terug kan knuffelen is ze alweer weggelopen.

Met een diepe zucht neem ik plaats in de aula. Ik pak mijn laptop erbij en klik Netflix aan.

Ik moet iets doen om de tijd te doden.

Net als ik goed in mijn serie zit, hoor ik harde stemmen om me heen. Ik kijk op en zie een groep jongens de aula binnen komen. Ik ken er geen een van. Lachend nemen ze plaats aan een tafel.

Ik geef er verder geen aandacht meer aan en richt me op mijn serie. Orange is the new black. De beste serie ooit als je het aan mij vraagt.

Ik schrik op als ik opeens iemand zie staan in mijn ooghoeken. Het is een van de jongens van de groep. 'Hey.' glimlacht hij. 'Hoi.' zeg ik terug.
'Zit je hier al lang op school?'
Ik schud mijn hoofd. 'Sinds vandaag.'
Hij glimlacht weer. 'Beetje goede indruk al van dit hele mooie gebouw?' grinnikt hij.
Ik lach zacht. 'Het is wel prima hier.'
'Je gaat het vast wel leuk vinden. We hebben best gezellige mensen hier op school, en de leraren vallen mee. Tenminste, de meesten.'
Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Welke niet?'
'Die heks van wiskunde wil je niet zien. Mevrouw de Wit.'
'Ik heb nog geen wiskunde gehad, maar ik zal uitkijken.' Zeg ik met een kleine glimlach.

Kan hij nu weer weg gaan? Ik ben aan het Netflixen.

'Nou, toedels!' Hij zwaait kort naar me en loopt weg.

Dat was nog gayer dan ik ooit ben geweest.

Ik rol met mijn ogen en richt me weer op mijn serie. Maar voordat ik het weet staat Emma al voor mijn neus. 'Ga je mee?' Vraagt ze dan. Ik knik en pak mijn spullen bij elkaar. Kort richt ik nog mijn ogen op de groep jongens, en zie de jongen van net me aan zit te kijken. Hij glimlacht. Ik glimlach kort terug en loop dan snel achter Emma aan.

'Naar wie keek je?' vraagt ze als we buiten staan. Ik haal mijn schouders op. Ze is even stil. 'Je bent niet echt een grote prater, hè?' Ik glimlach zacht en schud mijn hoofd. 'Ik praat teveel, zeggen mijn vrienden.' zegt ze dan. Ik grinnik. 'Daar ben ik het wel mee eens.'

Als we eenmaal in een klein cafeetje zitten en we wat hebben besteld, richt Emma zich op mij. 'Vertel je verhaal.' zegt ze dan. Ik kijk haar verward aan. 'Ja, je verleden. Waarom je hier bent.'

Ik zucht even. 'Mijn ouders hadden iedere dag ruzie en konden elkaar niet uitstaan. Op een gegeven moment was mijn moeder het gedrag van mijn vader zo zat dat ze besloot om te scheiden.' ze kijkt me met lichte medelijden aan. 'Maar hoezo ben je dan meegegaan met je moeder?' 'Ik heb mijn vader nooit echt gemogen. Ik ben veel meer een moederskindje, en mijn broer absoluut niet. Die was sowieso nauwelijks thuis dus die boeide het niks waar hij zou wonen.'

Ondertussen is de serveerster al langs gekomen met onze warme chocomel. Voorzichtig drink ik wat, om te kijken of het al is afgekoeld.

'En had je veel vrienden op je vorige school?' Ik haal mijn schouders op. 'Op school was ik altijd heel stil, maar mijn in voetbal team had ik wel goede vrienden.' antwoord ik. Ze knikt langzaam. 'Zit je hier ook op voetbal?'

Hoeveel vragen heeft dat mens nog?

Ik knik. 'Dit weekend had ik mijn eerste training daar.' 'Bevalt het je?' Opnieuw knik ik ja.

We staan buiten het café, na nog een tijd te hebben gepraat. 'Ik vond het heel gezellig.' zegt ze met een zachte glimlach. 'Ik ook.' zeg ik opgewekt terug.

Dan komt ze met haar gezicht dichterbij en wilt haar lippen op de mijne drukken. Snel zet ik een stap achteruit, en direct opent ze haar ogen weer. Haar wangen kleuren rood. 'Sorry ik-' mompelt ze. 'Nee het is niet erg.' zeg ik zacht. 'Ik had dit niet moeten doen.' zegt ze hoofdschuddend terwijl ze weg kijkt. 'Tuurlijk vind je me niet leuk. Je kent me pas net en vind me waarschijnlijk echt raar.' Ze kijkt naar haar schoenen. 'Hey, je bent niet raar.'

Zal ik het haar vertellen? Ik ken haar pas net. Maar ze moet het weten. Anders loopt dit fout af.

'Maar.' Ze kijkt op. 'Je weet dat ik-' Nog steeds kijkt ze me verwachtingsvol aan. 'Wat weet ik?' Ik zucht diep. 'Je weet dat ik gay ben?' direct pers ik mijn lippen op elkaar, bang voor haar reactie.

Ze blijft even stil. 'Dus het ligt niet aan mij?' vraagt ze dan. Ik schud mijn hoofd. Dan begint ze te glimlachen. 'Voordeel voor jou, ik vind gay mensen geweldig.' glimlacht ze blij. Zacht glimlach ik terug.

'Je bent de eerste die het weet, dus zou je het voor jezelf kunnen houden?' vraag ik dan. Direct knikt ze. 'Tuurlijk!' 'Mooi.'

•~•