Hidden secrets (BxB)

Deel 05

Vrijdag, 07 sept.

Het wekelijkse uurtje naast Samuel is weer aangebroken. Of ja, een van de twee uurtjes. Met een diepe zucht neem ik plaats op mijn vaste plek. Samuel is er nog niet. Als even later de leraar de les al is begonnen, is hij er nog steeds niet.

Na de les loop ik het lokaal uit, zonder Samuel te hebben gezien. Mooi rustig dus.

Niet dat hij veel tegen mij praat.

Ik heb nu tussenuur, dus loop ik naar de studie ruimte. Ik heb echt geen zin in de drukke aula met allemaal nare mensen. Net als ik mijn oortjes in wil doen hoor ik mijn naam. Achter me loopt Emma. Zacht zucht ik.

Ik had dus echt even geen zin in mensen. En al helemaal geen overenthousiaste.

'Hoi!' Zegt ze vrolijk. Ik glimlach naar haar. 'Wat ga je doen?' vraagt ze dan. 'Even in de studie ruimte zitten.' beantwoord ik haar vraag. Ze is even stil. 'Maar we hebben nog helemaal geen huiswerk.' 'Ja maar ik wil even rust.' zeg ik dan maar. Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Alles goed verder?' vraagt ze. Ik knik en glimlach weer.

'Wil je vanmiddag afspreken bij mijn huis?' Vraagt ze met een grote lach op haar gezicht. Ik denk na. 'Ja ik vind het goed.' Antwoord ik dan. 'Gezellig! Maar ik ga naar de aula, ik zie straks.' en voordat ik het weet is ze al weer weg.

Ik irriteer me nu al aan haar.

•~•

School is afgelopen en samen met Emma zit ik nu op de bank bij haar thuis. Ongemakkelijk kijk ik naar het glas drinken in mijn handen. De moeder is druk een verhaal aan het vertellen aan ons beiden, maar veel aandacht besteed ik er niet aan.

Die moeder is even druk als Emma zelf.

'Maar mam, wij gaan film kijken dus nu mag je weer weg gaan.' zegt Emma eindelijk. Haar moeder glimlacht en knikt dan, waarnaar ze opstaat en wegloopt. 'Sorry voor haar verhalen.' zegt Emma als ze weg is. Ik grinnik. 'Maakt niet uit hoor, ik ben jou gewend.' zeg ik met een knipoog. Lachend duwt ze me weg.

Als de film is afgelopen kijk ik op de klok. Het is half 6, wat betekent dat ik naar huis moet. 'Ik moet naar huis.' zeg ik dus. Emma kijkt op. 'Nu al?' zeurt ze. 'Ja nu al, ik moet ook eten.' zeg ik met een kleine lach. Ze grinnikt. 'Okay vooruit, voor deze keer mag het.' zegt ze dan. 'Dankuwel mevrouw.' zeg ik netjes, waarnaar we beide lachen. 'Sukkel, ga nu maar.' zegt ze en ze leid me richting de deur. 'Tot maandag.' glimlacht ze en ik zeg hetzelfde terug. Ik pak mijn fiets en loop het pad af.

Thuis aangekomen zie ik dat mijn moeder al aan tafel zit. Snel drop ik mijn spullen en neem tegenover haar plaats. 'Hey lieverd.' Zegt ze dan. Ik zeg een hoi terug. 'Hoe was school?' Ik haal mijn schouders op. 'Wel prima. Niet zo bijzonder.' Antwoord ik. Ze glimlacht kort naar me.

•~•

Het is 4 weken later, en school begint steeds drukker te worden. Ik krijg bergen met huiswerk opgegeven en ik snap de helft er niet van. Ik wist dat havo 5 druk zou worden, maar dit is wel extreem. En dan houden ze ook nog is vol dat heel het jaar herhaling is van de afgelopen jaren.

Het is al half 2 in de nacht. Met een diepe zucht sluit ik mijn wiskunde boek en laat ik me op bed vallen.

Morgen heb ik de toets van de eerste 2 hoofdstukken, alleen snap ik er helemaal niks van. Dus dat wordt nog een probleem. Kort sluit ik mijn ogen om even tot rust te komen, en voordat ik het weet zak ik weg in een diepe slaap.

'Simon!' Ik open langzaam mijn ogen. 'Word wakker, het is al veel te laat!' Ik knipper een aantal keer met mijn ogen en wrijf erin. Het is mijn moeder. Ze staat in de deuropening van mijn slaapkamer. 'Je moet over 5 minuten gaan.' Zegt ze en voordat ik het weet is ze alweer weg.

Ik haast me naar beneden waar mijn moeder gelukkig al ontbijt aan het klaar maken is. Ik pak het snel van haar over en eet het op. Boven aangekomen trek ik een shirt uit de kast en kleed me aan.

Als ik de deuren van het schoolgebouw inloop kijk ik op mijn rooster. En alsof nog niet alles mis kon gaan vandaag is het eerste uur uitgevallen. Yes, gehaast voor niks. Met een diepe zucht besluit ik naar de studieruimte te gaan om wiskunde door te nemen.

Als ik eenmaal plaats heb genomen in de nogal lege studieruimte, aangezien het het eerste uur is, zet ik mijn tas naast me neer. Ik graai in mijn tas naar mijn samenvatting, maar kan hem niet vinden. Ik haal mijn boeken er een voor een uit en kijk in elk vakje van mijn tas, maar nergens zijn de papieren te bekennen.

Ook dat nog, samenvatting vergeten.

Dan bedenk ik me dat ik er foto's van heb gemaakt omdat Emma zo nodig mijn samenvattingen wilde hebben. Na een kort schietgebedje open ik de galerij op mijn telefoon en zet de foto's over in een Word bestand. Het is niet de beste kwaliteit, maar we doen het er maar mee. Ik loop naar de printer en log in met mijn gegevens. De printer maakt een gek geluid als ik op het 'print' knopje druk, maar meer gebeurt er ook niet. Ik druk nogmaals op het knopje, en hetzelfde geluid galmt door de stille studieruimte. Maar opnieuw gebeurt er niks.

Moet alles tegenzitten vandaag?

Net als ik het wil opgeven en terug wil lopen naar mijn stoel, gaat de deur open van de studieruimte. Ik kijk naar de deur, en zie iemand binnen komen die ik maar al te goed ken. Samuel. Hij geeft een korte blik naar mij, en al snel wendt hij zijn blik af naar de vloer en loopt rustig verder. Ik staarde hem blijkbaar iets te lang na, want hij draait zich om, en maakt oogcontact. Van de nerveusheid druk ik nog een keer op de knop en geef een smekende blik naar de printer. Behalve het rommelende geluid, doet de printer opnieuw niks. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Dan zie ik vanuit mijn ooghoeken Samuel op me aflopen.

•~•