Bir kadının, yirmi altıncı yaş gününde alabileceği en güzel hediyeydi, Ateş.
Ve İdil hayatında aldığı her bir pırlanta ve elmastan, pahalı araba ve kıyafetlerden, vücuduna pelesenk olan küçük, altın pırıltılarından daha güzel olan bu hediye için, şü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İDİL
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Sonra beni iş arkadaşlarımla tanıştırdı. Onlarda bana işleyişten biraz bahsettiler. Bu süre boyunca hep yanımızdaydı. Oysa ben, beni başından attıktan sonra kaçar diye düşünmüştüm." Elimde tuttuğum kadehin içindeki şampanyayı şöyle bir sallayarak tekrar köpüklenmesini izledim. Köpükler tekrar sakinleşip durulana kadar gözlerimi oradan ayırmadım. Aklımın içinden çok şey geliyordu fakat geldikleri gibi geçip gitmeyi bilmiyorlardı. "Çok garipti, Bade. O an çok kötü hissettim. Aklımdan hiç çıkmıyor."
"Haklısın, insanın kafasından bir ton ihtimal geçiyor."
"Değil mi?" derken gözlerine bakarak desteğine tutunmaya çalışıyordum. "Ben sevgilisi olması ihtimali var diyorum ama düşünsene adam evli bile olabilir!"
"Abartmıyor musun biraz?"
Bade yaşamadığı ve şahit olmadığı şeylerin gerçekliğinden her daim şüphe ederdi. Annesinin onu bir fanusun içinde büyütmesi, onu bir çiçek gibi narince yetiştirmesi, yaşadığı hayatta tecrübe kazanma şansını sıfıra indirmişti. O ne duyuyorsa, ilk benden duyuyordu. Annesinin benim yaşam tarzımı onaylamadığını çok iyi biliyordum fakat çocukluk arkadaşı olduğumuz için sesini çıkaramayışına da bir o kadar rahatlıyordum. Bade'nin benim gibi bir arkadaşı olmasını hiç istemiyordu.
"Yani tamam, adamın henüz bilmediğimiz bir hayatı var ve aslında bu çok normal. Ama evliyken sana bu kadar ilgi duyması biraz senin kurmacan olmuyor mu?"
"Hmmm," diyerek düşlere dalmaya hazır bir şekilde çenemi avucuma yasladım. "Ne kadar ilgi duyuyormuş? Anlatsana biraz. Anlat da kendime geleyim."
Bir yandan bana gülerken, öte yandan da, "Delisin sen," diye söyleniyordu. Şampanya kadehlerimiz hiç bitmez, önümüzdeki atıştırmalıklarımız yerini tatlılara bırakırken, "ilk iş gününü kutlama yemeği"nin hakkını gerçekten veriyorduk. Dertleşiyor, kadeh tokuşturuyor, gülüyor, kadeh tokuşturuyorduk.
