Control

Part 4 {The Five}

~We are not just a team, we are family~

1 μήνα αργότερα

«Χα, χα, χα είδες την φάτσα του;» Έλεγα συνεχίζοντας να γελάω καθώς μου ερχόταν στο μυαλό η φάτσα του καημένου ταξιτζή.

«Χα, χα ναι! Μας κοιτούσε λες και βγήκαμε από κανένα τρελοκομείο!» είπε η Alice κάπως μεθυσμένα και ξεσπάσαμε πάλι σε γέλια πέφτοντας εγώ στο κρεβάτι και η Alice στα πατώματα.

Θα μου λείψει πολύ η τρελή τελικά.

«Αχ έχω καιρό να γελάσω τόσο πολύ» Συνέχισε η Alice καθώς σκούπιζε τα δάκρυα της από το τόσο γέλιο που ρίξαμε.

«Πάω να βγάλω αυτό το φόρεμα. Νιώθω ότι θα μου σταματήσει το αίμα.» είπε και έκανε μια παράξενη έκφραση κάνοντας με να ξανά γελάσω.

Έπεσα κατά πίσω στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι ενώ η μελαγχολική μου διάθεση εμφανίστηκε για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο.

Αύριο φεύγω... Το ταξίδι μου εδώ τελειώνει.

Θα πάω στην πόλη που μεγάλωσαν οι γονείς μου. Σε μια μικρή πόλη μακριά από εδώ. Μακριά από τους Five, την οικογένεια μου.

Και ίσως αυτό να είναι και το χειρότερο κομμάτι.

Αλλά ο μόνος λόγος που θα πάω εκεί είναι για ψάξω στοιχεία για τον πατέρα μου.
Για τους δολοφόνους του περιβόητου Brody Anderson.

Μόλις το είπα στην Alice έβαλε τα κλάματα. Δεν θέλω να την αφήσω πίσω, δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Αλλά πάντα είχα στόχο να μάθω ποια είναι αυτά τα τέρατα που μου κατέστρεψαν την ζωή.

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου αλλά και στον πατέρα μου ότι θα τους βρω και θα τους κάνω να υποφέρουν όπως υποφέραμε και εμείς...

[...]

Η ώρα είχε πάει 3:00 αλλά δεν μπορούσα να κλείσω μάτι.

Στριφογύριζα στο κρεβάτι μου -στο οποίο θα περνούσα την τελευταία μου νύχτα- και το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να ... Σκεφτόμουν.

 Σκεφτόμουν όλη μου την ζωή από την αρχή. 

Αν θεωρείται αυτό ζωή βέβαια...

Με σκότωσαν πριν καν την ζήσω.

Άρχισα να θυμάμαι την μέρα που το έσκασα και με βρήκαν οι Five. Το πρώτο άτομο που σκότωσα. Την πρώτη μου μέρα εδώ. Την συνάντηση μου με την υπόλοιπη ομάδα. Το πώς οι άνθρωποι που φοβόμουν έγιναν η οικογένεια μου. Όλες τις αποστολές.