Control

Part 8 {Game On}

~Eyes forward, mind focused, heart ready.
Game on, world~

Ήμουν ήδη έξω από την μεγάλη μαύρη πόρτα του σχολείου.

Φορούσα την μαύρη κάπα-κουκούλα μου, ένα μαύρο κολάν, την κρυμμένη θήκη με τα όπλα και τα μαχαίρια και τέλος τα μαύρα γάντια μου.

Ντυμένη σαν την νύχτα.

Τα ρούχα ενός Assassin.

Έξω έβρεχε και ανά διαστήματα άκουγες και κεραυνούς να πέφτουν.

Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα το σκοτεινό κυριαρχημένο από το σκοτάδι, κτήριο.

Χαμογέλασα ασυναίσθητα στην θέα.

Και εγώ σκοτεινή είμαι, σαν το σκοτάδι.

Το είχα πάρει απόφαση και δεν θα γυρνούσα πίσω.

Γιατί το ήξερα και από τότε πως αν μπεις για τα καλά στην ζωή ενός δολοφόνου, δεν υπάρχει γυρισμός.

... Κι όμως, δεν ήθελα εγώ να γίνω έτσι.

Παλιά ήμουν ένα κορίτσι χαρούμενο, αθώο, γεμάτο ελπίδα για την ζωή, είχα όνειρα.

Μέχρι που ήρθαν Αυτοί και τα κατέστρεψαν όλα.

Από εκείνη την ημέρα τα πάντα άλλαξαν.

Εγώ άλλαξα.

Ειχα τόσο πολύ μίσος για αυτα τα τέρατα που ζητούσα απεγνωσμένα εκδίκηση.

Και όταν ήρθε η ευκαιρία, δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει.

Από εκείνη την ημέρα έγινα αυτό που είμαι τώρα.

Ένας ψυχρός, εκρηκτικός, θανατηφόρος δολοφόνος.

Ένας δολοφόνος που δεν έχει αισθήματα και δεν μπορεί να νιώσει τίποτα.

Ανέβασα το βλέμμα μου στον ουρανό.

Εκεί μου έλεγε ο μπαμπάς μου ότι θα βρισκόταν, όταν θα έφευγε από αυτόν τον κατεστραμενο κόσμο.

"Το ξέρω μπαμπά ότι δεν είμαι αυτό που θα ήθελες. Συγγνώμη που σε απογοητεύω όλο και περισσότερο μπαμπά, αλλά αυτό είμαι πλέον και δεν πρόκειται να αλλάξω. Είμαι ένα τέρας."

Σκεφτόμουν καθώς συνέχιζα να κοιτάω τον ουρανό.

Τον ουρανό που κάποτε μετρούσαμε τα αστέρια.

"Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κανένας που να νοιάζεται ή θα νοιαστει ποτέ για εμένα ... Και αυτό με πονάει μπαμπά, ακόμα και αν δεν το δείχνω "