lost on you ❧ rosékook ✅

y

Koşarak amfiye ilerlerken, ilk günden geç kaldığım için kendime küfürler ediyorum. Sorumsuzluğun da bu kadarı, diye söyleniyor babamın kafama yerleşen sesi.

Tam sağa saptığımda, sert bir bedene çarpıyorum. Dudaklarımı birbirine bastırıyorum. Omzum hissettiği ağrıyla sarsılıyor ve dayanamayıp inleyerek geriliyorum.

O sırada kulaklıklarımda lost on you çalıyor.

Buruşturduğum yüzümle kafamı kaldırıp karşımdaki çocuğa bakıyorum. Yüzü endişeli ve tam bir tavşanı andırıyor.

''Özür dilerim,'' diyor telaşla. ''Çok üzgünüm. İyi misin?"

Ona çarpan benim ama o özür diliyor. Tebessüm ederek kafa sallıyorum. ''Ben özür dilerim asıl. Ben çarptım.''

İlk kez bu kadar anlayışla karşılandığımdan olsa gerek, el ayağım birbirine dolaşıyor.

''Önemli değil,'' diyor ılımlı bir sesle. Sesi kalp atışlarımı hızlandırıyor. Sonrasında o da gülümsüyor ve boyattığım sarı saçlarıma bakıyor.

''Geciktim zaten, ben gideyim. İyi günler.'' diyerek tekrar gülümsüyorum. Kafa sallıyor. Sonra önünde durduğu amfiden kulaklarımda uğulayan kalp atışlarımla giriyorum.

Profesör, gözlüklerinin ardından sert bir şekilde yüzüme bakarken, oracıkta toz olmak istiyorum.

O an kapı açılıyor ve tavşan çocuk içeri giriyor. Nedensizce rahatlıyorum.

Usulca yanıma geçerken, dudaklarında bastıramadığı bir gülüş hüküm sürmekte.

''İlk günden geç kaldınız demek... Hiç iyi değil.''

Kafamı aşağı eğiyorum. İçim sıkılıyor. Herkes bize bakarken yerin altına gömülmek ve bir daha çıkmamak istiyorum.

Tavşan çocuk benim aksime gayet rahat.

''İsimleriniz?"

''Jungkook,'' diyor tavşan çocuk. İsmini öğreniyorum. ''Jeon Jungkook.''

''Park Chaeyoung.'' diyorum ben de hemen.

Jungkook'un bakışları bana dönüyor. Yüzü kusursuz hatlara sahip. Sadece küçük bir izi var ama rahatsız etmiyor. Boyu uzun, bedeni yapılı. Muhtemelen kas çalışıyor. Üzerinde siyah bir pantolon ve beyaz tişört var. Sade ama hoş.

O gün kalbimi çaldırıyorum ona.

Bu en güzel kaybedişim oluyor.