ΑΠΑΓΩΓΗ

(10)

"Θες να μου πεις γιατί κλείδωσες;" λέω επιθετικά (σηκώνοντας και το φρύδι φυσικα)

"Δεν σου αρέσει η παρέα μου;" λέει και κατευθύνεται σιγά σιγά προς σε μένα κρατώντας το τριαντάφυλλο στο χέρι του.

"Όχι δεν μου αρέσει καθόλου! Φόρεσε τη μπλούζα σου! Αν κάνεις άλλο ένα βήμα θα γίνει χαμός"

"Κάνει λίγο ζέστη. Και θα ήθελα να συζητήσουμε πιο άνετα." Βγάζει τη ζώνη του παντελονιού του και η απόσταση που μας χωρίζει είναι 1 βήμα.

"Αν δεν ντυθείς και δεν φύγεις..."

"Εδώ είναι το γραφείο μου ξέρεις"

"Θα φων"

Δε προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη φράση μου και με αρπάζει από τη μέση μου προσπαθώντας να με φιλήσει.

"Δεν θα πας πουθενά" λέει και με πλησιάζει ακόμα περισσότερο.

"Δεν θα γίνω ένα ακόμα κομμάτι στη συλλογή σου"

Τον σπρώχνω με τόση δύναμη, τρέχω να πάρω τα κλειδιά και να ξεκλειδώσω τη πόρτα. Την ανοίγω και πριν φύγω γυρνάω και λέω

"Αν ξαναγίνει αυτό δεν θα ξανά χρειαστείς να έρθεις σχολείο. Τελευταία προειδοποίηση. Ηλίθιε"

Φεύγω και πηγαίνω γρήγορα στις τουαλέτες με δάκρια στα μάτια μου.

"Τι θα πω στον Σταύρο; Είναι υποτίθεται το αγόρι μου ... Αν μαθευτεί αυτό τελειώσαμε.."

Ανοίγω τη πόρτα της τουαλέτας και βλέπω ένα φρικτό θέαμα μπροστά μου.

"Σταύρο; Χριστίνα; Μα..."

Κλείνω τη πόρτα με τεράστια δύναμη και πηγαίνω στη τάξη τρέχοντας. Δεν είναι κανένας ευτυχώς.

Κάθομαι στο τελευταίο θρανίο και πιάνω το κεφάλι μου από αγανάκτηση.

Έχω γεμίσει το θρανίο με δάκρια.

Κάποιος ανοίγει τη πόρτα και αρχίζω να σκουπίζομαι για να κρύψω όσο γίνεται όλη τη κατάσταση.

Α... Ο "κολλητός" μου ο Νίκος είναι...

1 μήνα έχει να στείλει μήνυμα. Ούτε που τον ένοιαξε που με απήγαγαν....

"Λένα είσαι καλά;" έρχεται και μου πιάνει τον ώμο.

"Είμαι μια χαρά." κουνιέμαι προς τα μπροστά ώστε να πάρει το κουλό του από τον ώμο μου.

"Είδα τι έγινε στη τουαλέτα. Δε στο είπα γιατί δεν ήθελα να χαλάσω κάτι"

"Μπράβο. Θες κάτι άλλο;" λέω περιμένοντας να φύγει

"Ήθελα να σου πω, πως απλά δεν άξιζε αυτός για σένα."

"Το τι αξίζει σε μένα το ξέρω μόνο εγώ. Όταν με ξαναθυμηθείς τότε έλα και μίλα μου. Συγνώμη πρέπει να φύγω."

Μετακινώ το θρανίο ώστε να ανοιξω χώρο να σηκωθώ. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και σηκώνομαι.

Κατευθύνομαι προς στην αίθουσα που βρίσκεται η Χριστίνα. Εκείνη είναι μόνη της, καθεται στην έδρα με το κινητό στο χέρι Scrollάροντας στο Instagram.

Μπαίνω μέσα και κλείνω τη πόρτα.

Κλειδώνω

Αρπάζω το κινητό της και το εκτοξεύω πετώντας το στην άλλη γωνία της τάξης.

"Ήρθα να μιλήσουμε" λέω βάζοντας τα χέρια μου στις τσέπες μου.

"Το ότι έγινε αυτό που έγινε με τον Σταύρο δεν σου δίνει το δικαίωμα να μου αρπάζεις το κινητό και να το πετάς. " λέει και σηκώνεται νευριασμένη από τη καρέκλα

"Ζητάς και τα ρέστα τώρα... φοβάσαι μη και δεν δεις το μήνυμα από τον Σταυρούλη σου;"

"Δε σου επιτρέπω!"

"Τι δε μου επιτρέπεις ρε κλώσα;" τη
σπρώχνω

"Μου το έπαιζες και φίλη. ΠΟΥΤ@ΝΑ"

"Δεν έχεις καταλάβει πως η σχέση σας δε πήγαινε άλλο με το Σταύρο; Εμένα με γούσταρε και με γουστάρει τι δε καταλαβαίνεις" λέει με ένα ψωνίστηκο υφάκι

"Μην ανησυχείς... Δεν θα σου τον στερήσω. Απλά ήταν δικιά μου μ@λακία που δεν ήξερα τι είσαι..."

"Μπορείς να φύγεις τώρα; Έχω και ένα κινητό να φτιάξω το όποιο ΕΣΥ μου κατέστρεψες " λέει σηκώνοντας το φρύδι

Προχωράω, ανοίγω τη πόρτα και πριν φύγω λέω

"Έχεις δίκιο. Φτιάξ' το γιατί πως θα δείς τις φώτο που θα ανέβουν σε λίγο;."

"ΠΟΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ;" Λέει τρομοκρατημένη.

Κλείνω τη πόρτα.

_________
Εειιι ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Αν σας άρεσε πατήστε και το ☆. Γιατί βλέπω πολλές προβολές αλλά λίγοι ψηφίζετε 😂🤣.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη. Τι λέτε να γίνει στο επόμενο κεφάλαιο;

Instagram @vasilisvasilopoulos_