ΑΠΑΓΩΓΗ

(12)

Ανοίγω τη πόρτα του σπιτιού μου και πετάω τη σχολική τσάντα στο καναπέ. Αφήνω κλειδιά και τρέχω στο δωμάτιο μου κλειδώνοντας τη πόρτα.

"Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό."

"Πρώτα πάει και γ@μιεται με τη μάνα μου και τώρα μου τα ζητάει;"

"Κάτσε ρε φίλε... τι το περάσαμε" λέω με λιγμούς και σκουπίζοντας τα κατακόκκινα πρησμένα μάτια μου από το κλάμα.

"Δεν γίνεται αυτό...."

"Κοριτσάκι μου όλα καλά;" Ακούγεται μια φωνή από μακριά.

"Ναι μανούλα. Για το θεατρικό είναι ... πρόβα"

"Εντάξει αγάπη μου!"

_________

"Αναίσθητη... Ενδιαφέρθηκες ποτέ πραγματικά;" λέω και πετάω ένα βιβλίο από το θυμό μου.

"Τέλος. Αν ξαναγίνει και μου τη ξαναπέσει θα παω διευθύντρια... Δε πάει άλλο."

Είσαι σίγουρη γι αυτό που κάνεις;

"Ναι φωνή που μιλάς μέσα μου. Είμαι."

Τότε κάντο

"Το βουλώνεις;"

__________

Διευθύντρια: Λοιπόν παιδιά. Το χρονικό όριο έληξε. Έχουμε αναθέσει στην δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος το πρόβλημα με τις γυμνές φωτογραφίες που ανέβηκαν χθες στο site του σχολείου και σε λίγο θα έχουμε νέα. Δυστυχώς δε μπορούσαμε να δώσουμε κι άλλο χρόνο γιατί η συμμαθήτρια σας έχει θιχτεί και είναι φυσικό να μη μπορεί να περιμένει. Λυπάμαι τον συμμαθητή σας που το έκανε και που θα υποστεί τις ποινές.

Τι;;; ΤΟ ΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕ;;;

Κάποια έχει πρόβλημα;

Τι θα κάνω θεέ μου.

Να το παραδεχτείς;

Δεν είσαι καλά αγάπη μου.

_______

Καθηγητής: Οπότε παιδιά 21+9-(727)= Πόσο Λένα;

Ακούω για ακόμα μια φορά αυτή τη σπαστική φωνή του καθηγητή και τραντάζομαι βγαίνοντας από το λήθαργο μου

"Ε;"

"Τι Ε Λένα; Δεν μιλάμε έτσι."

Άντε χάσου ηλίθιε πρωί πρωί.

Δε προλαβαίνω να ολοκληρώσω και χτυπάει η πόρτα.

Διευθύντρια: Καλημέρα. Θα ήθελα τη Λένα στο γραφείο μου.