It's not over [Book 2]

Μαζί. {37}

Είμαστε αρκετή ώρα στο αμάξι αλλά δεν λέμε λέξη.

Νομίζω πάμε σπίτι του, τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει από την διαδρομή.

<< Τι έγινε, Άλεξ;>> ρώτησα σπάζοντας την σιωπή

Στην αρχή δεν φαίνεται καν πρόθυμος να απαντήσει.

<< Απλά ήθελα να σε δω.>> είπε και νιώθω όμορφα γι'αυτό αλλά ξέρω πως δεν είναι μόνο αυτό

Κατι έχει γίνει.

<< Δεν είμαι ηλίθια βλέπω πως κάτι έχει γίνει.>> είπα και σταμάτησε μπροστά από το σπίτι του

Δεν απαντάει και βγαίνει από το αμάξι.

Μπαίνουμε μέσα και κάθεται στον καναπέ βάζοντας ποτό. Κάθομαι δίπλα του

<<Αν θες μου λες.>> του είπα νευριασμένη

<< Άκου δεν σε φώναξα για να μου κάνεις κήρυγμα. Ήθελα απλά ήθελα να σε δω.>> μου απάντησε αλλά φαίνεται πως δεν λέει αλήθεια

Δεν φαίνεται πρόθυμος για να μου πει τι τρέχει. Ίσως να τον αφήσω να μου πει εκείνος πιο μετά.

<< Και τότε τι θα κάνουμε ;>> αναρωτήθηκα

<< Προς το παρόν ας μην πούμε τίποτα,εντάξει;>> είπε και κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου

Δεν λέω τίποτα απλά κάθομαι και κοιτάω την κλειστή τηλεόραση.

Βγάζω τα παπούτσια μου όπως και εκείνος.

Βολεύομαι στον καναπέ.

<< Έλα.>> είπε και σηκώθηκε όρθιος

<< Καλά είμαι ευχαριστώ. >> του είπα με νεύρα

Γιατί δεν μου μιλάει μωρέ τι έχει γίνει;

<< Έλα βρε μωρο μου.>> είπε και πηρε το χέρι μου και με τράβηξε για να σηκωθώ

<< Δεν θέλω άσε με. Σου έχω νευριάσει.>>  του ανακοίνωσα

Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να με τραβάει μέχρι που φτάσαμε στο δωμάτιο του.

Πήγε να με μιλήσει αλλά τον σταμάτησα.

<< Να το ξεχάσεις αυτό που έχεις στο μυαλό του.>> του είπα αποφασισμένη

<< Που ξέρεις εσυ τι έχω στο μυαλό μου;>> αναρωτήθηκε αφήνοντας ένα γελακι στο τέλος

<< Επειδή ξέρω εσένα.>> του είπα

Με κόλλησε στην πόρτα κλείνοντας την.