BAB 47 -THE TRUTH!-

4.6K 140 0
                                    

"Assalamualaikum."

Aku menjengah wajah di tingkap rumah.

"Budak kecik mai mana ni? Mana mak bapak dia ni?" Aku menggaru kepala yang tidak gatal. Anak siapa sesat ni.

"Waalaikumussalam." Balasku. Tubuh kecil itu diterjah.

"Mak dengan ayah adik mana? Kenapa sorang-sorang ni?" Aku memebelek wajah itu. Kot luka ke.

Dengan wajah polos, kanak- kanak itu menunjukkan jari ke arah bawah rumah. Membuntang mataku. Terasa sesak. Tiga susuk tubuh dewasa keluar bersama seorang kanak- kanak perempuan.

"Wa.. Wardah? Kau? Bila? Tapi.. macam mana?" Fikiranku tidak mampu berfungsi dengan baik saat ini. Macam mana boleh tahu ni.

Tanpa melengahkan masa, aku memeluk tubuh itu. Sungguh aku rindu. Rindu dengan tawanya. Senyumnya. Jenakanya. Semua menjadi memori.

Pelukan terlerai.

"Sampai hati balik tak bagi tahu aku. Kau tak rindu aku ke?" Senyum.

Tubuh itu kembali dipeluk. Kini lebih erat. Air mataku sudah mengalir deras. Aku rindu.

"Maafkan aku. Aku tak sedia lagi. Aku rindu kau." Ucapku di telinga Wardah dengan esakan. Belakangku disapu.

"Dah la. Aku dah ada ni kan. Aku pun rindu kau." Pelukan dileraikan. Air mataku dikesat.

"Mummy! Ray hungry." Kakiku digoyang. Namun terhenti seketika.

"Mummy?"

Aku mendukung Rayqal.

"Yes honey? Are you really hungry?" Aku mengesat air mata.

"No! Why are you crying? Someone hurt you?" Polos.

"No! I'm not crying little boy. I just miss my friend. Salam Aunty Wardah?" Aku menyapu pipi Rayqal.

Rayqal akur. Terus sahaja tangan Wardah dan Ifzan disalam. Tangan Qayral tidak. Maafkan aku.

"Anak kau ke?" Pipi Rayqal dicuit. Aku mengangguk.

"So cute. Umur berapa?"

Aku menggeleng.

"Dia tak pandai cakap bahasa Melayu. Aku tak ajar." Tenang.

"Ough! How old are you?"

"4 years old." Senyum.

"What? Ni? Yang kau kata..." Membuntang matanya.

"Yup. He is." Senyum.

Mulutnya ditutup.

"Dah la. Jom naik. Panas dekat bawah ni. Kesian anak kau. Dah berpeluh dah." Aku melepaskan tawa.

"Mana kau tahu ni anak aku?" Sengih.

"Semua perkembangan kauorang, semua aku tahu. Phdyco tak? Jom la." Aku mendaki tangga. Namun terhenti.

"Rose, nak cakap sikit."

"Naik la dulu. Ray, call aunty and uncle please!" Senyum.

Usai sahaja memastikan susana tenang. Aku duduk di anak tangga. Selamba tanpa memandang wajah tenang Qayral yang menahan panahan terik.

"Rose...." Meleret.

"Straight to the point Qay. I have no time for your MUKADDIMAH!" Aku mengeluh. Dah la panas dekat luar ni.

"Forgive me?"

Aku ketawa sinis. Hampir terburai tawa deras, namun aku masih menjaga privasi.

"Forgiveness? From me? It's like a dream that will not come true." Sinis. Qayral masih tenang.

MS.TOMBOY, I LOVE YOU (Complete)✔️Where stories live. Discover now