Titanic pijanych oczu ©️

Uważaj co mówisz!

Wpadłem do domu od razu szukając mamy, nawet nie zdejmując butów. Gdy ją zobaczyłem, stanołem  przed nią podekscytowany.

-Co jest Tim?- spytała nie zbyt podzielając mój entuzjazm.

- Mogę iść dziś na koncert- powiedziałem słodko

Patrzyłem na nią z nadzieją, gdy ona się zastanawiała. Było to dla mnie naprawę ważne, bo był to koncert mojego ulubionego rokowego zespołu.

-Nie- Po jakimś czasie odezwała się chłodno.

Momentalnie zrzedła mi mina. Chciało mi się płakać.

-Ale czemu?-spytałem.

-Jesteś za mały- odrzekła chłodno-

Z tymi słowami mojej mamy wybuchła we mnie złość. Jak ona może mnie uważać za dziecko?! Mam już 14 lat!

-Nie jestem za mały!

-Jesteś!

Byłem wściekły. Jak zwykle traktuje mnie jak dziecko, które nie umie nic samodzielnie zrobić, a tonie prawda. Dam sobie radę i czyjaś pomoc jest mi naprawdę zbędna. Nie zamierzałem zostawać dziś wieczorem domu tylko z powodu fanaberi mamy.

-I tak pójdę!- uznałem twardo, zakładając ręce na klatkę piersiową.

-Nigdzie nie idziesz- wydarła się na mnie wściekła.

Jej wyraz już nie był spokojny, a jej kły trochę wyszły. Nie bałem się jej, bo dobrze wiedziałem, że nie zrobi krzywdy własnemu dziecku.

-Pójdę- powtórzyłem to słowo po raz kolejny.

-Jeżeli wyjdziesz dziś z domu nie wpuszczę cię tu z powrotem

Złość we mnie wybuchła jeszcze bardziej. Nie zamierzałem być szantarzowany. Postanowiłem, że skoro tego chcę, to nie zobaczy mnie do kresu swych dni.

-Dobrze!- powiedziałem z lekkim uśmiechem.

Poszedłem szybko do pokoju, a kobieta za mną. Gdy ja się pakowałem, ona oparła się o futrynę drzwi,bacznie mi się przyglądając. Chyba sama do końca nie wierząc, że to zrobię. Po poru minutach moja torba była pełna, więc ją zamknąłem i przewiesiłem przez ramię. Omijając mamę w drzwiach poszedłem do przedpokoju. Założyłem buty i kurtkę, a czapkę i szalik wziąłem do torby na wszelki wypadek. Zabrałem również mój portfel z komody, bo jednak pieniądze się przydadzą. Nie żegnając się z mamą wyszedłem z domu.