OVERPLAY : Ordinary Version

08.

Kahit na nagtabi kami sa iisang kama ni Simon, magkaiba pa din kami ng ginamit na unan at kumot. Binigyan ko siya ng kanya at kahit paano ay naglagay ako ng unan sa pagitan namin bilang boundary.

Tinawanan nga ako ng loko eh.

"Tulog ka na?" i heard him kahit patay na ang ilaw. Ayoko sanang sumagot kaso baka lalo lang tong mangulit eh.

"Paano ako makakatulog kung iniisip kong nandiyan ka?" I replied. Nakatagilid na kaya ako kasi ayoko talagang lumapit sa kaniya. Plus masikip ang kama ko para sa aming dalawa.

"Ako nga din naninibago eh." he said.

Hindi nalang ako nagsalita.

"Pero mas maganda dito. Mas tahimik. Medyo malayo kasi sa main road." he said.

Mukhang di ako patutulugin nito ah.

"Jamie?" he called.

Aish.

"Ano?" i asked lowly.

"Puwedeng magtanong ng personal?" he asked kaya natigilan ako.

"Ano ba yun?" i asked, curious.

Naramdaman ko ang paggalaw niya bago ito nagsalita, "Nasaan ang parents mo? Nasa probinsiya ba? Kasi mag isa ka dito eh."

Nang marinig ko ang mga tanong na yun, bahagya akong ngumiti.

Sana ganun nalang.

"Galing akong ampunan. Hindi ko alam kung buhay pa ba ang magulang ko." i replied.

"Ganun ba?" he asked.

"Mm." i replied.

"Sorry then." he chuckled lowly.

"No worries. It's okay." i replied.

Katahimikan.

Tulog na kaya siya?

"Sige na, matulog na nga tayo." he said at di nalang ako umimik pa. Ngumiti nalang ako kahit na di niya ito nakikita.

Kinabukasan, nagising akong masakit ang tagiliran ko.

Siyempre pa, ganun ako natulog all night long dahil dito sa-

Nasaan si Simon?!

Napabangon ako bigla at ikinalat ang tingin sa paligid. Wala na sa tabi ko si Simon, pati gamit niya na nasa upuan.

Nicheck ko ang oras sa relo ko at nakita kong alas otso na pala ng umaga. Not that late for a Saturday meet.

Umuwi na kaya yun?

Saka ko napansin ang isang papel at cellphone sa may mesa ko. Teka, baka cellphone niya to.

Pinulot ko ang mga ito at binasa iyong sulat. Oo, may goodbye note siya.