"Үнэхээр инээдтэй юм! Би энд байж чадахгүй нь! Сайн сайхныг хүсье?" Жимин уурласаар хаалга саван гарлаа.
Ийм хурдан уу?
"Намайг...уучилах уу?"
"Б-би...би л энэ бүхэнд буруутай намайг уучлаарай...?" Жонгүг гүйж очисоор Тэхёны хүзүүгээр гараа оруулан чанга тэврэлээ.
Түүний хүзүүнд нүүрээ нааж улам л шигдэн үнэрийг нь уушиглана. Мэдээж хэн хэн нь тэвчилгүй нулимс унагааж бие биеээрээ ямар их тутсанаа ойлгох аж.
"Дахиад хэзээ ч орхиж явахгүй?..."
"Амлаж байна уу?"
"Тиймээ."
"Хайртай болохоор... чадахгүй?"
Тэд бие биерүүгээ удаан ширтэлцсэний эцэст инээд алдан доош суусаар хүүхдүүдээ авлаа.
"Та миний аав юм уу?"
Тэхён чанга инээгээд Минсогын хамрыг чимхэн "Тиймээ. Сахилаггүй туулай минь?"
Жонсог хэсэг гайхан зогссон ч удалгүй инээсээр Тэхён дээр очин тэврүүллээ.
"Хайртай шүү. Миний зулзаганууд?..."
