Κεφάλαιο 26

6.7K 265 0
                                    

Το επόμενο πρωί απλά δεν χρειάστηκε να ξυπνήσει γιατί ήταν ήδη ξύπνια όλη την νύχτα. Μέσα τις τα συναισθήματα ήταν μπερδεμένα. Ένιωθε χαρούμενη.. ευτυχισμένη... Ερωτευμένη.. και αυτές τις άθλιες πεταλούδες στο στομάχι που δεν έλεγαν να σταματήσουν να την ενοχλούν... αλλά από την άλλη φοβόταν για το τι θα γίνει στην συνέχεια... Έτσι είναι όταν αγαπάς και όταν είσαι ευτυχισμένος; Χαίρεσαι και φοβάσαι ταυτόχρονα; Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε χωρις να ακούσει κανένα χτύπημα... ήταν εκείνος ... ο οποίος φορούσε μόνο την φόρμα του σίγουρα επίτηδες.
«Καλημέρα» της είπε χαμογελώντας πλατιά.
«Καλημέρα» είπε και εκείνη με το όμορφο χαμόγελο της.
«Πως κοιμήθηκες;»
«Δεν κοιμήθηκα»
«Με σκεφτοσουν εεε;» Είπε και την αγκάλιασε.
«Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου»
«Δεν είσαι καλή στα ψέματα»
Εκείνη μόνο γέλασε και του ανταπέδωσε την αγκαλιά.
«Φύγε τώρα πριν έρθει κανεις»
«Τόσο γρήγορα θες να με ξεφορτωθείς;»
«Ναι.... φύγε τώρα» του λέει και τον σπρώχνει.
«Φιλάκι δεν έχει;»
«Όχι» λέει εκείνη απότομα και τον βγάζει από το δωμάτιο.
«Καταραμένες πεταλούδες... σταματήστε» λέει χαμηλόφωνα και πάει να ντυθεί.

«Άρη» ακούγεται η φωνή της Ελένης»
«Ναι» απαντάει εκείνος.
«Η Αφροδίτη σηκώθηκε;»
«Ναι τώρα εκεί ήμουν... νόμιζα ότι είχε μια μπλούζα μου»
«Εντάξει θα φύγετε; Θέλω να μαζέψω το σπίτι»
«Εγώ βάζω μια μπλούζα και κατεβαίνω.. μπορείς να κανεις την δουλειά σου»
«Εντάξει αγόρι μου... καλό μάθημα αν δεν σε δω πριν φύγεις»
«Ευχαριστώ» της απαντάει και μπαίνει στο δωμάτιο του...
Βάζει την μπλούζα του παίρνει τα βιβλία του και κατεβαίνει να πιει έναν καφέ.
Η Ελένη όταν αποχωρούν από το σπίτι άρχισε να καθαρίζει το σπίτι... είχε άδεια από την δουλειά και είχε όλη την ημέρα δίκη της να κάνει τις δουλειές και να μαγειρέψει.
«Τι στο καλό;» Αναφωνεί και κοιτάζει καλύτερα το κρεβάτι...
τα σεντόνια στο κρεβάτι του Άρη ήταν σχεδόν εξαρτώμενα και καθώς πήγε να τα στρώσει τα μάτια της πήγαν αμέσως σε κάτι κηλίδες αίματος που υπήρχαν στο στρώμα. Και τότε θυμήθηκε την κόρη της την προηγούμενη νύχτα... Έβαλε τα σεντόνια στο πλυντήριο... δεν το έκανε ποτε... Όμως ήταν ήδη πλυμένα ώστε να επιβεβαιώσει τις υποψίας της... Αλλά και χωρις αυτά δεν χρειαζόταν... Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη... Πως δεν το είχε καταλάβει νωρίτερα.
«Ωω Θεέ μου»
Έστρωσε τα σεντόνια βιαστικά και κατέβηκε στην κουζίνα...
εκείνη την ώρα επέστρεψε και ο Πέτρος.
«Ελένη μου.. είσαι καλά;» Την ρώτησε όταν την είδε.
«Όχι»
«Συμβαίνει κάτι;»
«Μόνο πες μου ότι δεν ήξερες»
«Τι να ξέρω αγάπη μου;»
«Αυτό που γίνεται μεταξύ της Αφροδίτης και του Άρη»
Την κοίταξε καλά πριν απαντήσει.
«Το ήξερα»
«Και σε εμένα ποτε θα το λέγατε;»
«Αγάπη μου γιατί κανεις έτσι... νέοι είναι..»
«Ξέρεις τον γιο σου Πέτρο... και...»
«Τον ξέρω καλά τον γιο μου... και επειδή τον ξέρω καλά σου λέω ότι δεν τον έχω ξανά δει έτσι»
«Κοιμήθηκαν μαζί Πέτρο»
«Τι εννοείς;»
«Το κρεβάτι του Άρη έχει αίματα»
«Και εσυ ανησυχείς γιατί;»
«Για όλα όσα μπορεί να γίνουν μετά»
«Ανησυχείς υπερβολικά... και ο Άρης δεν είναι ανεύθυνος»
«Ξέρω ότι δεν είναι... τον βλέπω... αλλά ποτε δεν ξέρεις Πέτρο... και όλα αυτά για την Αφροδίτη είναι καινούρια και που ξέρω εγώ ότι ο Άρης απλά δεν έκανε το κέφι του»
«Ελένη το τραβάς τώρα... το ξέρω πολύ καιρό όλο αυτό... πιστεύεις ότι θα άφηνα τον Άρη να πλησιάσει την Αφροδίτη αν δεν ήμουν σίγουρος για τις προθέσεις του;»
«Δεν είπα αυτό»
«Σταματα να ανησυχείς,.. και να ξέρεις ότι αν συμβεί κάτι εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα πιάσει τον Άρη να του μιλήσει» είπε και την αγκάλιασε.
«Πάντα πίστευα ότι όταν θα γινόταν αυτό η Αφροδίτη θα μου το έλεγε»
«Μωρο μου... δεν τα λέμε όλα με την ίδια ευκολία»
«Πάντα τα λέγαμε όλα»
«Αυτά είναι πολύ προσωπικά... νομίζω ότι δεν θα τα πει ούτε στους φίλους της συνήθως είναι κάτι που το κρατάς για τον εαυτό σου»
Αφού συζήτησαν για λίγο ακόμα η Ελένη συνέχισε τις δουλειές χωρις όμως να βγάλει από το μυαλό της όλα αυτά που είχε συζητήσει με τον άντρα της... Να έλεγε στην Αφροδίτη ότι ήξερε η να το άφηνε έτσι και να περίμενε ποτε θα της το πει η ίδια.... θα το έλεγε όμως; Ήθελε να της μιλήσει αλλά δεν ήξερε πως και με όλες αυτές τις σκέψεις έφτασε το μεσημέρι και τα παιδιά επέστεψαν στο σπίτι.

My Step Brother Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα