kołysanka

Część dwunasta

Koniec Świata ukazał się na horyzoncie jak tylko nastał świt. Loki, na szczęście wiedział gdzie lecieć, w przeciwieństwie do Wrzeńca. Dookoła wypsy nie zauważyłam żadnych smoków. To mogło oznaczać, że wszyscy są na wyspie. Dostrzegłam lądowisko i skierowałam smoka w dół. Wylądował delikatnie, jednak nasze pojawienie się wywołało nieco zamieszania. Smoki spanikowały. Co dziwniejsze, nie stawiły się do obrony, oprócz Szczerbatka. Były skore uciec. Po chwili pojawili się jeźdźcy z bronią. Nocna Furia gotów był do strzału.

- Stop, nie atakujcie. To tylko ja.

Uśmiechnęłam się na ich widok, ale ich miny nie wyrażały aprobaty. Przynajmniej na początku. Byli raczej w ciężkim szoku. Mieczykowi z rąk wypadła Miecia, która spadła na stopę Smarkowi. Jego krzyk wyciągnął wszystkich z osłupienia. 

- To... to... Śmiercipieśń!!!

Śledzik krzyknął i zaczął uciekać do swojej chaty, a spłoszona Sztukamięs poleciała za nim. Hakokieł zapłonął, spłoszył Wichurę, która rzuciła na ślepo kolcami trafiając w Wyma i Jota, którzy w kilka sekund wysadzili połowę przystani.
Zrobił się nie mały bałagan... a wcale nie taki był plan. Loki odrobinę się speszył, ale na szczęście nie zaatakował. Wydał z siebie ten melodyjny dźwięk, ale ciszej niż ostatnio i smoki się uspokoiły. Nie zapadły w trans, ale opanował je błogi spokój. 
Zsunęłam się z jego grzbietu i podrapałam za uchem kiedy opuścił głowę. Dopiero tutaj mogłam go porównać z resztą i dojrzeć, jaki jest wielki. Przewyższał nawet Wyma i Jota.

Czkawka próbował się zbliżyć, ale Loki zasyczał na niego i machnął ogonem w jego stronę. Prawie go uderzył, ale ten na szczęście zdołał odskoczyć. Szczerbatek nie był w stanie odpowiednio zareagować, aby ratować przyjaciela, bo dalej był pod wpływem dźwięku Lokiego. 

- Spokojnie przyjacielu, można im ufać. Nie denerwuj się. 

- Mówiłaś, ze chcesz, aby twój smok był wyjątkowy, ale to... wow! 

- Prawda!? Jest wspaniały. Ale nie mam pojęcia jaki to gatunek? Miałam nadzieję, że nie jest nowy także dla Was. Na Vasteras takich nie mamy. 

- Uhh, wiesz... znamy. Niestety.

- Wyjaśnij. 

- To Śmiercipieśń. Mieliśmy z nimi do czynienia dwa, może trzy razy i niestety nie wspominamy ich zbyt dobrze. Są bardzo agresywne i niepodatne na tresurę, a próbowaliśmy wielu metod. Jak go oswoiłaś?

- Hmmm, wiesz, to dosyć długa historia. Trochę się działo. 

Mówiłam nieco niepewnie, ale rozpierało mnie od środka, żeby im o tym opowiedzieć. Astrid podeszła bliżej, pewniej niż Czkawka i tym razem Loki pozwolił jej na to.

- W takim razie słuchamy. 

Usiedliśmy razem przy obiedzie. Ogień przyjemnie nas grzał. Smoki leżały dookoła, a jeźdźcy słuchali w skupieniu. Nie ominęłam żadnego szczegółu. Loki musiał zostać na zewnątrz, bo nie zmieścił się w budowli. Ale ciągle widziałam jego wielki łeb w drzwiach. On także słuchał. 

- To naprawdę niezwykłe. - Zaczął Śledzik. - Nie wiedziałem, że Śmiercipieśnie są takie ciekawskie. Do tej pory jedynie atakowały wszystko co nowe. 

- Ale nie mówiłaś nam wcześniej, że ci się śni. Prześladuje właściwie.

- Bo nie sądziłam, ze to on. Tak naprawdę dalej nie wiem. Myślałam, że to tylko sen. Jak myślisz Śledzik, jak on to robi? 

- Nie mam pojęcia, ale... możemy się dowiedzieć. 

W tym momencie Czkawka gwałtownie wstał od stołu i zaczął nerwowo kołować po sali. Szczerbatek patrzył na niego, ale nie był równie zaniepokojony. Przyszły wódz machał palcem jakby chciał coś powiedzieć, ale cisza trwała dłuższą chwilę.