Przez BÓL do MIŁOŚCI

25. Nie dam ci umrzeć!

LUSY 

W pierwszej chwili nie docierają do mnie słowa Clary. Dopiero po chwili mój mózg przetwarza jej słowa.

- Co? O czym ty mówisz? - patrzę na nią zdezorientowana.

- Larissa, wyjaśniła mi pewne rzeczy o których nie miałam pojęcia, a właściwie nie miał nikt pojęcia.

- To znaczy co? - nadal nic nie rozumiem.

- No cóż. Jego życie należy do ciebie. - patrzy na mnie znacząco, a ja czekam na ciąg dalszy wyjaśnień. - Mówiła, że jeśli nie sparuje się z tobą do pełni, to... 

- To co? - dopytuję, bo trzyma mnie w napięciu.

- Skończy swój żywot. - to nie możliwe.

- Ale jak to? Dlaczego? - przecież to jakieś brednie.

- Wpoił się całkowicie, czy jakoś tak. Ogólnie rzecz biorąc u wampirów inaczej to przebiega. - wyjaśnia.

- Ale on... - on chce mnie unikać podczas pełni. Woli umrzeć, niż mnie oznaczyć.

- Co on? - pyta, a ja nie wiem co o tym wszystkim myśleć.

- Zaproponował mi, że może unikać mnie podczas pełni. No wiesz, żebym nie zrobiła czegoś pod wpływem pełni. - to się wszystko nie trzyma kupy.

- A może, to on się boi, że zrobi coś pod wpływem pełni i pod presją. - no właściwie, gdy teraz tak o tym myślę, to może właśnie o to chodzi.

- No wiesz, już sama nie wiem o co tu chodzi. Daję mi przestrzeń, gdzie powinien działać.

- Lusy, on zawsze był skomplikowaną duszą. - może ma rację. - Wracajmy. Boję się o młodych.

- Właściwie, to po co Larissie błogosławieństwo ojca? Zabił ją, a ona od tak o tym zapomniała. - na jej miejscu nie przejmowałabym się jego zdaniem.

- Ona szanuję tradycję. Tak ją wychowano, a ja nie zamierzam w to ingerować. - odpowiada.

Kiedy docieramy do dziedzińca, to nie słychać wrzasków czy odgłosów walki. W środku zastaję Fabio, który kiwa dając mi znak, gdzie znajdę Króla.

Wchodzimy do jadalni i to co widzę, to przechodzi ludzkie pojęcie. Giovannio siedzi przy stole z Larissą i Lucasem jak gdyby nic, jakby wcale nie wydarzyło się nic strasznego. Podchodzimy bliżej, a Giovannio kiwa byśmy się dosiadły.

- Więc, gdzie ma odbyć się ceremonia? - pyta oschłym tonem, który jest dla niego normalnością.

- W domu głównym. - odpowiada Lucas.

- Jak wolicie. - Giovannio bierze łyk z kielicha, który dopiero teraz zauważam i oczywiście parskam śmiechem kiedy przypominam sobie jak wypluł na mnie jego zawartość ostatnio. - Co cie tak śmieszy? - pyta z grymasem.

- Nic. - wzruszam ramionami, a Clary patrzy na mnie z uniesioną brwią.

- Dobrze, to tyle co chciałem od was wiedzieć. Przybędziemy na pewno jeśli będzie możliwość. - Jaka kurwa możliwość? I jakie kurwa ,,MY,,?

- A przepraszam! Mogę zapytać kiedy odbędzie się ta uroczystość? - pytam, bo chyba coś się nie zgadza.

- Za tydzień. - odpowiada Larissa. TYDZIEŃ!?

- Och, to szybko. - stwierdzam głośno.

- Chcemy to mieć za sobą i wyruszyć jak najszybciej. - odzywa się Lucas i widzę jak Clary odwraca wzrok. No tak, synek mamusi opuszcza gniazdo, to jednak nie zmienia jednej sprawy, którą mam zamiar za chwilę wyjaśnić.