Ραίημοντ και Ναντίν

Κεφάλαιο 2: Ραίημοντ

 Ο Ραίημοντ στεκόταν μπροστά στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη πάνω απ την σερβάντα. Στα σαράντα του χρόνια καθηγητής ψυχολογίας με τίτλους τιμής ανάγλυφο καμβά στους τοίχους του γραφείου. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο περισυλλογή. Μάτια θολά και βηματισμός ελαφρά ασταθής. Στο χέρι του κρατούσε ένα κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι.

"Κύριε, το αψέντι σας πειράζει ! Πίνετε πολύ !" ήχησε ήρεμα η φωνή του μπάτλερ.

"Ο κρυφός μου κόσμος Έντουαρντ"

"Με παράξενο προορισμό όμως Κύριε..."

"Και άγνωστη αποκατάσταση !"

Ο Έντουαρντ. Ένας εξηντατριάχρονος καλοστεκούμενος ώριμος άντρας. Ψηλός, επιβλητικός αλλά συνάμα και ζεστά ανθρώπινος. Χρόνια δίπλα στον κύριό του. Άνθρωπος που μοιράζονταν μαζί του ολάκερη τη διαδρομή τη ζωής του.

"Να μου επιτρέψετε να σας πω ότι αφιερώνετε πολλές ώρες στις μελέτες σας. Και δεν είναι μόνο οι ώρες στο πανεπιστήμιο αλλά και εδώ"

"Μόνο του έρχεται, δεν το θέλω, ο χρόνος περνάει..."

"Ναι, ο χρόνος περνάει κύριε αλλά μαζί του περνάει και η ζωή", του είπε με νόημα. Πήγε προς τη σερβάντα. Βρήκε το κρυστάλλινο μπουκάλι. Το πράσινο χρώμα απ το αψέντι άστραφτε στο φως. Έβαλε το μπουκάλι στο δίσκο.

"Γιατί το παίρνεις Έντουαρντ;"

"Αρκετά κύριε για απόψε, δεν νομίζετε;"

Ο Ραίημοντ χαμογέλασε. Άδειασε το περιεχόμενο του ποτηριού στον ουρανίσκο του και άφησε και το ποτήρι πάνω στο δίσκο. Ο Έντουαρντ έκανε να φύγει αλλά κοντοστάθηκε:

"Άκουσα άμαξα έξω. Έριξα μια ματιά απ το παράθυρο. Δεν είδα τίποτα. Προφανώς κάποια περαστική θα ήταν. Είδα κάποια φιγούρα να κατεβαίνει. Το σκοτάδι με εμπόδισε να διακρίνω καλά. Νομίζω ήταν γυναίκα και είχα την εντύπωση ότι ερχόταν κατά την αυλή μας. Πήγα να ανοίξω αλλά δεν ήταν κανείς, ήρθα να σας ειδοποιήσω αλλά δεν σας βρήκα".

"Δεν ήρθε κανείς Έντουαρντ!"

"Σας συμβαίνει κάτι απόψε Κύριε ;"

"Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;"

"Δεν ξέρω δείχνετε λίγο.."

"Λίγο;"

"Σαν να νιώθετε έτσι κάπως... πως νιώθουμε ύστερα από κάτι που ζήσαμε και το απολαύσαμε..."

"Και μετά μας μένει μια παράξενη κούραση ε;"

"Ακριβώς κύριε!"