Babysitting the CEO's Son [BxB]

Chapter 4

Chapter 4 : Saving One's Life

"THAT stupid nerd!" Gigil kong sabi at lumabas sa loob ng Guidance Office.

Nerds always ruined my day. Every minute that I saw them, I want to punch their face until they were die.

I forgot to introduce myself, my name is Flame Montecillo. 18 years old because I took twice in Second Year Level dahil bumagsak ako. But the hell I care. I am a varsity here in school. Infact, I'm the most famous basketball player in this university. I'm handsome because I have angelic face but they don't know me. I bully nerds because I have a reason. I'm a bodybuilder too and I have monster skills in basketball. Kaya kahit hindi ako magtraining ay mananalo ang team namin.

I clenched my fist at kinuha ko ang isang stick ng sigarilyo at nagpa-usok.

Nakita ko pa na lumabas ang nerd kasama si James. He snobbed me.

Pshh. What a gay nerd.

Lumapit ako sa kanila.

"Humanda ka you stupid nerd. Mali ang kinalaban mo." I said with a serious look in his amber eyes.

Agad akong umalis at pumunta sa tambayan naming magkakabarkada.

"Ohhhh hey! The badboy is finally here." Sigaw si Derick. The MVP of school. Most Valuable Playboy.

"Yeah, you're late again." Seryosong sabi ni Justine. Ang dakilang nerd na kabarkada namin. He's the only one na hindi ko kinaiinisan because we're bestfriend for almost five years.

I just rolled my eyes. "Can you please shut the fuck up, Derick?! I'm not in my mood." Sabi ko at itinapon ang hawak kog sigarilyo.

I blew the smoke at nakita kong lumapit sa akin si Clarissa. One of my fling.

"Hey baby..." sabi nya at hinalikan ako sa labi.

I didn't respond her kisses because I'm not in my mood. I pushed her.

"Ohhh baby you're so naughty and hard today. Don't you worry..." sabi nya and she hold my crotch. I reacted.

"... I can make you soft." Bulong nya.

I smirked. I think I need some stress reliver.

She glanced my friends. "Bye boys." Sabi nya at hinila ang kamay ko.

It's time for me to taste some p*ssy, *smirk*.

-

[Nathan]

LUTANG akong naglalakad papuntang rooftop.

Dito din ako minsan nagpupunta 'pag napakaraming problema ang dinadala ko.

Pinunasan ko ang luhang pumatak sa pisngi ko habang umaakyat sa taas and somewhere nakarinig ako ng sigaw.

"HELP ME! HELP ME!" Sigaw ng isang lalaki.

Agad akong naalarma at mabilis akong umakyat papuntang rooftop at nagulat ako sa nakita ko.

Isang lalaki na naka-kapit sa edge ng rooftop at mukhang mahuhulog na.

Agad akong naalarma at lumapit sa kanya.

"Jusko Jusko..."

Hinila ko agad ang kamay nya at buti nalang nakuha ko agad ang dalawang kamay nya kundi mahuhulog na sya sa walong palapag ng gusali.

Buong pwersa ko syang hinila na kahit anong bigat nya ay talagang pwersahan kong hinila.

Nang nakuha ko sya ay hingal na hingal akong sumandal sa isang bakal.

"Thank you for saving my life." Sabi ng lalaki.

Hingal na hingal akong tumingin sa kanya at ngumiti.

"Walang anuman po, kahit sino po gagawin 'yon 'pag nakita kayo." Hingal kong sabi.

He smiled. "You're so kind..." sabi nya..

Ngumiti ako. "... would you mind if I ask you, are you a scholar here?" Tanong nya.

Yumuko ako at tumango.

He smiled. "That's okay. I forgot to introduce myself..." sabi nya.

He cleared his throat. "I'm Zeke Montecillo. The owner of Smokestone University and the CEO of the Montecillo Group of Companies." Formal na sabi nya at inilahad ang kamay nya sa akin.

Halos mapanganga ako sa sinabi nya.

Nanlalaki ang mga mata ko habang naka-tingin sa kanya. "S-seryoso p-po?" Tanong ko.

He smiled and nodded. "Yes." Sabi nya.

Tinanggap ko agad ang kamay nya. "I am Nathan Ramos Sir. I'm 16 years old and I'm 4th year high school here. It's a pleasure for me to meet you Mr. Montecillo." Naka-ngiti kong sabi.

He smiled at bumitaw sa akin. Nakita ko pang kinuha nya ang wallet nya at kumuha ng sandamakmak na libo.

"I know this money can't pay my life. But this is all I have for now." Sabi ni Mr. Montecillo at inilahad sa akin ang libo-libong papel na sabi nya.

Nagtatalo ang isip ko kung tatanggapin ko ang pera.

Kung tatanggapin mo ang pera, Nathan. May pang-tustos kana sa matrikula mo.

Kung hindi mo tatanggapin ang pera, parang sinayang mo na rin ang grasya.

Umiling nalang ako. "Huwag na po, sir. Sapat na po ang makatulong ako sa inyo." Nakangiti kong sabi. Mas lamang pa rin sa akin ang sinabi ni Inay bago sya mamatay na "It's better to give than to recieve".

He smiled. "No take it. I know you need it." Pangungumbinsi nya pa pero hindi ko talaga kinuha.

"No sir. Mas gusto ko pong makuha ang perang pinaghirapan ko po kaysa sa perang ibinigay lang po sa akin." Magalang kong sabi.

He smiled. "Napakabait mo talagang bata." Sabi nya.

Inayos nya ang suot nyang business attire. "Thank you again for saving my life, Mr. Ramos. I owe you one." Sabi nya at kumindat sa akin.

I smiled.

"Ok I think I need to go." Sabi nya at tumingin sa kanyang relo. "I forgot I have meeting today. Goodbye." Sabi nya.

"Goodbye po Mr. Montecilllo."

-

PAGKARATING ko sa apartment ko ay agad kong inilagay ang bag ko sa gilid ng kwarto at naligo na.

I chose to be independent dahil gusto kong patunayan kay Itay at Inay na kaya kong tumayo sa sarili kong mga paa. Gusto kong maging proud sila sa'kin. That's why I rented an apartment at minsan sumaside-line din ako para may pang-tustos sa pagkain ko.

I sighed as I wiped my body in towel.

Lumabas ako at nagbihis ng panjamas at humiga sa kama.

Napatitig ako sa kawayang kisame at napaisip.

Paano nalang kung wala na ang scholarship ko? Anong gagawin ko?

May part sa akin ang nanghihinayang dahil hindi tinanggap ang perang ibibigay sa akin ni Mr. Montecillo pero ayokong mang-abuso ng kabaitan nya. Sapat nang matulungan ko sya.

Tumagilid ako ng higa.

Siguro tatapusin ko nalang ang 2nd Grading Period at sisimulan ko nang maghanap ng trabaho.

Bumigat ang mga mata ko at nilamon na ako ng dilim.