ᴠᴀᴍᴘɪʀᴇ| ʙᴛs/ ᴊᴇᴏɴ ᴊᴜɴɢᴋᴏᴏᴋ ғғ

3

Geschrokken staan alle jongens naast jungkook's zieken bed.
Hij heeft kleine draadjes die hem in leven houden.
En er zit een sonde bij zijn neus, zodat hij ook nog wat door zijn neus kan ademen.

De jongens zijn allemaal erg geschrokken, en hebben vrij gekregen van hun werk om bij jungkook te blijven.
Daar staan ze dan, verloren.
De meest geschrokken jongens zijn Taehyung en Jimin.
Want die hebben alles zien gebeuren met hun eigen ogen.

Ze zijn nog in hoge paniek, dat kan je merken dat ze veel met de chirurgen corrigeren.
'Wanneer wordt hij wakker?'
'Hoe kan hij ineens zoveel bloed kwijt raken?'
Ze weten niet natuurlijk dat jungkook het drankje heeft genomen.
En dat hij daardoor, misschien wel liters bloed is verloren.

Ze staan daar maar, in een enorme, pijnlijke stilte.
Jimin zit op een klein krukje en beweegt zijn been uit spanning.
Hij trilt zacht op en neer, waardoor je kleine geluidjes hoort van zijn schoenen.

Op de achtergrond klinkt ook nog het luide getik van de klok.
Een tik lijkt een minuut te duren, een minuut lijkt een uur te duren.
Het houdt niet op.
Tijd is een spel.
En die is verloren nu.

Niemand durft een woord te spreken, niemand durft elkaar aan te kijken.
In een stilte staan ze daar.
Met hun harten, gebroken.
Totdat er een chirurg naar binnen komt.
“Jullie bezoek uur is voorbij. Hij is al zo'n 4 uur niet wakker geworden, dus we gaan hem testen.”

De rest knikt en willen hun jassen weer aan doen.
Totdat Hoseok actie onderneemt.
“Nee.”
De jongens kijken hem vreemd aan.
“Hij is een van me beste vrienden van me leven en die laat ik niet gaan.”
Zegt hij, vastbesloten.

Jin komt bij hem staan en trekt zijn jas aan.
“Morgen komen we meteen langs, i promise.”
Hoseok zucht, maar trekt dan toch zijn jas aan.

Hoseok is altijd de meest trouwe vriend van Jungkook gebleven.
Hij is niet een snelle hater en is gevoelig zoals Jungkook.
Maar niemand weet dat Jungkook ook gevoelig is voor, bovennatuurlijkheid.
De jongens bedanken de chirurg, en lopen richting de auto.

De avond als ze thuis komen, beginnen ze avond te eten.
In een, enorme stilte.
Soms kunnen ze de enthousiaste Jungkook aan tafel in hun hoofd horen.
Misschien wel een Jungkook, die ze te weinig aandacht gaven?

Ze lieten hem altijd alleen.
Tot dit is.
Nu willen ze hem knuffelen.
Nu willen ze hem geruststellen.
Misschien is het wel waar.
Misschien heeft Jungkook nooit echt zijn verdiende aandacht gekregen.

De stilte vervolgt zich.
De rest eet netjes hun bord met pasta leeg.
Maar Hoseok prikt maar door de kleine stukken.
Uiteindelijk schuift hij zijn bord aan de kant.

“Ik heb geen honger.”

Hij stapt van zijn stoel, en probeert naar boven te lopen.
Maar hij voelt een hand zijn arm rustig vast grijpend.
Hij ziet dat het Jin is.
“Je hebt geen hap op.”
Maar hij haalt zijn schouders op.

Jin zucht kort.
“Ik begrijp het je bent verdrietig, maar ik wil tenminste dat je je kip netjes op eet.”
Hoseok zucht, en gaat terug aan tafel zitten.
Hij pakt zijn kippenbout en begint rustig te eten.

Bij de jongere gaat het er anders aan toe.
“FUCK..!”
Schreeuwt de chirurg, als hij per ongeluk een draadje van zijn lichaam er af heeft gehaald.

Snel doet hij het draadje terug aan zijn lichaam.
Een opgeluchte zucht verlaat zijn lichaam dat er niks is gebeurt aan zijn hartslag.
Sterk is hij dan?

Hij doet wat testen bij hem.
De kamer is compleet donker, alleen de ramen verlichten de kamer.
Er is een enorme echo door de kamer die je goed kan horen als de chirurg loopt.
Totdat Jungkook onverwachts, zijn ogen weer opent.

“U bent wakker..?”
Zegt de chirurg, vol verbazing en trots hem aankijkend.
Hij knikt, zwak.
“Wat gebeurde?”
Hij is compleet alles vergeten.
Maar een rare sis verlaat zijn lippen als hij praat.

Terwijl de chirurg alles uit legt, zoekt hij in zichzelf uit waar dit gesis ineens vandaan komt.
Zijn ogen worden wijder als hij twee scherpe hoektanden voelt.
Die exact voelen, als Elisabeth haar tattoo.

Wat is dat drankje?
Heeft ze me, een vampier gemaakt.
Jungkook wordt bleek, lijkbleek.
“Gaat het wel?”
Zegt de chirurg, bezorgd.
Jungkook knikt.

“Goed, we willen wel kijken of je oké bent...”
“Dus we gaan wat bloed bij U afnemen.”
Jungkook's ogen worden opnieuw wijder en wijder.
“Bloed...”

De chirurg lacht zacht.
“Ja bloed, kunt u niet tegen bloed?”
Maar Jungkook negeert zijn vraag.
Hij voelt aan zijn lichaam een dorstig gevoel.
Hij voelt alweer met zijn tong zijn scherpe hoektanden.

“Zwijg.”
Zegt hij dan.
De chirurg kijkt hem vreemd aan, maar de jongere stopt niet.
Hij laat hem zitten op de rand van zijn bed.
Langzaam gaat hij recht op zitten, en ademt hij bij zijn nek.

Hij begint te ruiken.
“B-bloed..”
De chirurg opent zijn ogen wijder en wijder.
“Wat doet u nu?!..”
Maar Jungkook negeert hem opnieuw.
“Zwijg. Of jij, belandt in dit bed.”

Jungkook schrikt kort van zijn ineens dreigende stem.
Hij brengt zijn scherpe hoektanden naar zijn nek.
Hij begint enthousiast zijn bloed te drinken.
De chirurg opent van angst wagenwijd zijn ogen.

Hij grijpt het bed vast en probeert zich te concentreren op zijn ademhaling.
Maar Jungkook kan het niet houden en bijt steeds dieper.

Hij begint steeds dieper en dieper te drinken.
Na wat wel 10 minuten, laat de jongere de chirurg los.
De chirurg kijkt hem verbaasd aan.
Jungkook veegt zijn mond waar bloed aan zit met een doekje.
“Z-zwijg... O-oké..?”

Tranen verlaten de jongere zijn ogen spijtig.
Hij heeft hem pijn gedaan.
Dat kan hij gewoon zien.
Meer tranen verlaten zijn ogen.

“Ik wil ook niet oké..”
“Ik bang..”
“Alsjeblieft zwijg.”

De chirurg knikt, ook zacht huilend.
Hij kijkt op zijn naam plaatje.
“Min-jae..”
Mompelt hij zacht, waardoor een chirurg een glimlach door zijn tranen krijgt.

“Knuffel.”
En de jongere begint Min-jae te knuffelen.
“Dankje zwijgen, Jae.”