ᴠᴀᴍᴘɪʀᴇ| ʙᴛs/ ᴊᴇᴏɴ ᴊᴜɴɢᴋᴏᴏᴋ ғғ

5

Het is een dag later, en met een flinke hoofdpijn wordt de jongere wakker.
“Ugh..”
Kreunt hij moe, en met een pijnscheut legt hij zijn handen op zijn aders.
Hij begint ze te masseren.
Sissen verlaten Jungkook zijn mond van de pijn.

Na het masseren kijkt hij weer naar zijn hand.
De tattoo.
Dezelfde als Elisabeth.
Hij is er nog steeds, duidelijk te zien.
Jungkook wilt dit helemaal niet, hij wilt gewoon normaal leven.

En niet als een vampier.
Waarom moet hij überhaupt dit mee maken?
Jungkook voelt zijn emotionele emoties weer komen.

Maar hij zet ze aan de kant en loopt richting de spiegel.
Hij schrikt als hij zichzelf ziet.
Hij ziet een kleine deuk in zijn wang.
En zijn ogen lijken steeds blauwer te worden.

En zijn ogen hebben donkere wallen.
Zijn huid lijkt en voelt wel uitgedrogen.
Alsof het al miljoenen jaren op zijn huid zit.
Zijn huid is niet alleen droog, het is ook best wit.

Witter dan dat zijn huid normaal al is geweest.
Witter als echt bijna de kleur...
Wit?

De jongere probeert de spiegel te ontwijken, en dompelt door de trap af naar beneden.
Als hij de keuken in wilt lopen als hij dorst krijgt, ziet hij de jongens aan de eettafel zitten.
“Jij hebt lang geslapen..! We zijn al aan het lunchen!”

De jongens beginnen zacht te lachen, maar op de jongere zijn gezicht lijkt er geen kleine glimlach op te komen.
“Kom zitten en eten.”
Biedt jin hem aan, en schuift de stoel naar achter als teken dat hij gaat zitten.

Maar Jungkook, heeft helemaal geen honger.
Alleen een grote dorst.
“Nee dankje. Vandaag ik bij Nadia eten, nu ik haar nog dag kan zien wil ik bij zijn.”
De jongens knikken begrijpelijk, “ga je nu al?”

Vraagt Yoongi, waardoor de jongere knikt.
“Ja. Bye.”
Jungkook loopt de keuken uit.
Hij trekt zijn dunne jas en sneakers aan, en is al snel het huis uit.
Gefrustreerd loopt hij over straat.

Hij begint enorm boos te worden, en voelt dat hij zijn emoties niet kan concentreren.
“AGH..!”
De jongere duwt alle prullenbakken omver, en rent gefrustreerd over straat.

Hij heeft geen idee wat hem zo boos heeft gemaakt.
Maar zichzelf concerteren kan hij niet.
Uit het niets begint Jungkook luid te grommen, waardoor zijn mond zich opent en hij met zijn tong zijn hoektanden weer voelt.

Nu weet hij het zeker.
Hij heeft bloed nodig.

Ookal was Nadia zijn buurmeisje, moet hij alsnog ver lopen door het afgelegen dorpje.
Hij stopt bij een steegje en gaat tegen een muur zitten.
Hij ruikt rond zijn hand en ruikt de geur van bloed.

“B-bloed..”

Hij begint enthousiast te hijgen, en zonder enige controle bijt hij met zijn scherpe hoektanden in zijn hand.
Hij proeft de ijzeren smaak van bloed en begint te zuigen.

Hij begint het op te drinken, en begint te hijgen van genot.
“J-ja..”
Zegt hij, tijdens het drinken.
Zijn enthousiasme wordt steeds hoger en hoger van de hoeveelheid bloed hij krijgt.

Na zo'n paar minuten is hij klaar met drinken.
Hij haalt zijn hoektanden weg van zijn hand.
Hij veegt zijn mond aan zijn dunne jas.
En pakt een doekje om het bloed op zijn hand te laten stoppen.

Hij drukt het doekje tegen de wond.
Hij voelt dat zijn scherpe hoektanden zich verbergen.
Dus me hoektanden komen als ik dorst hebt?
Denkt de jongere.

Na even bij te zijn gekomen, belt hij aan bij Nadia haar huis.
Het duurt even en het meisje opent de deur.
“Hey Jungkook..!”
Ze glimlacht en scant haar ogen over de jongere.

De jongere glimlacht en stapt met Nadia naar binnen.
Het huis is kleiner dan dat van hem, en staat vol met volle verhuis dozen en alles is leeg.

Ze spelen allemaal gezellige spelletjes, hebben veel lol, en genieten nog van dit laatste moment samen.
Alleen, Jungkook is van binnen woedend.
Hij kan zijn ogen niet afhalen van Nadia haar zilveren ketting.

Hij glimt in het licht en lijkt de jongere wel uit te dagen.
“Zilver”
Zegt de jongere dan.
Nadia schrikt.
“Wat?”

Maar Jungkook antwoordt niet, en pakt haar ketting.
Hij gaat met zijn vingers over het kleine symbool.
“J-jungkook.”
Maar hij antwoordt niet, en kijkt woedend er naar.

“JUNGKOOK!”
Ineens begint Nadia hard te schreeuwen.
Ze staat in een ruk op, en kijkt jungkook vol angst aan.

“Wat?”
Zegt de jongere, geen idee wetend wat er aan de hand is.
“JE OGEN..”
Nadia begint te huilen.
Jungkook gaat voor de spiegel staan en schrikt van zichzelf.
Zijn ogen zijn rood, vuurrood.

“WAT?!”
Jungkook barst het tranen in.
Hij is niet boos, nee hij is woedend.
“ZILVER!”
Schreeuwt de jongere uit het niets.
Waardoor Nadia nog banger en banger wordt.

“GA MIJN HUIS UIT.. NU!”
Maar Jungkook luistert niet en stapt op Nadia af.
Nadia deinst uit angst achteruit en voelt hoe haar hart tekeer gaat.

Maar dan staat de tegen een muur.
“Z-ZILVER...!”
Hij kan zijn kwaardaardigheid niet onder controle houden, en trekt de zilveren ketting van haar nek af.
Hij neemt hem in zijn handen en knipt hem.

Hij gooit hem uit het raam en begint luid te hijgen.
Met zijn rug toe gekeerd staat hij daar bij het raam.
Door de weerspiegeling ziet hij dat zijn ogen weer zijn normale kleur worden.

En hij voelt zich weer de oude Jungkook.
Hij begint te huilen en schudt zijn hoofd.
“N-nadia d-dit ikke n-niet b-ben..”

Hij draait voorzichtig zijn hoofd terug.
Nadia staat vol angst tegen de muur, hem bang aankijkend.
De jongere laat haar zijn tattoo zien, “nadia...”
Hij zucht diep.
“Vertel níémánd!..”

Ze knikt voorzichtig.
“Beloofd..”
Jungkook loopt voorzichtig weer naar Nadia.
Hij legt zijn handen op zijn rug.
“V-vampier..”
Zegt hij dan.

Nadia haar ogen worden groter van verbazing.
“W-wat?...”
Ze kijkt nog eens naar me tattoo en slikt dan.
“Het is mijn tijd.”
Zegt ze dan.

Ze stroopt haar mouw op.
Jungkook schrikt.
Op haar arm.
Een wolf.

“Ik ben je vijand.”
“Een weerwolf.”