ᴠᴀᴍᴘɪʀᴇ| ʙᴛs/ ᴊᴇᴏɴ ᴊᴜɴɢᴋᴏᴏᴋ ғғ

12

"Ah.."

De jongere wordt met een harde kreun wakker.
Hij heeft veel meegemaakt in Vampiria vannacht.
Is hij in gevaar door Elisabeth?
Kan hij Valentina, Ursula, en Stark überhaupt vertrouwen?

Hij is er kapot van.

Iedere dag opnieuw is hij weer klaar met zijn leven.
Niet alleen als vampier.
Ook als normaal mens.
Waarom is hij niet omgekomen bij het auto-ongeluk?
Waarom is hij niet omgekomen na het drankje?
Wat maakt hem nou zo speciaal om nog te blijven leven?

De nare gedachten schieten door zijn hoofd.
Het lijken wel harde kogels.
Zo hard vliegen ze er door heen.
Hij kan aan niks anders denken meer nu.

"Ah!"

Jungkook wordt er wel gek van.
Alle narigheid, alle stress, het wordt hem teveel.
Iemand klopt voorzichtig op de jongere zijn deur.

"Ben je nou aan het aftrekken?"
Klinkt de stem van Taehyung.
"WAT?!"
Taehyung begint te giechelen.
"Wat zijn die geluiden dan?"
Jungkook zucht.
"Ik niet af.."
Zegt hij zuchtend.
"Mhm~ sure."

En de jongere hoort voetstappen zich langzaam verdwijnen.
Zachtjes grinnikt Jungkook.
De jongere duwt zijn deken aan de kant.
Voorzichtig staat hij op.

Hij loopt naar zijn kleding kast.
Hij staat voor de spiegel.
Niks.
Geen Jeon.
Geen Jungkook.
Daar staat helemaal niemand.

Hij voelt zijn ogen waterig worden.
Maar snel veegt hij de tranen van zijn gezicht weg.
"Geen tijd Jeon."
Fluistert hij.
Totdat hij weer onderbroken wordt.
"Inderdaad Jungkook, geen tijd om af te trekken!"
Het is de lachende Taehyung weer.

Jungkook schiet in de lach.
De deur van de jongere opent zich en daar staat Taehyung.
"Zeker dat je niet a-"
Taehyung kan zijn zin niet afmaken, en Jungkook klapt hem.
"Weg!"

Met een glimlach verlaat Taehyung de kamer.
Een ding is wel goed.
Hij heeft zijn vrienden.
De band van hun allen lijkt wel closer te worden.
Maar ook uit elkaar te trekken.

Jungkook was al boos op Jimin,
weggevlucht van Yoongi
, etcetera.
Zijn vampieren leven heeft hem flink verandert.
Maar alsnog hebben ze lol?
Het gaat wreed.

Anyway, na even loopt de jongere de gang in.
Hij wilt zijn jas en schoenen pakken om weg te gaan.
Totdat hij een hand op zijn schouder voelt rusten.
Uit schrik draait de jongere zich om.

Hoseok.

"Waar ga je heen?"
Vraagt hij aan de jongere.
De jongere haalt zijn schouders op.
"Buiten?"
Hoseok zucht.
Totdat er een smirk op zijn gezicht verschijnt.
"Samen naar buiten?"

Jungkook giechelt.
"O-oké.."
Hoseok pakt ook zijn spullen, en loopt met de jongere naar buiten.
Samen wandelen ze over de straten.
Die nog steeds vrij afgelegen en rustig zijn.

Ze lopen langs kleine winkeltjes en kleine huisjes.
Met amper mensen.
Maar toch voelt de jongere zich aan gekeken.
Het is niet Hoseok.

Hij staart voor zich uit, lopend met de jongere.
Maar het lijkt van een niet bestaande kant te komen.
Hij kan het niet houden.

Rechts?
Langzaam draait de jongere zijn hoofd naar rechts.
Niks.
Geen persoon.
Geen starend iemand.
Een hema.

Links?
Langzaam draait hij zijn hoofd richting Hoseok.
Wat dus links is.
"Is er wat?"
Vraagt hij aan de jongere.
De jongere staart emotieloos naar de grond.

Ineens pakt hij Hoseok zijn hand stevig vast.
Hoseok wilt stoppen, maar Jungkook loopt door.
"J-jung-"
De jongere onderbreekt hem.

"Niet los."

En samen, lopen ze door over hun afgelegen dorpje.
Terwijl Hoseok, een vreemd onderbuik gevoel heeft.
Wat is er met de jongere?

Na even, zittend ze lachend op de wipwap.
Telkens lachen ze als Jungkook de lucht in vliegt.
Dat is het mooie aan heel hun vriendschap samen.
Ze lachen de pijn weg.
Samen.

"Ah hyung buikpiiijjjnnn!"
Schreeuwt de jongere van het lachen.
En hij heeft gelijk ook, hij heeft enorme buikpijn.
Van het lachen.
Niet van spanning.
Niet van huilen.
Van het lachen met zijn vriend.

Want deze mooie momenten houden zijn einde tegen.
Déze vrolijke momenten.
"Ah jungkook ik ook!"
Schreeuwt Hoseok dan terug.

Samen beginnen ze nog harder te lachen.
Ze lachen zo hard, dat Jungkook van de wip valt.
"GAAT HET?!"
Lachend rent Hoseok naar de jongere op de grond.

Maar het enige wat Jungkook kan is door lachen.
Totdat hij opeens onwel wordt.
Hij stopt met lachen door een herkenbare stem.

"Nu kan hij nog lachen."
"Straks hebben we hem."

Vlug draait de jongere zijn hoofd naar het geluid.
Meteen is hij gestopt.
Meteen is hij stil.
4 brandende ogen.
4 wolven ogen.
Hem hongerig aankijkend.

Ook Hoseok ziet het.
"VLUCHT!"
Hoseok tilt Jungkook overeind.
In een ruk staat Jungkook op.
Hoseok grijpt zijn arm snel om weg te rennen.
Maar Jungkook slaat zijn hand.

Hoseok laat voorzichtig de greep los en zegt vol paniek:
"Wat doe je?!"
Maar Jungkook kijkt de wolven woedend aan.
Hij begint tegen ze te grommen.
De wolven krijgen een verdrietige blik op hun gezicht.

Steeds harder en harder gromt de jongere naar ze.
Hij zakt langzaam op zijn knieën.
Al rustiger, gaan de wolven ook op de grond liggen.
"BLIJF."
Snauwt Jungkook toe.

"J-ungkook?!"
Vol paniek staat Hoseok achter de jongere.
Jungkook kijkt hem aan.
"Vlucht."
Is het enige wat hij zegt.
Maar Hoseok blijft staan.
"Ik ga niet zonder jou!.."

Hoseok slingert zijn hand langs een van de wolven.
De wolven hun ogen branden weer hun woede uit.
Ze springen op Hoseok.
Ze beginnen over zijn gezicht te krabben.

"HYUNG NEE!"
Jungkook weet wat het is.
Jungkook kan iets voelen.
Een kracht.
Een emotie.
Iets wat hij nooit heeft gevoeld.
Een totaal nieuw iets.
Maar toch zo bekend.

Zonder enige controle, grijpt Jungkook de wolven vast.
Hijgend heeft hij ze in zijn handen als zijn prooi.
"WAT MOETEN JULLIE?!"
Gilt de jongere.

Hij is woedend.
Meer dan woedend.
Ontzettend woedend.
Hij brengt zijn mond naar de harige wolven oren.
Zacht fluistert hij iets.
Iets waarvan hij nooit heeft gedacht, dat hij het zou doen.

Maar hij heeft geen controle.
Geen controle om de oude Jungkook te vinden.

Hij bijt in een van hun nekken.