KALBİM SANA EMANET

13.1- Sana benziyor

Benim babamların döndüğünü öğrenmemle eş zamanlı olarak Sarp'ta Kenan Maysar denen adamın beraat ettiğini öğrenmiş. Benden önce davranıp bunu söylerken öfkeden burnundan soluyordu.

''Merak etme. Er ya da geç cezasını bulur.''

''Geç olmayacak! O adamı bulacağım!'' O adamı bulmak Sarp için çok önemliydi. Sakladıklarını öğrenmek ve babasını nereden tanıdığını ortaya çıkartmak istiyordu. Aksi takdirde Sarp'a rahat uyku haramdı. Kapı bir alacaklının kapıya dayanması gibi çalınca Sarp gidip açtı.

Dilan koşarak içeri girip bana sarıldı. "İyi misin Berfu?'' Sarp ne olduğunu anlamadan ikimize baktı. ''Ne oldu Berfu'ya?'' Dilan geri çekilince ona ''Daha söylemedim," dedim fısıltıyla. ''Neyi?'' dedi Sarp. ''Berfu bir şey mi oldu sana?''

''Sarp, annemler dönmüş.''

''Ne?'' Kafasını iki yana sallayarak doğru kelimeyi aradı. "N-nasıl? Niye onca zaman sonra?''

''Bilmiyorum. Bende Dilan'ı çağırdım anlatsın diye.'' Dilan ve ben bir koltuğa Sarp'ta karşımızdaki koltuğa oturdu. ''Orada yapamamışlar. Burayı özlemişler. Bana bu kadarını söylediler.''

''Peki neredeler şimdi tam olarak?'' diye sordu Sarp. ''Eski mahallerinde mi?'' dedi bana bakarak. ''Yok o ev satıldı. Başka mahalledeler. Yine oraya yakın.'' Beni silmişlerdi. Bir daha görmek istemediklerini en açık şekilde göstererek bulunduğum şehri terk etmişlerdi.

Şimdi neden geri dönmüşlerdiki? Acaba pişman mı olmuşlardı? Ben yaptığım hatayı kabullenmiştim acaba onlarda mı farkına varmıştı? ''Gördün mü?'' dedim masanın sivri köşesine odaklanarak. ''İyiler mi?''

''İkiside iyi.'' Burukça gülümsedim. ''Keşke geri gelme sebepleri ben olsam.''

"Belkide-" Dilan'ın lafını boldüm. ''Yapma Dilan. Avutma beni. Sebepleri bensem hastanedeyken niye gelmediler? Ben hastanede yatarken neredelerdi?'' Dilan dudağını ısırarak gözlerini kaçırdı. ''Berfu...şey...o zaman ben aramamış olabilirim.''

''Nasıl?'' dedim kaşlarımı çatarak. ''Ya sinir olmuştum. O an seni hak etmediklerini düşündüm ve aramalarına mani oldum. Zuhal aramak istedi ama ben...'' Duysalardı gelirler miydi yani? Tek evlatları, biricik kızları hastanede yatarken gelirler miydi?

Gelirlerdi.

Babam sildim desede zor durumda olduğumu duyunca gelirdi. Bana o güne kadar el kaldırdığını bile hatırlamıyordum babamın. Babam da annemde beni severlerdi. Son yaptığım şeye kadar tabii. Gözlerimde umut ışığının belirmesiyle Dilan'a baktım.

''Ellerini öpmeye gitsem. Affederler mi beni? Bağırlarına basarlar mı?''

"Neden olmasın? Hem Sarp'la gidersin. Evlendim dersin.'' Sarp'a baktığımda o da beni izliyordu. ''Sence?'' diye sordum ona. Düşünceliydi. ''Aslında-''

''Sarp güçlü ol falan deme bu konuda bana. Vedanı ettin bittide deme. Ben onlara yeniden 'hoş geldiniz' demek istiyorum. Bıktım vedalardan artık.''

''Öyle bir şey demeyeceğim. Ailen ne de olsa. Gitmek istersen seni yalnız bırakmam merak etme.'' Emin değildim. İstiyordum aslında ama tepkilerinden korkuyordum. Annem Baray'ı gördüğünde 'değdi mi?' demişti bana. Baray bile öfkesini dindirememişti.

Babamın öfkesi diner miydi torununu görünce? Beni o halimle kabul etmeyip sokağa attıklarında beni kabul edip baş tacı yapan bu adamı, Sarp'ı, görünce gözlerinden bir kez daha mı düşerdim? Yoksa düştüğüm gözlere geri mi girerdim?

İnsan bir gözden kaç kere düşebilirki?

''Bilmiyorum,'' diye mırıldandım. ''Baray'ın üzülmesini istemiyorum.''