[END] Grow Kookmin

Faithful 1 ซองปริศนา

 
 

 
KOOKMIN 33
YEONJUN 14
BOMKYU 8
 
 
 
“คุณปู่!!! คุณย่า!!!!!!” เสียงดังมาตั้งแต่ไกล เมื่อรถเก๋งห้าประตูคันหรูของลุงคิมแทฮยองจอดเทียบตีนบันไดหน้าบ้าน
 
คุณปู่คุณย่าที่ยืนอยู่ก็แทบรอให้หลานชายทั้งสองลงมาจากรถไม่ไหว ยอนจุนโตเป็นหนุ่มเชียว ส่วนบอมกยูก็ตัวสูงขึ้น
 
 
 
“สุขภาพแข็งแรงนะครับคุณพ่อคุณแม่” จองกุกจีมินกล่าวทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ที่ทั้งคู่รักและเคารพที่สุดในชีวิต
 
“ก็ดี แต่ดีที่สุดก็ตอนที่ลูกที่หลานกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้านี่แหละ” ยองกวังพูดขณะที่โอบแขนทั้งสองอ้อมหลานชายที่นั่งอยู่ทั้งสองข้าง ดีใจที่ถึงยอนจุนจะเริ่มโตเป็นหนุ่ม แต่ก็ไม่หวงเนื้อหวงตัวเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
 
 
“คิดถึงคุณปู่กับคุณย่าที่สุดเลยครับ” บอมกยูออเซาะเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือแปดขวบแล้วครับบบบบ
 
“แล้วพี่ล่ะ นา นา นา” ยุนจีที่อายุมากกว่าเขาหนึ่งปีถามแทรกเข้ามา
 
ด้วยความที่บอมกยูและยุนจีอายุไล่เลี่ยกัน จึงถูกเลี้ยงมาด้วยกัน และค่อนข้างสนิทสนมกัน ไปอยู่อังกฤษตั้งสามปี ก็คุยกันแทบทุกอาทิตย์
 
“เธอด้วย”
“นูน่าย่ะ นู น่า” ยุนจีทำปากยื่น
 
ผู้ใหญ่ทั้งหลายยิ้มและหัวเราะอย่างเอ็นดูให้กับความน่ารักปนแก่แดดของเด็กทั้งสอง จองกุกยีหัวหลานสาวที่นั่งอยู่บนตักพี่ชายอย่างหมั่นเขี้ยว ลูกชายเขาโตเกินกว่าที่จะทำแบบนี้ด้วยแล้ว
 
 
 
“วันนี้นอนกับย่าไหม” ยูรีถามหลานชายที่นั่งใกล้ๆ รวมถึงคนที่นั่งอยู่ถัดไปด้วย
 
บ้านหลังเก่าที่จองกุกและจีมินเคยอยู่นั้น ได้ให้เช่าไปแล้ว และถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะซื้อบ้านหลังใหม่เรียบร้อย แต่จะให้เข้าไปอยู่เลยตั้งแต่วันแรกที่กลับมาก็จะดูแปลกๆ หน่อย วันนี้พวกเขาเลยตั้งใจว่าจะไปนอนที่โรงแรม
 
ครั้นจะให้นอนบ้านพ่อ จองกุกว่าไม่น่าจะมีที่นอนพอนะ
 
 
การสนทนายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสารทุกข์สุกดิบ เรื่องเรียน และเรื่องเล่าต่างๆ ตลอดสามปีที่แทบจะไม่ได้คุยกัน
 
แทฮยองจัดการเรื่องโรงเรียนให้หลานทั้งสอง โดยทั้งสองไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน บอมกยูเรียนที่เดียวกับยุนจีลูกสาวของเขา ส่วนยอนจุนเลือกเรียนโรงเรียนที่ต้องมีการสอบเข้า
 
 
“คุยกันไปนะ เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารเย็นก่อน” ยูรีเห็นว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว อีกประมาณสองชั่วโมงก็จะถึงอาหารเย็น
 
ยุนกิลุกตามออกไป เรื่องทำอาหารก็ต้องมินยุนกิไม่ใช่หรอ
 
จีมินด้วยนะ เรื่องทำอาหารก็ต้องปาร์คจีมินนะ
 
 
 
จะว่าไปยองกวังและยูรี ได้ลูกสะใภ้ทำอาหารเก่งทั้งสองคนเลยนะเนี่ย
 
 
 
 
 
“ว่างเกือบเดือนเลยหรอ นายน่ะ” แทฮยองถามน้องชาย จองกุกมีเวลาให้ได้ปรับตัวหลายอาทิตย์ นั่นก็เพราะมีเจ้านายที่เอ็นดูนั่นแหละ
 
ถึงตรงนี้แล้ว จองกุกอยากจะบอกว่า ไม่ใช่ว่าเขาได้รับการเอ็นดูหรอก แต่ที่เป็นแบบนี้ เพราะเขาคือคนสำคัญต่างหาก
 
“ครับพี่ ผมกำลังคิดว่า เราน่าจะไปเที่ยวกันบ้างนะครับ ไปกันทั้งครอบครัวเลย” จองกุกแสดงความคิดออกมา
 
“ดีนะ อยากไปทะเล คุณพ่อว่าไงครับ” แทฮยองเห็นด้วย ก่อนถามความเห็นผู้ใหญ่อีกคน
 
“พ่อโอเคหมดแหละ ถ้าลูกๆ มีความสุข พ่อก็มีความสุข”
 
พอได้เห็นว่าลูกๆ เติบโตมาอย่างดีก็อดตื้นตันไม่ได้ ป่านนี้แม่ของจองกุกคงยิ้มอยู่บนสวรรค์แล้ว
 
แม้จะไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ แต่หน้าแดงเรื่อนั่นก็ทำให้จองกุกขยับเข้าไปกอดพ่อของเขา อันที่จริงก็รู้สึกเขินอายนะ แต่เขาก็เป็นพ่อคนเหมือนกัน เขารู้ว่าเวลานี้คนเป็นพ่อต้องการอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เห็นต้องเอาอะไรมาฝากเลยครับ คุณจีมิน” มิสเตอร์ไรอัน พูดภาษาเกาหลีคล่องจนเจ้าของบ้านคนเดิมต้องเอ่ยปากชม
 
“โห พูดเกาหลีคล่องแล้วสินะครับ” หน้าหวานยิ้มจนตาปิด
 
“อยู่มาสิบกว่าปีแล้ว พูดไม่คล่องก็ไม่รู้จะว่าอย่างไงแล้วค่ะคุณจีมิน” โซยอนผู้เป็นภรรยาชาวเกาหลีเข้ามาในบทสนทนา
 
 
ถึงเจอกันหลายปีครั้ง แต่เพราะเป็นผู้เช่าของจีมิน ทั้งสองครอบครัวจึงดูเหมือนจะสนิทกัน
 
อย่างวันนี้จีมินและจองกุกก็กลับมาที่บ้านเดิมของตัวเองที่ให้ครอบครัวนี้เช่าพัก มาทักทายคนที่สนิทกัน รวมถึงมาพูดคุยเรื่องของของตัวเองที่ยังอยู่ในห้องเก็บของอีก
 
 
“โอ๊ะ น้องไคสูงมากเลย อายุเท่ายอนจุนเลยคุณ” จีมินทักเด็กลูกครึ่งที่เดินเข้ามาทักทายเขาอย่างอารมณ์ดี ก่อนหันไปแจ้งข้อมูลเรื่องอายุกับสามี
 
จองกุกจำเด็กคนนี้ได้ ไคเคยออกมาทักเขา ตอนที่เขาไปตามหาจีมินที่บ้านต่างจังหวัด
 
พูดคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง จีมินก็ขอตัวกลับ
 
“ของที่จีมินฝากไว้ จะให้คนมาขนไปนะครับ ส่วนวันไหนเดี๋ยวจีมินจะโทรมาบอกก่อน”
 
“ได้ค่ะคุณจีมิน ฉันอยู่บ้านตลอดอยู่แล้ว”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่จองกุก!! พี่จีมิน!!” เสียงใสดังเกือบลั่นร้านอาหารที่เงียบสงบเพราะลูกค้าส่วนใหญ่จะรับประทานกันอย่างเงียบๆ เจ้าของร้านผู้เป็นเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหันไปยังต้นเสียง หญิงสาวสองคนที่คุ้นเคยยิ้มแป้นให้
 
คุ้นหน้าทั้งสองอย่างดี แม้อีกคนจะคุ้นกว่าเพราะเป็นถึงดาราดังก็เถอะ
 
 
“เอลิซ ไลอิม” จีมินเข้าไปใกล้ๆ จำชื่อสองคนนี้ได้แม่น เพราะน้องชอบมาเล่นด้วยบ่อยๆ
 
ตอนนี้คนในร้านเริ่มมองมาแล้วล่ะ อ่ะ งั้นขยับกันหน่อย
 
 
 
“ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่ ร้านมีตั้งหลายสาขา” เอลิซเก็บความดีใจเอาไว้ไม่ไหว ไลอิมที่เป็นเพื่อนและผู้จัดการของเธอยังได้เจอพี่จีมินพี่จองกุกบ่อยๆ เพราะไม่ต้องคอยหลบหลีกสายตาของคนทั่วไป แต่เธอเป็นดาราดัง จะออกมาเจอใครก็ยาก
 
 
“ได้ยินว่าพี่ๆ ไปอยู่อังกฤษกัน คิดถึงจังเลยค่ะ คิดถึงเด็กๆ ด้วย”
 
จีมินยิ้มให้น้องๆ คนอะไรจะสดใสได้ตั้งแต่เด็กจนโต นี่ไม่ได้เป็นวัยรุ่นกันแล้วนะ อายุสามสิบกว่ากันแล้วทั้งนั้น
 
“ไปมาแล้ว และก็กลับมาแล้วล่ะ .. เออนี่พี่ดูละครที่เราเล่นทุกเรื่องเลยนะ” จีมินบอก
 
“จริงหรอคะ งื้ออ ขอบคุณค่ะ” เอลิซขอบคุณเว่อร์วังตามแบบฉบับของดาราดัง แต่จีมินรู้ดีว่านั่นคือความจริงใจของน้องสาวผู้น่ารัก
 
“พี่จองกุกดูบึกบึนมากเลยนะคะ” ไลอิมชมพี่ชาย ตอนเรียนยังไม่เห็นเป็นแบบนี้ ตอนนั้นดูพี่เขาเป็นกระต่ายน้อยน่ารักเสียมากกว่า
 
“ขอบคุณ” จองกุกพูดสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มภูมิใจ
 
“แต่พี่จีมินนี่สิ ดูผอมกว่าที่เจอกันล่าสุดนะคะ ตัวบางมากเลย อิจฉาอ่ะ” ไลอิมพูดแล้วลูบพุงน้อยๆ ของตัวเอง
 
 
จีมินหัวเราะเบาๆ ไลอิมอาจจะคิดว่านั่นเป็นพุง แต่จริงๆ ไม่ใช่หรอก เด็กพวกนี้ก็แค่อารมณ์ดีน่ะ น่ารักแบบนี้ไม่รู้ว่ามีแฟนกันหรือยัง เอ๊ะหรือว่า...
 
 
 
“อาทิตย์หน้าพี่มีปาร์ตี้ที่บ้านใหม่ ไปนะ พี่ชวน” จีมินชวนน้องๆ ไปงานปาร์ตี้ที่จะจัดในอาทิตย์หน้า
 
 
คิวแน่นมากเลยจีมินและจองกุกน่ะ อาทิตย์ที่แล้วก็เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวทะเล อาทิตย์หน้าก็มีปาร์ตี้บ้านใหม่ อาทิตย์ถัดไปจองกุกก็กลับไปทำงาน
 
 
“ไปค่ะ ไปแน่นอน”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
รถเก๋งรุ่นใหม่สีดำเงาขับผ่านประตูสูงเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ เจ้าของทั้งสองลงจากรถมายืนคู่กัน มองไปรอบๆ อย่างรู้สึกดี
 
มีที่จอดรถหลายคัน มีสนามหญ้าหน้าบ้านให้ลูกให้หลานของเขาได้วิ่งเล่นในอนาคต นี่เป็นบ้านที่จองกุกฝันไว้จริงๆ
 
 
“เข้าข้างในกันเถอะ”
 
“อืม”
 
จองกุกตอบคนที่เกาะแขนถามเสียงหวาน แล้วพากันเดินเข้าบ้านไป
 
 
 
“หืมม พี่แทฮยองก็ใช้ได้เหมือนกันนะ” จีมินพูดไป เมื่อเดินเข้ามาแล้วพบว่าบ้านที่ต้องว่างเปล่า กลับมีการตกแต่งพร้อมอยู่ ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะเป็นจีมินที่คอยรีโมตมาจากอังกฤษ เรียกว่าแทฮยองเป็นร่างทรงให้จีมินก็ได้นะ
 
 
จองกุกแยกไปเดินตรวจดูระบบน้ำระบบไฟทั่วบ้าน แม้ทุกอย่างจะถูกการันตีจากช่างผู้เชี่ยวชาญมาแล้ว แต่เจ้าของบ้านอย่างเขาก็ต้องตรวจตราอีกที
 
ส่วนจีมินนั้น เขาไปดูกล่องใบใหญ่ประมาณสี่ห้าใบที่ถูกขนมาจากบ้านเก่า เอาจริงๆ ก็จำไม่ได้หรอกว่าแต่ละกล่องใส่อะไรไว้บ้าง เพราะอย่างนั้นจีมินจึงเปิดออกทุกกล่อง
 
 
สายตาสะดุดอยู่กับซองเอกสารหนา ที่จีมินเริ่มคลับคล้ายคลับคลา ซองนี้ที่เขาได้มาวันที่กำลังจะเดินทางไปอังกฤษ
 
 
 
 
 
“ให้ผมยกไปเก็บเลยไหม” จองกุกพูดถึงกล่องที่ภรรยาของเขาเปิดดู ที่คุยกันไว้คือจะนำกล่องพวกนี้ไปเก็บในห้องเก็บของ
 
 
“ห๊ะ อ่า อ่อ อืม .. เอาไปเลย ยก ยกไปเลย” กำลังดูอะไรเพลินๆ เสียงจองกุกที่ไม่ดังก็ทำให้จีมินตกใจ
 
จองกุกย่อตัวลงมาปิดกล่อง เตรียมจะยกไป
 
 
“แล้วซองนั่นล่ะ ไม่เก็บหรอ” จองกุกพยักเพยิดหน้าไปยังซองเอกสารที่อยู่ในมือจีมิน
 
“ไม่ๆ เก็บไว้ดูน่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หลายวันต่อมา บ้านหลังใหญ่ได้เปิดต้อนรับคนสนิทของเจ้าของบ้าน
 
ปาร์ตี้ริมสระน้ำ อ่า สระน้ำ ไม่มีไม่ได้เลย เป็นหนึ่งในรายการที่ต้องมีเลยล่ะ
 
 
“เนื้อนี่ใครหมัก จีมินหรือคุณยุนกิ” นัมจุนถามเมื่อได้กินเนื้อย่างเข้าไปคำหนึ่ง เขารู้ว่าทั้งสองคนนี้ทำอาหารเก่งทั้งคู่ เขาอยากถามหาเจ้าของ เพื่อจะชมให้ตัวลอย
 
“ไม่ใช่ทั้งคู่คุณ ผมถามแล้ว น้องยอนจุนเป็นคนทำ” โฮซอกตอบแทน เขาได้กินเนื้อนี้ก่อนสามีอีก และอร่อยอย่างนี้ เขาถามหาคนหมักเพื่อขอสูตรเรียบร้อยแล้วล่ะ
 
“หืมม นี้ได้แม่มาหรอเนี่ย” ศาตราจารย์หนุ่มหันไปหยอกหลานชาย ก่อนหันมาหาลูกชายตัวเอง “... แล้วแทฮยอนลูกพ่อนี่ได้อะไรมาจากคุณแม่บ้างครับ”
 
 
“ความน่ารักไงครับคุณพ่อ” พูดจบก็ยิ้มแป้นเชียว แขกของยอนจุน
 
ไม่ใช่แค่แทฮยอนที่ยิ้มแป้น ตอนนี้ยอนจุนก็ยิ้มแป้นเหมือนกัน
 
 
 
 
 
โต๊ะอีกตัวที่ไม่ห่างกันมากนัก เจ้าของบ้านกำลังต้อนรับเพื่อนของจองกุกสมัยเรียนโซล และรุ่นน้องของจีมิน
 
“ผมขอถ่ายรูปไปอวดลูกกับเมียได้ไหมครับ” อึนอูพูดอย่างเกร็ง นั่นทำให้จองกุกหัวเราะออกมา
 
 
“ฮ่าๆๆ”
 
 
“หัวเราะอะไรครับคุณจองกุก” ไม่ค่อยจะพูดดีแบบนี้หรอก แต่อยู่ต่อหน้าสาวๆ คนดังก็ขอหน่อย
 
 
“ฮ่าๆ เปล่าๆ มา เดี๋ยวถ่ายให้” เพื่อนสนิทกวักมือเรียกโทรศัพท์
 
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันให้น้องไลอิมเป็นคนถ่าย”
 
 
 
“คุยอะไรกัน หัวเราะเสียงดังเชียว” จีมินเดินเข้ามาหลังจากนั่งพูดคุยกับพ่อแม่อีกโต๊ะหนึ่ง
 
 
“เหนื่อยไหมคะพี่จีมิน” เอลิซถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเธอมาแล้วเห็นว่างานปาร์ตี้วันนี้ถูกจัดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ต้องมีลูกโป่ง ไม่ต้องมีดอกไม้ แต่ก็รู้สึกอบอุ่น
 
“ไม่หรอกจ่ะ พี่ก็ไม่ได้ทำคนเดียว พี่ยุนกิก็ช่วย คนนี้เขาก็ช่วย” จีมินจิ้มแขนแน่นของคนที่อยู่ข้าง
 
 
“สามีที่ดือ” จองกุกชมตัวเอง
 
“ที่ดี” จีมินตบมุกให้ อะไรเนี่ย ตลก
 
สี่ห้าคนตรงนี้หัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน เวลานี้เป็นเวลาที่ต้องเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ ตรงนี้ไม่มีหน้ากากของผู้จัดการใหญ่ของบริษัทชื่อดัง
 
 
 
 
“พี่จองกุกหอมแก้มพี่จีมินหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากเห็น” ไลอิมโผงขึ้นมา ทำเอาคนที่มีชื่ออยู่ในประโยคนั้นเขิน
 
บ้าหรอ ไม่ใช่วัยรุ่นวัยหนุ่มวัยสาวกันแล้ว ใครจะมาหอมแก้มกันตอนคนเยอะๆ อย่างนี้
 
 
จองกุกไง
 
 
 
ตอหนวดที่ขึ้นสั้นๆ บนพื้นที่เหนือริมฝีปาก กดลงไปบนแก้มอิ่มของคนน่ารัก จองกุกสูดความหอมที่อยู่ตรงนั้นให้เต็มปอดก่อนละออกมา
 
คนโดนแกล้งหัวเราะร่าชอบใจ แต่ก็เอากำปั้นทุบไหล่ไปแรงๆ ด้วยเขิน
 
 
“อันนี้ของน้องไลอิมนะ.. ส่วนอันนี้ของพี่..”
 
 
อยู่ดีๆ จีมินก็รู้สึกว่าปากตัวเองถูกครอบไปด้วยรสชาติที่ตัวเองคุ้นเคย แม้จะแค่ครู่เดียว แต่ความตกใจทำให้จีมินคิดว่ามันยาวนาน
 
รู้ตัวอีกทีก็ถูกรวบมาอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวโดยสามีซะแล้ว
 
 
“ไม่ลงมาแล้วนะ ขอบคุณที่มานะ กลับเองนะ” พูดจบก็อุ้มไปเลย
 
เอลิซและไลอิมตบมือเป็นแมวน้ำหัวเราะชอบใจกันใหญ่ อึนอูที่อยู่ข้างๆ พลอยหัวเราะไปด้วย จองกุกเคยเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับน้องสองคนนี้ แต่เขาไม่เชื่อ จนได้มาเจอกับตัวเอง เพราะน่ารักแบบนี้ จองกุกถึงได้เอ็นดูนัก
 
 
 
“อาจองกุกกับอาจีมินไปไหนหรอคะ” ยุนจีเดินเข้ามาถามปู่ย่าพ่อแม่ของเขา
 
“แม่ไม่สบายหรอครับ บอมกยูเห็นคุณพ่ออุ้มคุณแม่ไป” ยอมกยูถามถึงแม่เขาอย่างเป็นห่วง
 
 
 
“เปล่าครับ คุณพ่อกับคุณแม่แค่เหนื่อยน่ะ เลยพากันไปพัก บอมกยูไม่ต้องเป็นห่วงคุณแม่หรอกนะครับ” แทฮยองบอกไปอมยิ้มไป มีแค่เด็กสองคนนี้นี่แหละที่ยังไม่รู้ประสีประสา ดูยอนจุนกะแทฮยอนสิ ยังไม่ถามอะไรสักคำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
จองกุกวางคนที่ตัวเองอุ้มมาอย่างแรง ดีที่ที่นอนราคาแพงนี้นุ่มพอที่จะไม่ทำให้เมียของเขาเจ็บ
 
จองกุกอุ้มจีมินเดินขึ้นบันไดมายี่สิบกว่าขั้น เพราะอยากให้โรแมนติก ดีที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก แถมจีมินก็ตัวแค่นี้ จองกุกแทบจะไม่สูญเสียแรงอะไร แต่ก็ต้องอ้อนหน่อยไหม นี่เมียนะ
 
 
“อ๋า เมื่อยจัง นวดขาให้หน่อย” จองกุกนอนแผ่หรา
 
“โกหกหรือเปล่า คนอย่างจอนจองกุกอ่ะนะ เมื่อย” จีมินขยับไปใกล้ๆ นอนคว่ำมือเท้าคางตัวเอง
 
 
โดนจับได้เสียแล้ว
 
 
“มีความสุขไหม” จองกุกถาม
 
“หมายถึงอะไร” จีมินถามกลับ ตอนนี้นอนอยู่ในอ้อมกอดของจองกุกแล้ว
 
“ตอนนี้ไง มีความสุขหรือเปล่า”
 
“มีสิ แค่มีจองกุก จีมินก็มีความสุขแล้ว”
 
“ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ผมอยากเห็นคุณกับลูกมีความสุข ผมอยากเห็นลูกเรียนจบ อยากให้ลูกๆ ของพวกเขามาวิ่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านเรา อยากอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตเลย” จองกุกพูดความฝันที่อยากเห็นให้คู่ชีวิตของตัวเองฟัง
 
 
“มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
 
 
 
 
 
 
“จองกุก .. จีมินขออะไรได้ไหม” จีมินบอกคนที่กำลังซุกไซ้ซอกคอของเขา
 
“อืม” เสียงที่หมายถึง ผมจะยอมทำหรือให้ตามคำขอของคุณ ออกมาจากลำคอคนที่มือกำลังวุ่นวายกับการถอดเสื้อผ้าของตัวเอง
 
 
“เบาๆ หน่อยได้ไหม จีมินตัวแค่นี้เองนะ”
 
“ผมเคยรุนแรงกับคุณด้วยหรอ” จองกุกเงยขึ้นมาถามตาใส อันที่จริงตั้งแต่ประโยคที่จีมินบอกว่า ขออะไรกับจองกุก จนถึง ผมเคยรุนแรงกับคุณหรอ นั้น เขาได้ยินแทบทุกครั้งในเวลาแบบนี้เลยล่ะ
 
“ตลอดแหละ” สายตาเว้าวอนของจีมิน ดูไม่เหมือนคนที่อยากให้สามีบรรเลงเพลงรักอย่างอ่อนโยนเลย
 
“เห็นแก่คุณที่เหนื่อยมาตั้งแต่เช้า ผมจะเบาให้หน่อยก็แล้วกัน”
 
 
 
 
เมื่อจัดการส่วนที่เป็นเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จแล้ว ด่านต่อไปที่จองกุกต้องผ่านให้ได้ก็คือเศษผ้าที่ยังคงเหลืออยู่บนตัวคนรักของเขา ไม่รู้เพราะความชำนาญ หรือการให้ความร่วมมืออย่างดีจากคนตัวเล็ก ไม่นานนัก อาภรณ์ที่เคยรกหูรกตา ก็ถูกโยนไปรวมกับผ้าหนาก่อนหน้านี้
 
แม้จะผ่านมากี่ปี ความนุ่มนวลของรสจูบที่จองกุกมอบให้ยังเหมือนเดิม รสจูบที่อธิบายความรักทั้งหมด รักมากแค่ไหน ก็รู้สึกดีมากเท่านั้น
 
 
ขาเรียวถูกยกให้เหนือหัวตัวเองก่อนส่งลิ้นร้อนๆ ไปสำรวจช่องทางที่จองกุกกำลังจะส่งตัวแทนของเขาเข้าไป เจ้าของร่างเนียนได้แต่บีบไหล่ตัวเองหวังบรรเทาความเสียวซ่านที่สามีมอบให้
 
 
ไหนใครบอกว่าจะเบาให้ ไหงตอนนี้จีมินกลับรู้สึกว่าตัวจะแตกเป็นเสี่ยงด้วยแรงกระแทกของคนที่เคยสัญญา
 
 
“เบาหน่อย จะไม่ไหวอยู่แล้วน้า” เสียงหวานครางอิ๋งใกล้หูคนที่โน้มลงมาหลังที่ตัวเองกวักมือเรียก
 
“จะไม่ไหวเหมือนกัน ..แน่นมาก” เสียงกระเซ่าของคนตัวหนาที่อยู่ข้างบน เพิ่มความกระสันให้คนทั้งคู่
 
 
ท่าทางถูกเปลี่ยนไปหลายต่อหลายครั้งตามใจคนคุมเกมอย่างจองกุก จีมินเองก็ตัวสั่นระริกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
 
 
“จองกุกกก ...” เสียงเรียกหวานของจีมินตามต่อด้วยเสียงหายใจหอบถี่ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของคืนนี้ได้หรือยังนะ จีมินได้แต่คิด
 
 
น่าจะได้แล้วกระมัง เมื่อหน้าของจองกุกตอนนี้นั้นบ่งบอกอารมณ์ทุกอย่าง
 
จองกุกปล่อยขาขาวที่กอดก่อนหน้านี้ไปแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างคนที่ทำให้เขามีความสุขตั้งแต่วันแรกที่พบหน้ากัน แขนกำยำวางบนเอวคอดของคนที่หันหลังให้ จังหวะการหายใจยังคงหอบถี่
 
 
 
“รักจองกุกนะ” คนตัวเล็กเหลียวมาบอก
 
“...” จองกุกทำได้แค่หายใจ
 
 
“หืมม จะไม่บอกรักจีมินหรอ” เสียงหวานขู่ฟอดอย่างแกล้ง
 
“จีมิน” สามีพูดออกมาได้คำเดียวก็ต้องหยุดสูดออกซิเจนเข้าปอด ถ้าคุณแกล้ง ผมจะตายเอานะ
 
“ไม่รักจีมินหรอ..” เสียงหวานยังคงว่าอย่างกระเง้ากระงอด
 
“รักกก รักครับ” ร่ายกายเริ่มปรับตัวได้แล้ว จองกุกขยับตัวเองเข้าไปกอดเมียแน่น “..รักจีมินมากนะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษที่โทรมาดึกนะ ผมต้องขึ้นเครื่อง ต้องปิดมือถือ เลยจะโทรมาบอกว่าส่งรายละเอียดให้ในอีเมลล์แล้ว เรื่องที่ขอให้หาน่ะ” รุ่นน้องที่ร่วมงานกับจีมินโทรมาแจ้ง
 
จีมินไม่ว่าอะไรหรอก เขาตื่นมารับโทรศัพท์ที่ดังกลางดึก ส่วนจองกุกก็หลับสนิทไปแล้ว
 
 
“อืม ขอบคุณมาก เที่ยวให้สนุกนะ” จีมินขอบคุณพร้อมอวยพร
 
“พี่จะซื้อคอนโดหรอ” รุ่นน้องยังถามต่อเพราะสงสัย เมื่อสองสามวันก่อนจีมินนำที่อยู่ที่หนึ่งมาให้เขาหาข้อมูลเพิ่มเติม
 
“เปล่าหรอก พี่แค่อยากรู้ว่าใครเป็นเจ้าของห้องนั้น”
 
 
“ลีซูจิน.. อ้อ เดี๋ยวพี่ไปดูรายละเอียดในเมลล์ได้สินะ” เพราะได้ยินว่าจีมินอยากรู้ว่าเจ้าของห้องที่ส่งมาให้หาเป็นใคร เขาจึงพูดบอกไปก่อนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองส่งรายละเอียดไปให้แล้ว
 
 
จีมินที่สะลึมสะลือตาสว่างขึ้นมาทันที หันไปมองคนที่หลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ ในความมืด
 
 
 
จอนจองกุก.. คนที่จีมินนอนกอดทุกคืน
 
 
 
“...”
 
 
“...”
 
 

“พี่ครับ ผมต้องไปแล้ว แค่นี้นะครับ”
 
 
“ขอบคุณมากนะ”

------- ซองปริศนา -------

Faithful 2 : 12 June 2019 เหตุการณ์ในวันนั้น

Talk :

ใคร!! ใครส่งเอกสารที่ระบุเลขห้องและที่ตั้งคอนโดของซูจินมาให้จีมิน

แถมยังเขียนวันที่ ที่จองกุกไปที่นั่นมาตัวโตๆ อีก

ซวยแน่ กุกเอ๊ยยยยยยยย

ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง..

วันที่เราอัพ Faithful ตอนแรก

ขอให้ได้รับการตอบรับอย่างถล่มทลายเช่นเดิมด้วยเถิ๊ดดด สาธุ

เป็นอย่างไรบ้างคะทุกคน สามปีผ่านไป

น้องยอนจุนโตเป็นหนุ่มแล้ว 

เห็นกันมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก

ปล.มีแท็กนะคะ แต่ไม่ค่อยมีคนเล่นเท่าไร

นี่ก็เลยเล่นคนเดียวเพลินๆ 555+

#GrowKookmin 

ขอบคุณคอมเมนท์ของทุกคนนะคะ 

จะตอบแทนด้วยการอัพนิยายอย่างตรงเวลาค่ะ

Faithful 2 ลงวันพุธหน้า หวังว่าจะไม่นานเกินไปนะคะ

ดราม่าไหมไม่รู้ แต่เลิกอ่านไม่ทันแล้วล่ะค่ะ 

อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้แล้ว *^▁^*

พอละ เลิกพูด รออ่านคอมเมนท์สวยๆ ดีกว่า (=´∀｀)

ฝ่ายขาย

รายละเอียดการจอง Grow KOOKMIN แบบไฟล์ 

รบกวนนักอ่านใน wattpad กดเข้าไปในโปรไฟล์ของเรา และดูโพสต์ใน conversation นะคะ เราโพสต์ลิงก์ไว้ในนั้น

หรือเข้าไปในทวิตเตอร์ @JM1310Than หรือ #GrowKookmin ค่ะ