Το αίνιγμα του βρικόλακα

Μια φορά κι έναν καιρό...

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020
Ώρα 10:46
Κάστρο Μπραν, Τρανσυλβανία, Ρουμανία

Οι ερευνητές δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Αυτά τα γραπτά που ανακάλυψαν πριν από περίπου μία ώρα έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν εντελώς την αντίληψη που η ιστορία διατηρεί ως σήμερα για τον κόμη Βλαντ Γ' Τσέπες. Διότι αυτά τα γραπτά επιβεβαιώνουν την φήμη όχι μόνο ενός αδίστακτου σαδιστή, ο οποίος βασάνιζε και θανάτωνε όποιον θεωρούσε ανεπιθύμητο στο βασίλειο του, αλλά και την ύπαρξη ενός μεταφυσικού πλάσματος, ενός φρικτού τέρατος που διψούσε για αίμα -ανθρώπινο αίμα.
Η Ουγγαρέζα ιστορικός και καθηγήτρια στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Ευρώπης στην Βουδαπέστη, Ντορίνα Γκιουλάι, διαβάζει το κείμενο και μεταφράζει στα αγγλικά στους υπόλοιπους συναδέλφους και συνεργάτες της στην συγκεκριμένη έρευνα, διότι όλως περιέργως το κείμενο είναι γραμμένο σε ουγγρική γλώσσα.
"... Αφού λοιπόν κατέβασε τους πεθαμένους από τα μακριά ξύλινα παλούκια με τα ίδια του τα χέρια, γιατί δεν ήθελε κανένας υπηρέτης ή βοηθός του να τους αγγίξει, ακούμπησε τα πτώματα στο πάτωμα σαν ψόφια κοτόπουλα σφαγμένα, έβγαλε την γλώσσα του και μάζεψε σταλιά σταλιά το αίμα των πεθαμένων από τα στηλιάρια, και το'πιε σαν γλυκό κρασί. Τα δόντια του τα πλαϊνά ήταν μακριά και κοφτερά σαν μαχαίρια τούρκικα και έγδερναν το ξύλο απ'τα παλούκια, σαν τ'άγγιζαν. Και μόλις έκανε αυτό, γύρισε το βλέμμα του στα κορμιά των νεκρών. Και τότε έγινε πιο τρομακτικός. Τα μάτια του άξαφνα έλαμψαν κατακόκκινα μες στο σκοτάδι σαν ρουμπίνια, λες και το αίμα που έβαλε πριν στο στόμα του τα έβαψε. Εκείνος, σαν λυσσασμένος από κάποιο στοιχειό ή δαιμονικό, όρμηξε πάνω στους μακαρίτες και έμπηξε τα σουβλερά δόντια του στο λαιμό τους κι αρχίσε με μανία να καταπίνει και το υπόλοιπο αίμα από τους δύστυχους Οθωμανούς, που ο σουλτάνος διέταξε να πάνε στο κάστρο".
"Ολοκληρώσατε την ανάγνωση, κυρία συνάδελφε;" ρώτησε με ευγένεια η Χουανίτα Ραμίρες, ιστορικός και πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Ιστορίας και Πολιτισμού της Ισπανίας.
"Για να είμαι ειλικρινής διάβασα μόνο ένα απόσπασμα του γραπτού και διέκοψα προκειμένου να δώσω την δυνατότητα σε όλους σας να εκφράσετε τις σκέψεις σας όσον αφορά αυτό που έχουμε μπροστά μας, κυρία Ραμίρες" αποκρίθηκε η Γκιουλάι.
Τον λόγο παίρνει ο Επίτροπος Εκπαίδευσης, Πολιτισμού, Πολυγλωσσίας και Νεολαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης Τζιόρτζιο Μπιάνκι, καταξιωμένος Ιταλός ιστορικός με τριακονταετή διδασκαλία στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και μια αξιοσημείωτη βιβλιογραφία βασισμένη σε πολυετείς έρευνες στην ευρωπαϊκή ιστορία του Μεσαίωνα, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού.
"Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, κυρία Γκιουλάι, βρίσκω το εύρημα εξαιρετικά ενδιαφέρον, παρότι μοιάζει ιδιαίτερα με προϊόν μυθοπλασίας ως προς το περιεχόμενο του. Εγώ λοιπόν προτείνω να λάβουμε μεν σοβαρά υπόψιν μας το συγκεκριμένο κείμενο, αφού όμως πρώτα διεξαγάγουμε περαιτέρω έρευνα, ώστε να διασταυρώσουμε την εγκυρότητα των πληροφοριών που λαμβάνουμε από αυτό, διαφορετικά θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια σε βεβιασμένα και πιθανότατα λανθασμένα συμπεράσματα".
Τα λόγια τάσσονταν το ένα πίσω από το άλλο βγαίνοντας από το στόμα του κυρίου Μπιάνκι. Όπως είναι φυσικό, όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν εντυπωσιαστεί από την ευφράδεια του και συμφώνησαν με την πρόταση του ομόφωνα και άμεσα. Θεωρούσαν δεδομένο το γεγονός ότι ήταν αναγκαία η αναζήτηση περισσότερων στοιχείων, βαθιά μέσα τους το είχαν συνειδητοποιήσει προ πολλού. Η άποψη του κυρίου Μπιάνκι είχε έρθει την κατάλληλη στιγμή, ως επιβεβαίωση στην συνειδητοποίηση αυτή.
"Εγώ πάλι είμαι διστακτικός" ακούστηκε ξαφνικά από την μια πλευρά της τραπέζης. Επρόκειτο για τον Βέλγο ιστορικό, αρχαιολόγο και συγγραφέα Γιάκομπ Άντριενσεν, επίσης πασίγνωστο στον κλάδο του για τις ανακαλύψεις που είχε κάνει πριν από μία δεκαετία στην Αίγυπτο, φέρνοντας ακόμη μια πυραμίδα στο φως της ανθρωπότητας.
"Όπως πολύ σωστά εξέφρασε ο κύριος Μπιάνκι, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το παρόν να αποτελεί κάποιο είδος παραγώγου μυθοπλασίας και θα τεκμηριώσω αυτή την άποψη μου με δύο συλλογισμούς, βασισμένους στα δεδομένα που έχουμε λάβει ως τώρα: Πρώτον, σας φαίνεται λογικό το νόημα του κειμένου που μόλις μετέφρασε η αγαπητή συνάδελφος; Θεωρείτε, θέλω να πω, πιθανό το ενδεχόμενο ο Βλάντ Τσέπες να ήταν ένα αιμοδιψές μεταφυσικό πλάσμα;" απευθύνθηκε στους συνεργάτες του.
Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ομόφωνα αποφάσισαν ότι σαφώς και δεν ήταν λογικό -απεναντίας.
"Πολύ καλά. Θα σας παρουσιάσω τώρα και το δεύτερο τεκμήριό μου και ας το εξετάσετε με βάση την εμπειρία σας και την κριτική σας σκέψη. Το ερώτημα είναι: Πληροφορούμαστε την προέλευση του κειμένου;"
Η σιωπή κάλυψε με το πέπλο της όλη την αίθουσα. Όλοι οι ιστορικοί, προερχόμενοι και από τα είκοσι οκτώ κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέμειναν σκεπτικοί, σχεδόν ανίκανοι να εκφράσουν την παραμικρή ιδέα που περνούσε από τον νου τους.
"Δεν γνωρίζω για τους υπόλοιπους συναδέλφους, προσωπικά όμως αυτή η λεπτομέρεια είχε διαφύγει της προσοχής μου" το λόγο πήρε ξανά ο Μπιάνκι.
"Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο λεπτομέρεια στην θέση σας, κύριε επίτροπε. Θα προτιμούσα να πω βασικό στοιχείο" αποκρίθηκε ο Άντριενσεν.
"Εγώ όμως έχω μια απορία" μίλησε τώρα ένα νέο πρόσωπο. Δεν ήταν άλλος από την Ευρυδίκη Στάμου, την Κύπρια ιστορικό και αναπληρωτή υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, πρώην διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ.
"Σας ακούμε, κυρία Στάμου" της έδωσε το λόγο ο Άντριενσεν.
"Αυτό που ζητάτε να μάθετε, με το ερώτημα που θέσατε προ ολίγου, είναι ποιος έγραψε αυτό το κείμενο;"
"Μάλιστα"
"Αν δεν απατώμαι, η κυρία Γκιουλάι δεν έχει ολοκληρώσει την ανάγνωση, επομένως αυτό είναι ένα στοιχείο που πιθανότατα θα το εντοπίσουμε..."
"Με συγχωρείτε, αλλά μάλλον έχει γίνει μια παρεξήγηση. Αυτό που διάβαζα ανήκε στην δεύτερη σελίδα των χειρογράφων. Για κάποιο λόγο η σελίδα που κανονικά θα έπρεπε να είναι πρώτη βρίσκεται τελευταία στην σειρά" ανέφερε η Γκιουλάι.
"Αυτό οφείλεται σε δικό μου σφάλμα. Αν θυμάστε, εγώ ήμουν εκείνη η οποία έπιασε πρώτη τα έγγραφα στα χέρια της και τους έριξε μια συνοπτική ματιά. Ίσως ξέχασα, καθώς σας τα παρέδωσα, να τοποθετήσω την πρώτη σελίδα στην θέση της, αφού τα είχα εμπλέξει" απολογήθηκε η κυρία Ραμίρες.
"Δεν πειράζει. Ας συνεχίσουμε την έρευνα" έληξε η Γκιουλάι το ζήτημα.
Καθώς συνέχισε την ανάγνωση, αποκαλύφθηκε ο δημιουργός του κειμένου. Ήταν απλώς ο πιο έμπιστος υπηρέτης του κόμη, προφανώς και ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας των εν λόγω γεγονότων. Στην πρώτη σελίδα, εκτός από αυτήν την πληροφορία, το υπόλοιπο περιεχόμενο ήταν παντελώς άχρηστο και αδιάφορο για τους ερευνητές, αφού ουσιαστικά ήταν γραμμένος ένας κατεβατός όρκος στα θεία, προκειμένου να πείσει τους μέλλοντες αναγνώστες και να πιστοποιήσει την εγκυρότητα των γεγονότων. Αυτό όμως δεν ίσχυσε και για τις ακόλουθες σελίδες, διότι τα στοιχεία τα οποία ήρθαν στο φως έκοψαν την ανάσα σε όλους τους ερευνητές. Επρόκειτο για μια συγκλονιστική ανατροπή. Μέχρι και η Γκιουλάι, έντονα σοκαρισμένη από τις ανακαλύψεις, διέκοψε την ανάγνωση και την μετάφραση.
"... Και δεν ήταν μόνο οι Οθωμανοί, είχαν μαρτυρήσει κι άλλοι στα χέρια του. Αυτός ο άνθρωπος σκότωνε όποιον θεωρούσε εχθρό του, χωρίς να λογαριάζει φύλο, ηλικία ή καταγωγή. Αλλά από όλους πιο πολύ μισούσε τους ίδιους τους ομοεθνείς του κι έψαχνε κάθε ευκαιρία να τους κατασφάξει..."
Με αυτήν την πρόταση η Γκιουλάι σταμάτησε να μεταφράζει και κοίταξε προσεκτικά όσα είχε ξεστομίσει εκείνη την στιγμή, αλλά ακόμη προσεκτικότερα επεξεργάστηκε τα επακόλουθα λόγια αυτής της καινούργιας, μυστηριώδους γραφής που είχε πέσει στα χέρια τους. Δεν ήταν δυνατόν, κάτι είχε παρανοήσει, σκέφτηκε. Γι'αυτό και κοίταξε πιο προσεκτικά τις λέξεις στο κιτρινισμένο, τσαλακωμένο, φαγωμένο από τους αιώνες χαρτί. Όχι, τελικά δεν την απατούσαν τα μάτια της.
"Τι συμβαίνει, κυρία συνάδελφε;" ρώτησε ο κύριος Άντριενσεν. Οι συνάδελφοι του ήταν τόσο απορημένοι όσο αυτός. Τι ήταν αυτό που έκανε την Γκιουλάι να σταματήσει τόσο απότομα;
"Εδώ γράφει ότι ο Βλάντ Τσέπες σφάγιαζε τους συμπατριώτες του".
"Και τι βρίσκετε το εντυπωσιακό σε αυτό; Το κείμενο γράφει ολοκάθαρα ότι δεν τον ένοιαζε ποιος και τι, απλώς αφαιρούσε την ζωή όσων ένιωθε ότι τόν έθεταν σε κίνδυνο. Δεν θα έπρεπε να σας εκπλήσσει το γεγονός ότι βασάνισε μέχρι θανάτου Ρουμάνους".
"Το κείμενο όμως δεν λέει ότι σκότωνε Ρουμάνους. Κάνει λόγο για εκτελέσεις Ούγγρων, τους οποίους αναφέρει ως συμπατριώτες του".
Αυτά τα τελευταία λόγια της κυρίας Γκιουλάι έφεραν αναστάτωση στους συνεργάτες της. Όλοι ήξεραν ότι ο Βλάντ Τσέπες, γνωστός με το παρατσούκλι κόμης Δράκουλας, ήταν Ρουμάνος και είχε κυβερνήσει την Ρουμανία. Ή μήπως αυτός ο υπηρέτης γνώριζε πιο πολλά πράγματα για τον αφέντη του;