Το αίνιγμα του βρικόλακα

Προάγγελοι

Όταν κάτι ξεκινήσει στραβά, πολλές φορές έχει την ίδια εξέλιξη.
Σε αυτή την περίπτωση, το “κάτι” είναι η ένταση που είχε προκληθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ένταση αποδιδόμενη σε πλήθος αιτιών, με αποκορύφωμα τα πρόσφατα ευρήματα ιστορικών στο κάστρο Μπραν, στην Τρανσυλβανία.
Και θα αναρωτηθεί κανείς: "Μα καλά, πώς πυροδοτήθηκε αυτή η κρίση; Υπήρχαν άραγε ενδείξεις ότι θα έπαιρνε τις συγκεκριμένες διαστάσεις;"
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ευρωπαϊκή ήπειρος δέχεται μεταναστευτικά ρεύματα από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας, κατά κύριο λόγο των πληττομένων από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Ο όγκος τους αλόγιστος, με αποτέλεσμα τα κράτη υποδοχής να βρίσκονται αντιμέτωπα με την ανάγκη αποκατάστασης άμαχου πληθυσμού.
Το ζήτημα αυτό έχει προκαλέσει αντιδράσεις από αρκετά κράτη-μέλη της Ένωσης. Λίγες χώρες δείχνουν πρόθυμες να συνεργαστούν, πολλές το αρνούνται, ενώ ορισμένες δεν παρέχουν την αρωγή που δύνανται για την καταπολέμηση του προβλήματος. Κινήματα εθνικισμού και φασισμού, στηριζόμενα στην απελπισία του λαού και επικαλούμενα το συναίσθημα του τελευταίου, γνωρίζουν ανησυχητική άνθιση. Στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου πατριωτισμού, φιλόδοξοι καιροσκόποι επιδιώκουν πολιτική ανέλιξη με σκοπό την ικανοποίηση προσωπικών τους συμφερόντων. Η ματαιότητα παρασύρει πολλούς στο μέρος αυτών των δημαγωγών, παρόλα αυτά οι πιο ενήμεροι δεν πείθονται. Όπως και να'χει, η Ευρώπη έχει πάρει ξανά ένα γνωστό δρόμο, στον οποίο βάδισε πριν ενενήντα περίπου χρόνια και κατέληξε στην ολική καταστροφή πριν από ογδόντα. Η πίστη στην διατήρηση της καθαρότητας της θρησκείας και της λευκής -κατά πολλούς ανώτερης- ευρωπαϊκής φυλής, όλα αυτά έχουν γεννήσει ένα άσβεστο μίσος εις βάρος ανθρώπων που με μίσος ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους.
Όσο λοιπόν το ζήτημα αυτό είναι ενεργό, ολοένα και οξύνεται, δίνοντας την αίσθηση ότι οι χώρες ακονίζουν τα δόντια τους. Το παραμικρό παραπάτημα, με άλλα λόγια, μπορεί να καταστεί ικανό ακόμη και για την πυροδότηση σκληρών συγκρούσεων.
Ούτε φυσικά η οικονομική κατάσταση ακολουθεί καλύτερη πορεία. Η πανδημία του κορονοϊού και το λεγόμενο lockdown, έχουν βάλει την αγορά στην κατάψυξη, με αποτέλεσμα η παγκόσμια οικονομία να κατακρυλά ξανά σε κρίση. Τα κράτη προσπαθούν δειλά-δειλά να αναστηλώσουν την οικονομία τους, με τον κίνδυνο ενός δεύτερου κύματος πανδημίας να καραδοκεί.
Με την επιστροφή στην νέα πραγματικότητα, ο κόμπος δείχνει να πλησιάζει περισσότερο το χτένι. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στρέφεται στην Ευρώπη.
Στα τέλη Μαΐου 2020, συγκεκριμένα στις 29 του μήνα, η γερμανική βουλή υπερψηφίζει νομοσχέδιο, με την πλειοψηφία μόλις να υπερβαίνει το απαιτούμενο όριο, το οποίο προβλέπει την υποδοχή πενήντα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών ανά έτος για την τριετία 2021-2023. Μέλη της ακροδεξιάς παράταξης υπό τον Κάλε Ρούγκε ασκούν έντονη αντιπολίτευση και απαιτούν αναίρεση του νομοσχεδίου, με το αίτημά τους να απορρίπτεται από το κοινοβούλιο. Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου βρίσκει την de facto ηγέτιδα χώρα της Ευρώπης σε κατάσταση τρομοκρατίας, με βίαια επεισόδια να βανδαλίζουν τα μεγάλα γερμανικά αστικά κέντρα, προκαλούμενα από το ακροδεξιό κόμμα. Στόχος των επιθέσεων αυτών τίθενται πάσης προέλευσης και φύσεως μειονότητες, μεταναστευτικές και κοινωνικές. Το αποκορύφωμα ωστόσο δεν έρχεται μέχρι την 8η Ιουνίου, όπου ο καγκελάριος της Γερμανίας, Γίργκεν Κρολ, δολοφονείται έπειτα από ανατίναξη εκρηκτικού μηχανισμού εντός του προεδρικού οχήματος που επρόκειτο να τον μεταφέρει στο κτήριο του κοινοβουλίου στο Βερολίνο. Αμέσως συγκροτείται προσωρινή κυβέρνηση, η οποία προκηρύσσει πρόωρες εκλογές για τις 21 Ιουνίου. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται και τη λήξη της τρομοκρατίας. Αντίθετα, μέσα στο διάστημα αυτό το κόμμα του Ρούγκε αποθρασύνεται τόσο, που επιστρατεύει κάθε μέσο -θεμιτό και αθέμιτο- προκειμένου να εξασφαλίσει ψήφους για την διεύρυνση της εκλογικής του βάσης. Το αποτέλεσμα τον εκλογών της 21ης Ιουνίου τον αναδεικνύει νικητή με συντριπτική πλειοψηφία, καθώς συλλέγει το μεγαλοπρεπές 40,6% των ψηφοφόρων, ακολουθούμενος από το κόμμα του Κρολ, υπό την ηγεσία της Μαργκαρέτε Άντερμαν, που μόλις είχε συγκεντρώσει το 28,9%. Επρόκειτο για ένα ξεκάθαρο και πρωτοφανές περιστατικό νοθείας, για το οποίο ελάχιστα στόματα άνοιξαν και εσπευσμένα έκλεισαν δια της βίας με φυλακίσεις, εξορίες και λοιπές ποινές.
Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την Γερμανία. Ανάλογα περιστατικά εκδηλώνονται και σε άλλες χώρες. Ένα παράδειγμα αποτελεί η γειτονική της Πολωνία. Η διαφορά όμως εδώ έγκειται στο ότι η κυβέρνηση ήταν ανέκαθεν αρνητική στην υποδοχή των προσφύγων που έχουν κατακλύσει την νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η πλειονότητα του πληθυσμού έδειχνε προφανή συμφωνία, οι διαφωνίες ωστόσο δεν εξέλιπαν. Οι αντιρρησίες του καθεστώτος συσπειρώθηκαν γύρω από το πρόσωπο του Κβιατόσλαβ Πίρτεκ, ενός ακαδημαϊκού ο οποίος άφοβα δήλωσε σε δημόσια ανάρτησή του στο Twitter:
Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να αναχαιτίσετε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες ατόμων να βρουν ένα καινούριο ασφαλές καταφύγιο για να το αποκαλούν σπίτι; Να μπορέσουν αυτοί και τα παιδιά τους να κοιμούνται τα βράδια κάτω από μία σταθερή στέγη, που θα τους προστατεύει από τον κρύο αέρα, την καταρρακτώδη βροχή και το πυκνό χιόνι του χειμώνα; Είναι άνθρωποι που δεν τους αγάπησε ο τόπος τους και την αγάπη που τους λείπει αναζητούν σε νέο τόπο. Κι εσείς με την σειρά σας, αντί να τους αγκαλιάσετε, τους σπρώχνετε μακριά! "Κι ο Θεός μας τι θα απογίνει; Το καθαρόαιμο έθνος μας;" διερωτάστε όλοι ανήσυχα και προκατειλημμένα. Ε λοιπόν, ξέρετε κάτι; Κομμάτια να γίνουν όλα αυτά! Ήρθε κανένας να σας πει "απαρνηθείτε την πίστη σας"; Ή μήπως αναβιώσαμε εμείς οι κατά τα άλλα πολιτισμένοι -συνειδητά και μη- τις ιδεολογίες περί Αρίας φυλής; Πάνω από όλα δεν τίθεται καμία θρησκεία, κανένα έθνος, καμία χώρα ούτε και σύνορα. Πάνω από όλα, τοποθετείται η ανθρωπιά.
Τα λόγια αυτά λειτούργησαν στην Πολωνία σαν φωτιά σε πυρίτιδα. Πολύ σύντομα ο Πίρτεκ αναδείχθηκε σε σύμβολο ειρήνης για πολλούς Πολωνούς. Το κίνημα που δημιουργήθηκε απέκτησε τέτοια δυναμική, ώστε η ηγεσία της χώρας αντιλήφθηκε πόσο επικίνδυνα μπορούσε να δράσει στην γιγάντια απώλεια των υποστηρικτών της και στον προσεταιρισμό τους από την δυνάμει κομματική οργάνωση.
Ώσπου στις 23 Ιουνίου 2020 μαθαίνεται ότι ο καθηγητής Πίρτεκ αγνοείται. Τα ίχνη του δεν εντοπίζονται. Οι οπαδοί του αναστατώνονται, ενώ στην ηγετική ομάδα του κινήματος ξεσπά διαμάχη για την διαδοχή. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την συμβολή ανταγωνιστών στον πυρήνα του οδηγεί στην διάλυσή του. Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι πίσω από αυτές τις ενέργειες κρύβεται ο κυβερνήτης Πόλικαρπ Μάρνιοκ.
Και οι εξελίξεις δεν έχουν τέλος για μερικές ακόμη χώρες. Το ημερολόγιο έδειχνε 18 Ιουνίου όταν στην ολομέλεια της φινλανδικής Βουλής η πρωθυπουργός Ίλμα Κάουπι ανήγγειλε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέκρινε την παραχώρηση κονδυλίων ύψους 33 εκατομμυρίων ευρώ για την ανέγερση συνοικισμών με σκοπό την αποκατάσταση προσφύγων και μεταναστών που επρόκειτο να μεταφερθούν από την Ελλάδα, την Βόρεια Μακεδονία, την Σερβία, την Κροατία και την Ιταλία, για την αποσυμφόρηση των κρατών αυτών. Οι εν λόγω συνοικισμοί θα χτίζονταν σε δυτικές και βορειοδυτικές περιοχές της Φινλανδίας και θα είχαν την δυνατότητα φιλοξενίας περίπου εκατόν είκοσι χιλιάδων ανθρώπων. Όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια έλαβαν τέλος με απότομο τρόπο. Το ακροδεξιό κόμμα της χώρας απαίτησε την αναστολή του προγράμματος και την αξιοποίηση των κονδυλίων για διαφορετικό σκοπό. Φυσικά το αίτημα δεν ελήφθη καν υπόψιν, όμως η κυβέρνηση εξακολούθησε να δέχεται πιέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν, έπειτα από μερικές δύσκολες εβδομάδες σφοδρών αντιπαραθέσεων, η παραίτηση της πρωθυπουργού Κάουπι και η προκήρυξη εκ μέρους της νέων εκλογών στις 12 Ιουλίου. Σε αυτές το ακροδεξιό κόμμα πρωτοστάτησε, με τον αρχηγό του Γιάλο Νέβαλαϊνεν να ασκεί ομολογουμένως συστηματικές μεθόδους πίεσης των εκλογέων και να επαγγέλλεται μια "φινλανδική Φινλανδία για τους Φινλανδούς" στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις και στον πρώτο του λόγο ως Φινλανδός πρωθυπουργός στην κεντρική πλατεία Γερουσίας στο Ελσίνκι. Πολλοί συνέκριναν την τρέχουσα εσωτερική πολιτική κατάσταση με την αντίστοιχη γερμανική. Στα αλήθεια, υπήρχαν πασιφανείς ομοιότητες. Ποιος όμως μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι η παραίτηση της Ίλμα Κάουπι και η άνοδος της ακροδεξιάς δεν επρόκειτο για απλή σύμπτωση, με μοναδικό το δεδομένο ότι την ίδια ώρα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες διαδραματίζονταν παρόμοια γεγονότα;
Στην ίδια μοίρα βρίσκεται φαινομενικά και η Αυστρία. Οι αντίπαλοι του καγκελαρίου Μπόντε Ζόλερ αποπειράθηκαν επιτυχώς να τον βγάλουν από την μέση χωρίς να κινήσουν την παραμικρή υποψία -το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Η Αυστρία είχε προχωρήσει σχετικά νωρίτερα σε διαδικασίες υποδοχής προσφύγων. Ήδη από το δεύτερο μισό του Ιουνίου ένα σημαντικό ανθρώπινο ρεύμα είχε φτάσει στην χώρα, ένα πλήθος σχεδόν ογδόντα χιλιάδων ατόμων. Όπως έγινε και με την Φινλανδία, η Αυστρία είχε λάβει μεγάλα χρηματικά ποσά από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τον σκοπό αυτό. Ωστόσο, το προσφυγικό ζήτημα δεν ήταν το μοναδικό που ταλάνιζε το κράτος. Στις αρχές του έτους, οι αυστριακές Άλπεις χτυπήθηκαν από χιονοστιβάδες και κατολισθήσεις, οι οποίες κόστισαν την ζωή σε δεκαέξι Αυστριακούς μόνιμους κατοίκους κάποιων ορεινών περιοχών και τραυμάτισαν πάνω από διακόσιους -συμπεριλαμβανομένων και τουριστών. Η κυβέρνηση λοιπόν είχε ζητήσει την ευρωπαϊκή οικονομική αρωγή και τότε, για να μπορέσει να καταβάλει αποζημιώσεις στους πληγέντες. Έκτοτε το ζήτημα δεν θίχτηκε ξανά.
Μετά την ομιλία του καγκελαρίου Ζόλερ για την άφιξη των προσφύγων στην Αυστρία για τον Ιούνιο του 2020, διέρρευσαν στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ο κυβερνήτης είχε καταχραστεί κονδύλια προερχόμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αποκατάσταση των αλλοδαπών σε κέντρα φιλοξενίας, τα οποία κανονικά προορίζονταν για την αποζημίωση των χωριών που καταστράφηκαν από την κακοκαιρία στις Άλπεις. Η σχετική έκθεση παρουσιάστηκε από την Έικε Φρόμπεργκ, την ηγέτιδα του ακροδεξιού κόμματος και αντιπολίτευση της κυβέρνησης Ζόλερ, εν ώρα συνεδρίασης του αυστριακού κοινοβουλίου στις 26 Ιουνίου. Η ίδια η Φρόμπεργκ ταυτόχρονα υπέβαλε μήνυση στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο όρισε δική για την 8η Ιουλίου το απόγευμα της ίδιας ημέρας.
Στην δική ο Ζόλερ κρίθηκε ένοχος για την παράνομη διαχείριση κρατικών οικονομικών πόρων. Τέθηκε από το δικαστήριο σε προφυλάκιση. Το εκπληκτικότερο γεγονός ήταν ότι οι μάρτυρες που παρουσιάστηκαν όντως δεν είχαν λάβει αποζημιώσεις και ισχυρίστηκαν ότι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους και να εγκατασταθούν σε άλλες τοποθεσίες, αφού δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να επιδιορθώσουν τα κατεστραμμένα σπίτια τους. Με νέα δίκη, στις 14 Ιουλίου, ο Ζόλερ χάνει τα δικαιώματα του καγκελαρίου και καταδικάζεται σε δεκαετή κάθειρξη ακριβώς για την ίδια κατηγορία. Την επομένη συστήνεται προσωρινή κυβέρνηση, η οποία προκηρύσσει πρόωρες εκλογές στις 19 Ιουλίου. Η Έικε Φρόμπεργκ κερδίζει και αυτή την αναμέτρηση, γνωρίζοντας την δόξα μιας εθνικής ηρωίδας, αφού κατόρθωσε να ξεσκεπάσει ένα από τα συγκλονιστικότερα οικονομικά σκάνδαλα στην ιστορία της Αυστρίας, μια απάτη που φαινομενικά ήταν εις βάρος του αυστριακού λαού και προς όφελος συμφερόντων εξωγενών παραγόντων.
Το πρωί της 24ης Ιουλίου ανακοινώνεται ότι το κάστρο Μπραν στην Ρουμανία θα παραμείνει κλειστό και αυτομάτως ακυρώθηκαν όλες οι προγραμματισμένες ξεναγήσεις εκείνης της ημέρας. Η ανησυχία δεν αργεί να φουντώσει. Αμέσως όλοι φοβούνται για την εμφάνιση κρούσματος κορονοϊού είτε στο προσωπικό είτε σε επισκέπτη του μνημείου, ωστόσο η διεύθυνση σπεύδει να καθησυχάσει τους αναστατωμένους κατοίκους και τουρίστες, δικαιολογώντας την ημερήσια στάση εργασίας με την διεξαγωγή επισκευής έκτακτης βλάβης στο σύστημα ηλεκτροδότησης του κτιρίου. Αυτός ο λόγος όμως δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Η αληθινή αιτία ήταν ότι ο νυχτοφύλακας το προηγούμενο βράδυ είχε ακούσει πολύ έντονο θόρυβο από το εσωτερικό του οικήματος. Πηγαίνοντας να δει τι συνέβαινε, βρέθηκε μπροστά σε ένα αλλόκοτο θέαμα: Ένας μικρός πολυέλαιος στην είσοδο του κάστρου είχε θρυψαλιαστεί στο διάδρομο. Αμέσως ειδοποίησε την διεύθυνση, η οποία χωρίς να χάνει χρόνο έφτασε στο σημείο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι ήταν μήπως είχε εισέλθει κάποιος διαρρήκτης στο κάστρο. Ο φύλακας ήταν απολύτως βέβαιος ότι κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν απίθανο, όπως και διασταυρώθηκε έπειτα από σχολαστική αστυνομική έρευνα. Έτσι επιβεβαιώθηκε πως δεν είχε κλαπεί τίποτα, ενώ καμία πιθανή είσοδος-διέξοδος δεν ήταν παραβιασμένη. Αργότερα, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, τηλεφώνημα στην εθνική σεισμογραφική υπηρεσία απέκλεισε και το ενδεχόμενο σεισμού, ικανού -σε υψηλό βαθμό της κλίμακας Ρίχτερ- να μετατοπίσει το φωτιστικό και εν τέλει να το ρίξει. Την άλλη μέρα, κι ενώ είχε γίνει απεγκατάσταση του κατεστραμμένου μηχανισμού, ο τρόμος επανήλθε στο κάστρο, αυτή τη φορά εν ώρα λειτουργίας. Συγκεκριμένα, κάποιοι Βούλγαροι επισκέπτες παραπονέθηκαν πως ένα παράθυρο άνοιξε απότομα και διάπλατα την στιγμή ακριβώς που αυτοί περνούσαν μπροστά από εκείνο. Το γεγονός δεν υπέπεσε στην αντίληψη του ξεναγού, όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα. Στην συνέχεια, οι ίδιοι ανέφεραν ότι, περνώντας έξω από το πρώτο υπνοδωμάτιο, είδαν τα σκεπάσματα στο κρεβάτι να τινάζονται και άκουσαν κάτι σαν βογκητό ή θυμωμένο αναστεναγμό, χωρίς να βρίσκεται προφανώς κάποιος στον χώρο. Οι αναφορές αυτές έκαναν καχύποπτους τους ιθύνοντες, πόσο μάλλον όταν τα μέτρα ασφαλείας είχαν αυξηθεί και τέτοια περιστατικά συνέβαιναν διαδοχικά. Ακόμη και οι τουρίστες, μαθαίνοντας τα γεγονότα, ελάττωσαν τις επισκέψεις τους. Τα συμβάντα κίνησαν το ενδιαφέρον ερευνητών σε επίπεδο πανευρωπαϊκό, οπότε αμέσως συγκροτήθηκε μια ομάδα ιστορικών από κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να τα παρατηρήσουν δια ζώσης. Έπειτα από λίγες ημέρες, αποφάσισαν από κοινού να ζητήσουν άδεια προκειμένου να ξεκινήσουν ορισμένες έρευνες, με αφορμή τις υποψίες μερικών μελών της ομάδας ότι υπάρχει κάτι μέσα στο κάστρο που θα λύσει το μυστήριο. Όπως αποδείχθηκε, επιβεβαιώθηκαν. Νωρίς το πρωί της 3ης Αυγούστου, η Χουανίτα Ραμίρες, εκπρόσωπος της Ισπανίας, πρόσεξε κάτω από την κλίνη της οποίας τα καλύμματα οι Βούλγαροι είδαν να κινούνται, μια μικρή στοίβα με χαρτιά. Έσκυψε, τα πήρε στα χέρια της και αμέσως η ομάδα συγκάλεσε συνεδρίαση στην τραπεζαρία για την εξέταση των ανακαλυφθέντων εγγράφων.
Μόλις η μελέτη ολοκληρώθηκε, οι ιστορικοί συμφώνησαν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να ενημερωθεί η ρουμανική κυβέρνηση, πράγμα το οποίο έγινε άμεσα με τηλεφώνημα στο υπουργείο πολιτισμού και εθνικής ταυτότητας της χώρας. Ο υπουργός έφτασε το απόγευμα της ίδιας ημέρας στο Μπραν, ενώ το ίδιο βράδυ παρουσιάστηκαν με αναλυτική περιγραφή σε συνέντευξη τύπου τα ευρήματα των ανακαλύψεων.
Ευθύς πυροδοτήθηκε το ενδιαφέρον του χώρου των ιστορικών, των αρχαιολόγων και των ερευνητών. Δεν έγινε όμως ακριβώς το ίδιο στο πολιτικό πεδίο. Στις 4 Αυγούστου, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Τσάμπα Κάμαρα, προέβη σε απειλητικές δηλώσεις για την Ρουμανία, απαιτώντας δημόσια να συνεχιστούν οι έρευνες προκειμένου η Ουγγαρία να μπορέσει να λάβει πίσω το “καταπατημένο έδαφός της”, αναφερόμενος σε εκείνο της Τρανσυλβανίας που με πόνο η χώρα παρέδωσε στην Ρουμανία μετά την διάλυση της Αυστροουγγαρίας και την λήξη του Α' παγκόσμιου πολέμου, το 1918.
Απάντηση στην προκλητικότητά του έδωσε η Ρουμάνα ομόλογός του, Μαριέτα Πέλεα.
"Ως υπεύθυνη κυβερνήτης, δίνω τον λόγο μου πως δεν πρόκειται να παραδοθεί σε κανένα άλλο κράτος ούτε τετραγωνικό εκατοστό από το ρουμανικό έδαφος, εκτός και έτσι αποφασίσουν οι κάτοικοι της εκάστοτε περιοχής. Ας ενημερώσει κάποιος τον κύριο Κάμαρα επί τούτου και να του διευκρινίσει πως φτάσαμε στον 21ο αιώνα, κατά τον οποίο τα εδάφη δεν διατίθενται ως προϊόντα αγοραπωλησίας ούτε αποκτώνται δια πυρός και σιδήρου."
Με την διαμάχη να κορυφώνεται, κρίθηκε απαραίτητη η παρέμβαση των κρατών που ηγούνται της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι χώρες όμως δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν ενιαία στάση στο ζήτημα. Ο καγκελάριος Ρούγκε ήταν κάθετος: "Η Ουγγαρία έχει κάθε δικαίωμα στην περιοχή της Τρανσυλβανίας, εφόσον τα ανακαλυφθέντα γραπτά είναι έγκυρα. Η Γερμανία τάσσεται στο πλευρό της, σε όποια βοήθεια χρειαστεί.", δήλωσε τόσο ξερά κι αποφασιστικά στο έκτακτο συμβούλιο που έλαβε χώρα στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, στις 7 Αυγούστου.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Με την μεγαλύτερη δύναμή της να την προδίδει στον βωμό των συμφερόντων, δηλαδή της εκδίωξης των προσφύγων, αφού ήταν ξεκάθαρο ότι η συμμαχία αυτή ήταν καμουφλάζ για την υλοποίηση του συγκεκριμένου σχεδίου και στην ουσία η Γερμανία δεν είχε όφελος από μια τέτοια σύγκρουση -απεναντίας έθεσε σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη, καθώς κανένας δεν βρισκόταν σε θέση να εγγυηθεί την μη εμπλοκή εξωευρωπαϊκών παραγόντων στην αντιπαράθεση και ασφαλώς ούτε γνώριζε τις συνέπειες αυτής της πιθανότητας- όλες οι ελπίδες εναπόκεινται στην Γαλλία. Πράγματι, η πρόεδρος Λιμπερτέ Γκοσινί, επιστρέφοντας στην χώρα της μετά το συγκεκριμένο συμβούλιο, δίνει το βράδυ της Κυριακής 9 Αυγούστου ραντεβού με τους Γάλλους σε μια δημόσια ομιλία της. Μεταξύ άλλων, είπε τα εξής:
"Εκφράζω την έντονη απογοήτευσή μου για την άρνηση της Γερμανίας -μεταξύ άλλων- να συνεργαστεί σε αυτό τον αγώνα προς διασφάλιση της ειρήνης στην Ευρώπη. Είναι -όπως υποθέτω ότι αρκετοί από εσάς έχετε συνειδητοποιήσει- ολοφάνερο πως σκοπό έχει η στάση αυτή, την ικανοποίηση επιθυμιών ορισμένων αρνητών της ετερότητας. Οι σύγχρονοι δικτάτορες -διότι περί τοιούτων πρόκειται- βρίσκουν ευκαιρία συγκάλυψης των σκοτεινών στόχων τους μέσω αυτής της αντιπαράθεσης. Τόσο υποτιμούν την νοημοσύνη μας! Κι εγώ ρωτώ, γαλλικέ λαέ, εμείς τι κάνουμε; Δεχόμαστε άκριτα τις ιδέες τους; Γινόμαστε συνένοχοι στα εγκλήματά τους; ΌΧΙ! Εμείς είμαστε εκείνοι που θα τους κατατροπώσουμε! Δεν είναι δυνατόν να λεγόμαστε ενωμένη Ευρώπη, όταν υπάρχουν προδότες ανάμεσά μας! Όταν δεν θέλουμε να μοιραστούμε το σπίτι μας! Όταν αντί όλοι μαζί να εκτιμήσουμε την αξία της πολυετούς ειρήνης και να την διατηρήσουμε, κάποιοι με θράσος αποφασίζουν να μας την στερήσουν! Με ποιο δικαίωμα; Για αυτό λοιπόν, εμπρός τέκνα της πατρίδας, εγγονοί της Ευρώπης! Μπορεί η μέρα της δόξας να μην έφτασε, αλλά αισθάνομαι ότι πλησιάζει. Ας χαράξουμε την πορεία μας προς την δικαιοσύνη, όπως πριν από διακόσια τριάντα ένα χρόνια οι πρόγονοί μας ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο προς την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα!"
Φώναζε με ολόκληρη την δύναμη της ψυχής της, οι φωνές της έσχιζαν τους αιθέρες. Θαρρείς πως όλο το Παρίσι και η υπόλοιπη Γαλλία κρέμονταν από τα χείλη της.
Αγανακτισμένος ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός, Βασίλειος Λευκοφρύδης, ο οποίος σε συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Μέγαρο Μαξίμου, είπε:
"Αυτή την φορά αρκετοί ακροδεξιοί πολιτικοί στην Ευρώπη ξεπέρασαν κάθε όριο με τις πράξεις τους. Κυρίες και κύριοι, έχουμε να κάνουμε με πρωτόγνωρα περιστατικά διαφθοράς. Κρίνω απαράδεκτο να παραμείνουμε αμέτοχοι μπροστά σε ένα τέτοιο πανδαιμόνιο, όπως και απαράδεκτο είναι να θέσουμε σε κίνδυνο την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ κάλλιστα μπορούμε και οφείλουμε σαν ηγέτες και πολίτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να επιλύσουμε τις διαφορές μας ειρηνικά. Επισημαίνω ότι η Ρουμανία μπορεί να βασιστεί στην Ελλάδα, μέσα στον λαβύρινθο του παραλογισμού στον οποίο έχουμε εισέλθει."
Σκληρές δηλώσεις εξαπέλυσε δημοσίως στα ΜΜΕ κατά του Κάμαρα και των υπερασπιστών του και ο Χιάλμαρ Χόλμγκρεν, πρωθυπουργός της Σουηδίας:
"Ντροπή... Η πιο αντιπροσωπευτική λέξη για την κατάσταση στην οποία περιήλθαμε. Πώς τολμούν με τόση ευκολία μερικοί να επιχειρούν να υποτάξουν ολόκληρες χώρες απλώς με την απειλή χρήσης όπλων; Να μην διστάζουν να διακινδυνεύσουν την ζωή ανθρώπων, την καταστροφή κατοικιών; Αυτή την Ευρώπη άραγε οραματίστηκαν οι ιδρυτές της; Αυτά τα παραδείγματα θα δώσουμε στους νέους μας; Να ξεσπούν βίαια για να πάρουν αυτό που επιθυμούν; Ύστερα από ένα τέτοιο πόλεμο, τι θα κληρονομήσουν από εμάς; Καπνίζοντα ερείπια; Διαμελισμένα πτώματα; Μα φυσικά, αφού προς τα εκεί δείχνουν ότι θα κινηθούν οι μεταβολές! Σας παρακαλώ θερμά, κύριε Κάμαρα και λοιποί ανεύθυνοι κυβερνήτες, συνέλθετε και συνεργαστείτε πριν να είναι πολύ αργά!"
Οι ηγεσίες της Πολωνίας, της Φινλανδίας και της Αυστρίας αποκρίθηκαν με ακλόνητη επιμονή στις θέσεις τους. Μόνο που οι “δικαιολογίες” τους, κάθε άλλο παρά πειστικές φάνηκαν. Στην “παραδοσιακή φιλία” που μετρά ουκ ολίγα έτη ύπαρξης μεταξύ Ουγγαρίας και Πολωνίας στηρίχθηκε ο Μάρνιοκ για να αιτιολογήσει την τοποθέτηση της χώρας του υπέρ των ουγγρικών επεκτατικών βλέψεων. "Εφόσον επιζητούμε την ιστορική αλήθεια, αξίζει να αναφέρουμε ότι οι Φινλανδοί, εθνολογικά και γλωσσικά, συγγενεύουν με τους Ούγγρους. Και η οικογένεια τίθεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων κάθε ηθικού ανθρώπου" επικαλέστηκε την ηθική τόσο ειρωνικά και με τέτοιο θράσος ο Γιάλο Νέβαλαϊνεν. "Κάποτε οι χώρες μας ήταν μια ενωμένη μεγάλη υπερδύναμη, που κατείχε και την υπό αμφισβήτηση περιοχή στην σημερινή Ρουμανία. Μπορούμε λοιπόν αυτό το προγενέστερο μεγαλείο να το επαναφέρουμε" ήταν η ιδεολογία της καγκελαρίου Φρόμπεργκ, που από πολλούς αξιολογήθηκε ως τρομακτική και για την ακρίβεια αναχρονιστική για τα δεδομένα της εποχής μας.
Τα υπόλοιπα κράτη-μέλη από το συμβούλιο της 7ης Αυγούστου και έκτοτε έκαναν προφανές ότι δεν είχαν καμία διάθεση εμπλοκής σε πολεμική σύρραξη και ικέτευαν τους πιο θερμόαιμους να επιλέξουν την μέση οδό, εκείνη των διαπραγματεύσεων. Μάλιστα, για να επισημοποιήσουν την στάση τους, ορίστηκε στα πλαίσια του ίδιου συμβουλίου να υπογράψουν όσες χώρες ήθελαν συνθήκη στο Κάουνας της Λιθουανίας εντός του επομένου σαρανταοκταώρου. Η βιασύνη αυτή οφειλόταν σε δύο λόγους. Πρώτον, αποσκοπούσαν στο να κατευνάσουν τα υπό σύσταση αντιμαχόμενα στρατόπεδα, κάτι για το οποίο προβλέπονταν και οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις. Και δεύτερον, η απειλή του πολέμου γινόταν όλο και πιο ρεαλιστική όσο άδειαζε το πάνω μέρος της κλεψύδρας.
Η Ευρώπη ακροβατεί εκ των πραγμάτων σε τεντωμένο σχοινί. Αρκεί το απειροελάχιστο σφάλμα για να βάλουν τον οφθαλμό αντί του οφθαλμού και τον οδόντα αντί του οδόντος
άνθρωποι ίσοι απέναντι στον νόμο, στην ζωή και στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, άνθρωποι που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό λόγο να βάψουν ο ένας τα χέρια του με το αίμα του άλλου.