One Shots (Donkiss)

Mamahalin pa rin Kita.

"Kristen, I'm sorry. I think you deserve better. I'm really sorry..."

Binaba niya ang phone niya, at may namumuong luha sa mata niya. Di niya napigilan ang sarili niya at binato ang phone niya dahil sa inis.

Dahil sa sobrang galit, lahat nang gamit sa condo niya ay nakakalat. Parang may dumaan na bagyo sa condo nya ngayon.

Kunuha niya ang car keys nya at umalis sa condo niya. Bumaba na siya sa parking lot at pumunta sa kotse niya. Inistart niya na ito at umalis.

Binilisan niya ang takbo nya. Buti nalang at gabi na, at wala nang masyadong sasakyan sa daan. Pumunta siya sa isang bar na malapit lang sa condo niya.

She wanted to get wasted and forget about her ex.

Hindi niya maintindihan. Bakit lagi nalang siya iniiwan.

Is there something wrong with her?

May nagawa ba siyang mali para iwan siya nang mga mahal niya sa buhay?

Siguro, masyado niyang binibigay lahat nang pagmamahal niya sa mga tao. Kaya kapag iniiwan siya wala nang natitira sa kanya.

Punyeta bat ba to nangyayare saakin?

"Broken hearted ka rin no?"
"Paano mo naman nasabi?"

Nilingon niya ang lalakeng nagtanong sa kanya. Unang tingin niya palang alam niya nang parehas ang pinagdadaan nila. Napansin niya rin na marami na itong na inom.

"Because you look like one."
"Judgemental ka rin noh."
"Look down, ang dami mo nang nainom."
"Ikaw rin naman ah. Ano broken hearted ka rin?"
"You can say that. 'Di naman wasak puso ko. Gusto ko lang talaga makalimot."
"Parang ganun na din yun eh. Gusto mong makalimot dahil nasaktan ka nang taong mahal mo."

Nagpatuloy ang kwentuhan nila at habang nililibang nila ang isa't-isa ay unti-unti din silang nalalasing.

"You wanna get out of here?"
"San mo naman ako dadalhin?"
"Basta, just trust me. Ano Tara?"

Nilahad ng lalake ang kamay niya.

Trust, kaya ko ba to ibigay ulit?

"Tara!"

They're drunk, but they know what their doing.

Iniwan niya ang kotse niya doon at sumama sa kanya. Dumaan sila sa lugar na di niya alam. Hindi niya din alam kung saan sila pupunta. Basta ang alam niya gusto niyang makalimot. Gusto niyang kalimutan ang sakit, lahat ng sakit.

Binuksan niya ang bintana at ni labas niya ang ulo niya. Nilanghap niya ang hanging at pinilik niya ang mata niya.

In just a moment she feel so free and alive. Kahit na ang daming bumabagabag sa kanya. In just a split second she found her self again.

"Are we there yet?"
"Tagal pa to, matulog ka muna."
"But I don't want to sleep. Feeling ko kapag natulog ako makakalimutan kita."
"Psh, chezzy mo ha."

Bigla siyang nakarinig ng halik sa gilid niya. Napangisi siya sa nakita niya. Natulog din.

Tumagal din nang 30mins ang byahe nila. Tumigin siya sa isang highway na walang dumadaan na kotse. Bibihira lang ang nakakarating dito. Wala rin bahay o tao sa paligid. Highway lang at damuhan sa gilid.