Açıklamayı falan geçin, hikayeyi öğreneceksiniz zaten.
İsmi kadar dramatik bir kitap değildir. Eğlenmek, hayal gücünü genişletmek ve saçmalamak.
Buyurun.
(2016)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
________________🍁🍁🍁_______________
Savaş'tan
Kayıp Şehir dediğim şehrin kalabalığından uzak dağ evinin önünde durdurdum arabayı. Onu buraya son getirdiğimde öpmüştüm. Tıpkı şuan yanımda mışıl mışıl uyurken yapmak istediğim gibi. Puflayıp kendi kendime mırıldandım. "Büyük abaza Savaş..."
Yan koltukta hala uyuyan Denizin çantasını alıp içinde telefonunu aradım. Ama içinde telefondan başka herşey vardı. İlk önce elime bir defter geldi. Aralayıp içini karıştırdım. Matematik defteriydi galiba ama bir kaç safyafı dışında matematiğe dair hiçbirşey yoktu içinde, istemsizce güldüm. Matematiği sevmiyordu. Onun yerine defteri resim çizerek doldurmuştu. Hepsi karakalemdi bu resimlerin. Sayfalarını kurcalarken babasını çizdiği bir resim gördüm. Gerçekten yetenekliydi. Bunun dışında genelde o sarı tipsizi çizmişti. Aklıma ona bir poster borcum olduğu gelince sinirlerim bozuldu. Kas görmek istiyorsa ona gerçekten kaslarımı seve seve gösterirdim hatta dokunabilirdi bile ama o gidip bu puştu izliyordu. Çatık kaşlarımla dönüp ona baktım ama anında tekrar gevşedi kaşlarım. Uyurkenki masumiyeti insanda öfke namına birşey bırakmıyordu. Dudakları hafif öne çıkık ve saçları dağınıktı. Elimle gözünün önüne gelen bir tutam saçı kulağının arkasına sıkıştırdım. Şimdi güzel yüzü dahada göz önündeydi. Ondan gözlerimi alabildiğimde farkettim aptal gibi sırıttığımı. Önüme dönüp çantayı kurcalamaya devam ettim.
Mor bir kalemlik buldum ve içini arçtım kalemlerinin yüzde sekseni mordu. Hergün mutlaka üzerinde mor namına birşey giyiyordu. Arabası mordu. Bisikleti mordu. Telefon kılıfı mordu. Moru seviyordu sanırım. Öyle normal bir mor değildi, en koyu tonuydu morun. Kalemliğinin içinde bir kağıt görünce kaşlarımı çatıp elime aldım ve kalemliği kapatıp çantasına attım. Kağıdı hızlıca açıp okumaya başladım.
