Okłamywana

Rozdział 5

Nie chciałam iść jeszcze do domu, więc poszłam do parku. Usiadłam na ławce słuchając muzyki, aż poczułam na policzkach łzy.

- Hej, wszystko okej ?- Zapytał mnie Hektor, na którego kiedyś wpadłam w tym parku.

- Nie do końca. – Otarłam łzy.

- Zły dzień w szkole?

- Coś w tym stylu.

- Chcesz o tym pogadać?

- Po prostu spotkałam jedną osobę z mojej przeszłości, która wyrządziła mi krzywdę. Przyjechałam tutaj, aby o tamtych wydarzeniach zapomnieć, a teraz może to wszystko powrócić.- Nie wiedziałam czemu mu to mówię przecież go nie znam ale jakoś czułam że mogę mu zaufać i po tym zrobiło mi się lżej, w końcu wyrzuciłam to z siebie. Zwierzałam się czasem rodzicom ale to nie to samo.

-Hmmm... Może ta osoba żałuje tego co zrobiła i chce się zmienić.

- Dobrze by było. – Przerwał nam mój telefon.

- Gdzie jesteś powinnaś już być w domu. – odezwał się głos taty.

- Już idę, za nie długo będę w domu. – Odpowiedziałam po czym zwróciłam się do chłopaka.

- Bardzo przepraszam ale muszę już iść do domu.

-Okej. Ojej przecież się nie przedstawiłem, jestem Hektor.

- Adelajd.

- Ładne imię.

- Dzięki. 

W następnym dniu do szkoły szłam z lekkim stresem. Ubrałam czarne rurki z dziurami na kolanach, różowy top, różowe trampki oraz okulary, których czasem nie noszę, bo nie za bardzo je lubię.

Poranek był ciepły ale nie duszny. Słońce przedzierało się przez drzewa co jakiś czas rażąc mnie w oczy. Gdy byłam przed szkołą Marco zastaną mi drogę. Serce podeszło mi do gardła, a płuca zrobiły się ciężkie, nie mogłam złapać oddechu.

- Adelajd wszystko w porządku ? Szybko wezwijcie karetkę!- Wszyscy zgromadzili się wokół. Pamiętam tylko że ktoś wezwał karetkę.

Kiedy wróciłamdo domu poszłam do pokoju i zaczęłam grać na gitarze. Zawsze to mnie uspakajało.W poprzedniej szkole takie ataki paniki zdarzały się bardzo często lecz po przyjeździetutaj już ich nie miewałam, a nawet o tym zapomniałam.