ZAWGYI VERSION
မဟူရာေကာင္းကင္ျပင္၌ ေငြမွင္ေရာင္လဟာတိမ္ညိဳတို႔ၾကားပုန္းဝွက္လ်က္႐ွိေသာေၾကာင့္ လ၏အလင္းေရာင္အားအမွီျပဳျကေသာၾကယ္တို႔သည္ေတာက္ပျခင္းအလ်င္းမ႐ွိေတာ့။ မႈိင္းညိဳ႕ေသာညအေမွာင္ထုအားေအးစက္ေသာလထုကတန္ဆာဆင္လာသည္။ လံုေလာက္စြာေတာက္ပမႈမေပးႏိုင္ေသာလမ္းေဘးမီးတိုင္တို႔ေအာက္လမ္းမထပ္၊ ေအးျမေသာေလျပည္တို႔ၾကား သူစိမ္းမဟုတ္ေသာသူစိမ္းေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ေအးစက္ေသာညေလတို့ႏွင့္အၿပိဳင္...။
ခြပ္!!!*
"ဘာလို႔လဲ?!!"
မေက်မခ်မ္းမႈတို့အျပည့္ျဖင့္ဟိန္းထြက္လာေသာအသံ။ သိပ္ခ်စ္လို႔ပါဟု ကေလးငယ္၏အေမးအားအေျဖေပးခ်င္ပါေသာ္လည္းထိုးႏွက္ခံပါးေစာင္ ေၾကာင့္မည္သည့္စကားလံုးတို႔မွထြက္က်မလာခဲ့။
"ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာမွမေျပာျပခဲ့တာလဲ?"
ေလျပည္တစ္ခ်က္အေဝွ့အတိုက္နဲ႔အတူယြန္းဂီမ်က္ႏွာေပၚထပ္မံက်ေရာက္လာေသာလက္သီးခ်က္။ မျကာေသးမီကမွမိမိကိုယ္တိုင္အျပစ္ေပးထားေသာပါးျပင္တို့ဟာကေလးငယ္၏လက္သီးခ်က္တို့ေအာက္သည္းမခံနိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္နာက်င္လာပါေသာ္လည္း၊ အားထည့္ကာတြန္းထုတ္ပစ္လို႔ရပါေသာ္ျငားသူဟာမလႈပ္မယွက္။
"ဘာလို႔လဲလို႔..ကြၽန္ေတာ္ေမးေနတယ္ေလ"
ရပ္တန္႔သြားေသာလက္သီးဆုပ္ကေလးနဲ့အတူ၊ ဝမ္းနည္းမႈသေကၤတမ်က္ရည္တစ္စက္ဟာကေလးငယ္၏မ်က္ဝန္းတို့မွတစ္ဆင့္သူ႔ပါးျပင္ထပ္ေရြ႔ေျပာင္းလာသည္။ သူ႔အက်ႌေကာ္လံစအားတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လ်က္ သူအေပၚခြကာထိုင္ထားေသာအေကာင္ေပါက္ငယ္ေလးဟာ မည္သည့္စကားမ်ွမဆိုပါဘဲ အရည္လဲ့မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္သာသူ႔အားစိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ့။
ပိန္သြားလိုက္တာ..။
အရင္လိုပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြမ႐ွိေတာ့ဘူး။
ခ်ီလိုက္တိုင္းနစ္ေနေအာင္ေလးေသာခနာၱကိုယ္ေလးဟာ
ဝတ္ထားတဲ့ကဳတ္အက်ႌႀကီးေအာက္မွာစုန္းစုန္းျမဳပ္ေနၿပီ။
သူ႔ကိုယ္ေပၚကိုတတ္ထိုင္ထားေသာ္လည္းဝါဂြမ္းစေလးလို.၊ ေလးပင္မႈဒဏ္ကိုနည္းနည္းမ်ွေတာင္မခံစားရ။ က်စ္...ကိုယ္အနားမွာမ႐ွိလည္းကိုယ့္ကုိကုိယ္ဂ႐ုစိုက္ဖို့အျကိမ္ျကိမ္ေျပာထားခဲ့ရဲ႕နဲ႔ေလ။
