မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ဖ်ဖ်က လိုက္ကာစကို ဆြဲဖယ္လိုက္တာနဲ႔ အခန္းထဲကို ျဖန္႔က်က္လာတယ္....။
နံရံကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မနက္၇နာရီထိုးေနၿပီ...။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မလို႔ အေစာႀကီး မထျဖစ္၊ အစ္ကို႔အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္းပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ အိပ္ခန္းက ဝရန္တာနဲ႔တြဲထားတဲ့ အစြန္ဆံုး အခန္းမလို႔ ျပတင္းတံခါးလည္းပါသလို ညဘက္ဆိုလည္း အခန္းျပင္က ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္လို႔ရသည္ေလ..၊ ရာသီဥတုသာယာခဲ့ရင္ေပါ့...။
အခုခ်ိန္ထိ မႏိုးေသးပါတဲ့ အစ္ကို႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ႏူွတ္ခမ္းပါးတို႔ဟာ သူ႔အလိုလို တြန္႔ခ်ိဳးျပံဳးလို႔ေနတယ္...။
ကုတင္႐ွိရာဆီျပန္သြားရင္း နတ္သက္ေႂကြလာသလားလို႔ေတာင္ သံသယဝင္လာခ်င္မိတဲ့အထိ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေခ်ာေမာလြန္းေနပာတဲ့ အစ္ကို...။
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရင္းက ၾကည့္လို႔မဝႏိုင္တဲ့အထိ ... ၊ အစ္ကိုမသိေအာင္ မနက္အိပ္ရာထတိုင္း အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေလးကို တေမ့တေမာ ေငးေမာတတ္တာ အက်င့္တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ...။
အေက်ေကာက္ဖြထားတဲ့ ေငြမင္ေရာင္ ဆံႏြယ္ေတြက အစ္ကို႔ရဲ႕ နဖူးေပၚ ကပိုက႐ို ဝဲက်ေနသည္...။ ညင္သာစြာ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔နဲ႔ ဖယ္႐ွားလိုက္ရင္းေပၚလာတဲ့ အစ္ကို႔နဖူးေျပေျပေလးကိုကို ခပ္ဖြဖြ နမ္း႐ိူွက္လိုက္မိသည္။
မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္ခြံေလးေတြကို အသာတျကည္ လက္ဖ်ားထိပ္ေလးေတြနဲ႔ တို႔ထိေနရင္း အစ္ကို ႏိုးသြားမလားလည္း စိုးရိမ္ရေသးသည္။
မ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြကအစ တကယ္ မနာလိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွရက္ႏိုင္ပါေသာ အစ္ကိုပါေလ...။
ဘယ္သူကထင္မိမွာလဲ အိုဆယ္ဟြန္းဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီေလာက္ထိ အ႐ူးအမူး ခ်စ္သြားရေလာက္တဲ့ အစ္ကို္႔လို လူတစ္ေယာက္ ႐ွိလာလိမ့္မယ္လို႔.... ။
က်ေနာ္ အစ္ကို္႔ကို စေတြ႔တည္းက ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ခဲ့ရလဲ အစ္ကိုမွမသိခဲ့ပဲ...
YOU ARE READING
Replay
Fanfictionအရမ္းခ်စ္ျပတတ္သူေတြ ရက္စက္သြားရင္ ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတည္းက က်ေနာ္ ဘယ္သူကိုမွ ခ်စ္မျပတတ္ေတာ့တာပဲ အရမ်းချစ်ပြတတ်သူတွေ ရက်စက်သွားရင် ဘယ်သူမှ လိုက်မမှီဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတည်းက ကျနော် ဘယ်သူကိုမှ ချစ်မပြတတ်တော့တာပဲ...
