The Fuckboy L.P.

27

- Ναι, εγώ είμαι.
Τον ακούω να ξεφυσάει.

- Δεν θα πω τίποτα στον Liam. Πες του το εσύ όμως. Εντάξει;

- Θα δω πως μπορώ να του το φέρω.

Η κλήση τερματίστηκε και στράφηκα στον Luke που μόλις είχε μπει στο σαλόνι.

- Luke, το έχουν καταλάβει όλοι.

- Ποιοι όλοι?

- Όλοι από την παρέα του Liam. Ο Louis υποσχέθηκε να μην του το πει, με την προϋπόθεση να του το πω εγώ.

- Σε λίγες μέρες θα γίνει και αυτό. Τώρα, μάζευε. Επιστρέφουμε Λονδίνο.
(ναι, στο Λονδίνο ζούσαν, δεν το είχα αναφέρει πουθενά.)

[...]

Η σημερινή μέρα ήταν πολύ κουραστική, οπότε έπεσα με φορά στο κρεβάτι και σε λίγα λεπτά είχα ξεραθεί κυριολεκτικά στον ύπνο.

Ξύπνησα από τον ήχο του κινητού μου. Ποιος με παίρνει πρωινιατικα?

Ο Liam είναι.

Πριν απαντήσω, τσεκάρω την ώρα. Είναι 2 το μεσημέρι.

Μάλλον δεν είναι και τόσο πρωί.

- Ναι;
Είπα μόλις το σήκωσα.

- Καλημερούδια. Τώρα ξύπνησες;
Λέει μέσ' στην τρελή χαρά.

- Ναι, είχα πονοκέφαλο χθες και άργησα να κοιμηθώ.
Λέω ψέματα.

- Θες να περάσεις από το σπίτι μου; Είναι και τα παιδιά.
Πρότεινε.

- Σε ένα μισάωρο θα είμαι εκεί.
Λέω και τερματίζω την κλήση.

Σηκώνομαι βαριεστημένα από το κρεβάτι και αφού πλυθώ, πάω στην κουζίνα για πρωινό.

- Μέρα.
Λέω και βολεύομαι στην καρέκλα δίπλα από τον μπαμπά, ο οποίος διάβαζε την εφημερίδα του

- Καλησπέρα λέει ο κόσμος τέτοια ώρα.
Μου λέει.

- Το ίδιο κάνει.
Αφού έφαγα λίγα από τα κρουσανάκια που είχε πάρει ο μπαμπάς, πήγα να ετοιμαστώ.

Φόρεσα την περούκα και τους φακούς. Ρουτίνα πλέον. Ύστερα φόρεσα το γκρι πουλόβερ μου και το μαύρο τζιν μου.