polyanna ve kaygılar

çizilmemiş resimler,

Çimlerin üstünde oturmakta olan Jasmin'in yanına oturdum ve ellerimle oynamaya başladım.

"Dün ne demek istedin?" Gözleri bulutların üstündeydi. Parmağıyla bir bulutu gösterdi. "Benim gerçek olmam, o buluta değebilmem ile eşdeğer."

Ellerimi saçlarımdan geçirip kafamı dizime yasladım. Düşüncelerimle başa çıkamıyordum.

Bir çift el saçlarımı okşamaya başladı.  Kendimi geri çekip parkı izlemeye başladım.

"Benim bir suçum yok. Ben zihninin bir oyunuyum." Ayağa kalktım ve volta atmaya başladım.

"Kafayı yiyorum yavaş yavaş." Jasmin'e yaklaştım ve sarsmaya başladım onu. "Gerçeksin değil mi? Birileri bana şaka yapıyor," Ses tonum kendiliğinden yükselirken gözyaşlarım akmaya başlamıştı. "Gerçeksin sen, Jasmin!"

Etrafta bulunan insanların dikkati teker teker bana yoğunlaşmaya başlamıştı. Genç bir kadın beni yerden kaldırıp banka oturttu. "Sakin olun hanımefendi," Jasmin'e baktı ve devam etti. "Orada kimse yok."

Jasmin gülümsedi ve tepemde toplanan kalabağın arkasından ana caddeye yürümeye başladı.

Bana zorla su içirtmeye çalışan adamı ittirip ayağa kalktım ve koşarak gittiği yoldan ilerlemeye başladım.

Seke seke ilerleyip mutluluk nidaları atan Jasmin'e yetişemiyordum.

Adımlarımı hızlandırıp arabalara bakmadan arkasından koşmaya başladım.

"Jasmin, dur!" Kahkaha atarak ara sokaklardan birine girdi ve kayboldu. Hangi sokağa girdiğini anlamaya çalışırken son hızda bir araba geldi ve  beni metrelerce öteye savurdu.

Sonrasını pek hatırlamıyorum.

Öncesiyse çok net.