Danger

5

Με διστακτικά βήματα, πλησιάζω το θρανίο που μου υπέδειξε πριν ο δάσκαλος. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ενώ τα χέρια μου τρέμουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να τα ελέγξω.

Βλέπω από μακριά τον "ψυχοπαθή" που θα με συντροφεύει για το υπόλοιπο της χρονιάς, τουλάχιστον στα μαθήματα της κατεύθυνσης. Αναπηδώ από έκπληξη, όταν συνειδητοποιώ αυτό που μόλις είπα.

Αν πράγματι, τον έχω σε κάθε μάθημα της κατεύθυνσης, τις περισσότερες ώρες και μέρες της εβδομάδας, να κάθεται δίπλα μου, τότε αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ότι κινδυνεύω.

Κάθομαι στην καρέκλα δίπλα του, ενώ εκείνος κοιτάζει σταθερά έξω από το παράθυρο. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του, καθώς έχει το κεφάλι του γυρισμένο στο πλάι.

Τραβάω την καρέκλα μου, ελάχιστα χιλιοστά πιο μακριά, μέχρι που βεβαιώνομαι ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος στο θρανίο.

Εφόσον έχω εξασφαλίσει μια "ασφαλή" απόσταση μεταξύ μας, χαλαρώνω τους μύες του σώματος μου, βολεύομαι καλύτερα στην καρέκλα και αρχίζω να κοιτάζω εξεταστικά τους συμμαθητές μου.

Άλλοι κοιμούνται πάνω στα θρανία, άλλοι παίζουν με τα κινητά τους, άλλοι πίνουν λίγο από τον καφέ τους σε μια προσπάθεια να ξυπνήσουν, άλλοι συζητούν μεταξύ τους και άλλοι κοιτούν αφηρημένα το κενό.

Πάντως, κάνεις δεν παρακολουθεί τον μεσήλικα άντρα που παραδίδει μάθημα. Κοιτάζω λίγο καλύτερα στα μπροστινά θρανία και εντοπίζω αυτό που έψαχνα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα. Την Λίντα.

Εκείνη, κοιτάζει με μεγάλη προσήλωση το κινητό της και ούτε που έχει γυρίσει να μου ρίξει μια ματιά. Χτυπάω νευρικά με τα ακροδαχτυλά μου την επιφάνεια του θρανίου προσπαθώντας να της απόσπάσω την προσοχή.

Δεν πτοείται, αλλά ούτε και εγώ. Αρχίζω να σφυρίζω, ψιθυρίζοντας το όνομα της. Τίποτα όμως. Ακόμα με αποφεύγει. Ξεκινάω ,λοιπόν, να φωνάζω πιο δυνατά το όνομα της, ενώ χτυπάω με τις παλάμες μου το θρανίο.

"Βγάλε το σκασμό επιτέλους!" ακούω τον δάσκαλο να μου φωνάζει.

"Πώς μιλάς έτσι ρε;" αντεπιτίθομαι ενώ σηκώνομαι όρθια.

Εντελώς αυθόρμητα το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον ψυχοπαθή, που συνεχίζει να κοιτάζει ατάραχος, το παράθυρο.

"Κάτσε κάτω! Ακόμα δεν ήρθες και μου το έκανες μπουρδ-" πάει να πει ο μπάρμπας, αλλά μια φωνή τον διακόπτει.