KUSURSUZ (DEVAM EDİYOR)

YB42

Medyada Aras Kara var:)

Keyifli okumalar.

Arabanın bana hızla çarpmasını beklerken aniden güçlü kollar belimi sarıp benimle beraber yere düşmüştü. Aras altımda bende onun üstündeyken neredeyse dudaklarımız birleşecekti. Seslice yutkundum.

"Kör müsün kızım?!" Deyip endişeyle beni süzerken kendime gelmek için başımı iki yana doğru sallayıp üstünden kalkmaya çalıştım.
Ama sadece çalıştım!

"Sen nereden çıktın?" Deyip ona bakınca göz devirdi.
"Bir dahakine önüne bakıp yürü" beraber yerden kalkarken üstünü silkeliyordu.

"Nereye gidiyordun?" Dediğinde bakışlarımı yere çevirdim.
"Dikişlerimi aldırmaya gideceğim"

"İyi yürü" deyip beni yönlendirirken beraber arabasına bindik. Başımı cama yaslayıp iki saniye sonra tekrar Arasa çevirdim.

"Aras sana birşey söylemeliyim" yalan konusunu hiç sevmediğini biliyordum. Bu yüzden cesaretimi toplayıp söylemeye karar vermiştim.

"Ben-" telefonu çaldığında sözüm yarıda kesilmişti.

"Söyle Araf"
"..."
"Tamamdır koçum"
".."
"Gece basıyoruz hazırlanın" deyip telefonu kapattı. Daha sonra bana kısa bir bakış attı.

"Ne söyleyecektin?" Omuz silktim.
"Hiç" dediğimde bana şüpheyle baktı.

"Benden bir şey saklamıyorsun değil mi yarram?" Hemen başımı salladım. Daha sonra gözlerimi ondan kaçırmıştım. Dudaklarımı ısırmamak için kendimi zor tutmuştum. Endişelendiğimi anlamaması gerekiyordu.

Hastahanenin önüne geldiğimizde arabayı durdurdu.
"Benimle gelmene gerek yok. Hallederim" deyince bana sırıttı;

"Geleceğim dedim mi?" Ona hareket çekip arabadan indim. Hastahaneye doğru yürürken peşime takılmıştı. Ona ters bir bakış attım.

"Hani gelmeyecektin?"
"Gelmeyeceğim dedim mi?" Oflayıp yürümeye devam etmiştim.

"Siktir git Aras" diye homurdanırken o sadece sırıtıyordu. En sonunda ona göz devirip hastahaneye girdim. Hani korkmuyor değildim.

..

Hastahaneden çıkarken sinirle Arasa baktım. Bu çocuk gerçekten uyuzun tekiydi. Annem ve babam ameliyattaydılar ve gece çıkacaklardı. Diğer doktorlarda yoğunlardı. Aslında bana ısrar etmişlerdi ama Aras sırf erkeklerdi diye izin vermemişti.

Bir insan bu kadar kıskanç olabilir miydi?
Yok karnımı göreceklermiş.
"Gerçekten delisin" dedim benden pahalı olan arabasına binerken.

"Güzelim o morukların karnına dokunmasına izin vermem" dediğinde ona inanamayarak baktım.

"Neden bu kadar kıskanıyorsun?" Dedim ona imayla bakarken. Arada böyle çarpıtmalar yapmam gerekiyordu. Kendini sorgulasın biraz değil mi?

"Sanane amına koyayım" dedi bana bakmayarak. Ama ben sadece sırıtmıştım. Fazla kıskançtı.

...

Aras beni bırakıp gidince eve girdim. Kimsenin evde olmamasına fazla sevinmiştim. Televizyonun karşısındaki koltuğa oturup kanalları değiştirmeye başladım.
Hiç birşey bulamayınca kumandayı duvara fırlatıp telefonumu elime aldım.

İnstagrama girip arama motoruna tıkladım. Elim istemsizce  Miray Özmen yazdığında  ilk başta  karşıma çıkmıştı. 

Profiline tıklayıp takipçi sayısına baktım. Kırk bin civarıydı. Fotoğraflarına göz atarken yanağındaki iz olmasa güzel bir kız olduğunu düşünmüştüm. Son gönderisine tıklayıp incelemeye başladım.
( Çok merak ediyordunuz dayanamayıp koydum:) Sağ yanağında bir yanık düşünün)